This is it ...

Het is een heel gek gevoel. Dat gevoel wat komt kijken bij wachten op een levensbepalend iets. Het voelt alsof je je gaat klaarmaken, gaat voorbereiden voor de te komen strijd. Je poetst je harnas af, slijpt je zwaard en zadelt alvast je paard. Want zeker weten dat die strijd gaat komen. Daarna begint het te knagen, maar wat nou als het toch oké is? Harnas weer stukje voor stukje uit, paard weer terug op stal en goed uitkijken voor je inmiddels vlijmscherpe zwaard. Toch die twijfel weer de andere kant op, want het was toch allemaal wel raar volgens de artsen. Misschien toch alvast je paard weer zadelen en het harnas op standje los zodat als het losbarst we toch snel kunnen schakelen. Dat vlijmscherpe zwaard maar even in de schede. Oef...

Dat gevoel wekt een bepaalde stress op. Je niet goed kunnen voorbereiden op wat gaat komen, is iets wat Papa Baard en mijzelf niet goed afgaan. Wij zijn van het overwegen en overdenken. We zullen niet snel een keuze maken waar we niet goed over nagedacht hebben. Die stress en vooral druk op keuzes van de afgelopen weken past dan ook niet zo goed bij ons en dit voelen we op veel vlakken terug, vooral lichamelijk. En het gekke is, na het telefoontje van de arts, misschien nog wel het meest.

Vertel nou wat de arts gezegd heeft! Hoor ik je denken. Ik vind het lastig te bevatten en wil voor mezelf heel duidelijk opschrijven wat er gezegd is, zodat ik het ook ga geloven. Het is namelijk goed. De arts belde ons, zelf behoorlijk opgelucht, dat de scans helemaal schoon zijn en de rare plekken en zwellingen compleet zijn verdwenen. Het bloed liet geen infectiewaarden of andere potentiële enge dingen meer zien. Compleet in ongeloof vraag ik nog aan de arts: "Dus dit betekent dat het klaar is? We hoeven niet meer terug? Ze is weer gezond?"
"Ja!" Schreeuwt de arts bijna terug door de telefoon. Na nog wat meer dingen, die ik niet heb opgeslagen, hangt de arts op en app ik Papa Baard die in vergadering zit in zijn kantoor boven. Hij komt van de trap af gestormd en staat mij al met net zoveel ongeloof aan te kijken als ik hem. Snel appen we iedereen die onder de update-hotline gestaan heeft dat het allemaal in orde is en nog sneller krijgen we de ene na de andere feesttoeter, juichende emoji of woorden van blijdschap terug. Het is klaar. Het is écht goed. 

Danskind was na de scan naar het plaatselijke natuurreservaat/kinderboerderij gebracht en hier mochten we haar ook weer ophalen. Onderweg in de auto doorlopen Papa Baard en ik even wat er nou eigenlijk gezegd is. Het is goed. Ze is weer gezond. Het is geen Hodgkin. Het was een mega heftige reactie op EBV (pfeiffer). Het is goed nu. Bijna gaat het als een mantra door ons gesprek. We kunnen het niet geloven. Onze harnassen nog half aan, vlijmscherpe zwaarden en vooral onze onrustige paarden die we tigmiljoen keer uit die stallen hebben gehaald en weer teruggezet.
Dan komt het moment dat we na een korte wandeling ons Danskind zien al zwierend op de kabelbaan. Ze heeft nog geen besef van wat we haar straks gaan vertellen. Wanneer we dichterbij komen en ze ons spot, rent ze op ons af. Ik hurk neer en fluister in haar oor: "Lieve Danskind, het is klaar. Jouw long is weer helemaal gezond. We hoeven hier niet meer voor naar het ziekenhuis." Een gezicht vol ongeloof kijkt me aan en zoals het een normale bijna 5-jarige betreft, draait ze zich om en rent terug naar de kabelbaan en speelt weer verder. Haar harnas gaat later op een andere manier uit, dat weet ik zeker en dat is prima. Knuffeljuf heeft door dat er iets belangrijks gebeurd is en komt naar ons toegelopen. We vertellen haar het goede nieuws en ze schiet helemaal vol. Met deze mensen hebben wij de afgelopen weken alles fysiek en mentaal gedragen en zij hebben zo met ons meegeleefd dat ze nu ook helemaal meedelen in ons geluk en onze opluchting. Ook de opperjuf en de zwangere-bijna-met-verlof-juf van de groep van Pindakaaskind, zijn zichtbaar opgelucht en aangedaan door het goede nieuws. 

Nu mogen we onze harnassen terughangen in de kast. Dit voelt heel gek en eigenlijk niet oké. Ondanks dat we goede resultaten terugkregen, zitten wij nog met het rode vlaggen spotten en gaan we aan op allerlei signalen. Het vertrouwen in ´beter worden´ is er nog niet en bij alles stellen we vraagtekens, merken we dat we het ophangen aan het kapstokje Hodgkins. Dit komt echt doordat wij mega geschrokken zijn van de snelheid waarop de artsen in die eerste week gehandeld hebben. Wij hadden dat nooit verwacht, zijn er van geschrokken en hebben ons aangepast naar die snelheid, en eigenlijk ook naar die angst die daar bij kwam kijken. Nu mogen we dat loslaten en dat kost tijd. 

De ster van dit verhaal, Danskind, gaat goed. Ze heeft na een periode van vreselijk testen (logisch want er gebeurde ook veel), zowel thuis als op school, weer een beetje haar draai gevonden. Ze danst weer volledig mee op haar lievelingsmuziek, schreeuwt de longen uit haar borst op Linking Park en heeft zich gestort op het leren van rolschaatsen en ook skateboarden. Dit dan het liefst in een ballerina jurk. Wij zijn mega trots op haar. Zeker over de laatste paar weken waarin ze zich steeds herpakte, vragen durfde te stellen, ook aangaf dat ze het allemaal stom vond, zich liet helpen met de paniek tijdens onderzoeken én dat ze zo ´normaal´ is gebleven door dit alles. Ze is nog echt ons Danskind en gaat gewoon weer verder. Nu wij nog.

Lieve iedereen, het schrijven is voor mij erg therapeutisch geweest en misschien dat ik nog wel een blogbericht wil schrijven over de afgelopen tijd. Ik merk dat er nog dingen klem zitten die ik nu niet goed onder woorden kan brengen, maar ik vraag me af of dit forum nu de juiste plek is gezien de uitkomst van het laatste onderzoek. Hier ga ik nog even over denken. Voor nu wil ik iedereen alvast bedanken voor het lezen, voor de knuffels, de lieve woorden, de steun en vooral ook het begrip wat wij gevoeld en ervaren hebben. Dit is onmisbaar geweest voor ons in deze bizarre tijd.