Ik heb dit al meegemaakt ...

Oef. Ik heb vast weer een nachtmerrie. Niet ongewoon sinds we begin dit jaar in de sneltreinvaart langs allerlei enge plekken zijn genomen. Slapen is een luxe dat ik al een tijdje maar een aantal uur per nacht doe. Gewoon wakker liggen, is het nieuwe hip in mijn hoofd. Helaas geen nachtmerrie maar we werden vrij onverwacht even heel hard met onze neus op de feiten gedrukt. 

Het is maandag middag en na een dag hard aan de studie en werk, kan ik Danskind en Pindakaaskind ophalen van school. Aangekomen op school zie ik een verdrietig Danskind. Er is veel onduidelijkheid door zowel Danskind als de juffen en de meester maar de kern van het verhaal is ongeveer dit: Er is een stok tegen Danskind haar keel aangekomen, maar niemand heeft het gezien. Als ik vraag aan Danskind wat er is gebeurd zegt ze tegen me: "Niet tegen mijn keel, mama, maar in mijn keel." Huh? Hoe kan dat nou weer? hoor ik je denken. Geen idee. Ik bel Papa Baard en zeg het niet vertrouwen. "Ik vind echt dat we het even moeten laten nakijken, niemand weet wat er is gebeurd en Danskind kan haar hoofd moeilijk bewegen en lastig slikken". Gelukkig waren Oma Snor en Opa Baard op bezoek bij ons en namen die Pindakaaskind onder hun hoede waardoor Papa Baard, Danskind en ik samen naar het ziekenhuis konden om haar te laten checken.

Dit was het moeilijke stuk. We zijn net een half jaar verder en weten nog maar net hoe we om moeten gaan met die afgrijselijke onzekere periode die we in maart tot en met mei dit jaar hebben meegemaakt. We merken dit in de kleine dingen in het dagelijkse leven, kleine triggers die je meenemen naar die onzekerheid, de angst en het verdriet wat daarbij kwam kijken. Om terug te gaan naar het ziekenhuis door zoiets als die stok, was heel confronterend. Danskind had weer veel angst en paniek, kreeg weer een infuus en onderzoeken waarbij ik haar in de houtgreep moest houden. We waren in dezelfde gangen, dezelfde ruimtes, troffen zelfs een aantal zelfde artsen en verplegers en Danskind en ik liepen (net zoals de vorige keer) in een rolstoel door de gangen van een donker en leeg ziekenhuis op weg naar de röntgenafdeling. Deze keer om uit te sluiten of er geen batterij of muntje in Danskind haar systeem zat want we wisten nog steeds niet wat er gebeurd was. Danskind liet niets los.

Na een kort onderzoek door de arts op de spoedeisende hulp, werd inderdaad gezien dat Danskind een beschadigde keelamandel had en dat ook een stukje daarachter was beschadigd. Ze kreeg gelukkig wat pijnmedicatie en kon daarna voorzichtig weer een beetje water drinken. Toch moest ze een nachtje blijven ter observatie. De uitslag van de x-ray was gelukkig negatief (als in, er was niets te zien). Toen we na wat heen en weer getaxi met het ziekenhuisbed uiteindelijk op de KNO afdeling lagen, kwam het verhaal er uit bij Danskind. Het was een vriendje die tijdens het spelen boos was geworden en op de een of andere manier die stok in haar mond en achter in haar keel had gekregen. Wat verdere details hebben we geverifieerd bij school en na een nachtje slapen mochten we naar huis. 

Ik ben geschrokken hoeveel deze uitstap naar het ziekenhuis losgemaakt heeft bij ons en hoeveel we eigenlijk nog aan de oppervlakte hebben borrelen aan onzekerheden en verdriet. Voor ons is het een half jaar geleden afgelopen met een sisser (hopelijk), maar toch is het al die tijd levendig geweest en ook gebleven. Hebben we de onzekerheden gevoeld wanneer ze hoestte; "Moeten we bellen?", sta je aan bij iedere keer koorts en blijf je je hand in haar nek leggen als je zelf gaat slapen om te checken of ze klam is; "Ze zal toch niet ...?". Wat een onzekerheid en angst blijven we voelen. 
Ik vind het moeilijk om dit hier allemaal te schrijven, juist omdat we dachten dat het klaar zou zijn, maar alleen al het terugkomen in hetzelfde ziekenhuis doet zoveel loskomen bij ons, is een enorme trigger. Ik voel dat ik het van me af moet schrijven en weet even geen andere plek waar ik me kan wenden. Ik hoop dat het me vergeven word.