Tussen de regels door

In een moment van bewustzijn, buiten alle gedachtengangen om, zit ik ineens een spelletje mens erger je niet te spelen met mijn gezin. Het gebeurt me nu wel meer dat de absurditeit van de hele situatie me soms ineens inhaalt en me heel bewust maakt van iets dat voor mijn neus gebeurt. Het is zo´n lekkere langzame zondag ochtend waarbij je nog een tijd in een pyjama aan het hangen bent en een uitgebreid ontbijt maakt. Als je op dit moment bij ons binnen zou kijken, dan zien wij er heel normaal uit. Gewoon een gezin die samen een spelletje speelt.

Voor mij voelt op dit moment niets meer als normaal. Bij alles denk ik aan wat misschien gaat komen, aan hoe het leven gaat veranderen. Hoe het nu al verandert is. Hoe de grond onder mijn voeten vandaan zakte toen ik te horen kreeg dat oncologie was ingelicht voor mijn eigen kind. Dit terwijl Danskind en ik, in mijn beleving, alleen voor een check-up na een ´allergische reactie´ op de spoed zaten op zondag. Dit doet iets met je. Ookal zouden we toch ´goed´ nieuws krijgen, neemt dit niet weg dat dit gevoel van angst er toch is geweest. De angst van het enge ´k´woord, wat in mijn beleving nog altijd een grote relatie heeft met de dood. Dat wil je niet in één zin horen met de naam van je eigen kind. Zo hoort het niet in het leven. Toch?

Papa Baard en ik hebben elkaar in de laatste dagen veel vast gehouden, veel met elkaar gepraat over de gedachtengangen in onze hoofden. De treinen die voorbij suizen en soms ook niet lijken te stoppen. Zijn we misschien te laat geweest met opmerken dat ze altijd zo heftig hoest? Hadden we er niet eerder bij moeten zijn? Hadden we niet beter moeten laten uitzoeken waarom ze al zo´n tijd een opgezette buik heeft? Waarom trokken we niet eerder aan de bel toen we merkten dat Danskind sneller moe werd? Simpelweg omdat ook wij geleefd worden soms, was onze conclusie. Toch blijven die razendsnelle treinen langs denderen, geven ons ergens een gevoel van falen, van angst (zijn we te laat?), van verdriet en onzekerheid (zijn we wel goede ouders geweest? Hadden we nou echt zo boos moeten worden die ene keer of kon het misschien wel milder?). We schamen ons ineens over situaties die gebeurd zijn, dingen die we gezegd hebben, de keren dat wij niet in staat waren Danskind te troosten. Irreële gedachten, dat weten wij ook wel. Dit ook daadwerkelijk voelen is iets anders. 
We blijven met elkaar praten, hebben met elkaar afgesproken om dit samen te blijven doen tijdens het gehele proces. Wij mogen hier als gezin, en zeker als partners, sterker uitkomen. We geven elkaar de ruimte om te rouwen, boos en verdrietig te zijn. Papa baard en ik, wij zullen samen altijd een veilig thuis blijven voor Danskind en Pindakaaskind.

Veel mensen uit onze omgeving zijn inmiddels ingelicht en de hoeveelheid steun is werkelijk fantastisch en sterkt ons in het proces. Aan alle kanten wordt meegedacht en worden we ondersteund. Er is ruimte voor ons om het er wel of juist niet over te hebben en dat op ons tempo. Wat me raakt is dat mensen hun eigen nieuws niet meer durven delen. Onze eigen realiteit heeft een soort crash gehad, maar de wereld staat niet stil en dat is maar goed ook. Ook wij genieten, nu nog steeds, van de aankondiging van een nieuw leven, van mensen die een vakantie en daarmee tijd voor elkaar durven plannen. Bovendien voelt het voor ons fijn om mee te mogen delen in geluk. Stop hier ook vooral niet mee en ga zeker door met spelen in het leven.

Vandaag zijn Papa Baard en ik, nadat Pindakaaskind bij zijn beste vriend op school was gebracht, met Danskind naar de bibliotheek geweest. Een heerlijk normale activiteit in deze chaos en onzerheid. Dit voelde zó goed. Danskind boog zich gelijk over de lichaam- en babyboeken en begon uitvoerig te vertellen over hoe baby´s in de buik groeien en vooral ook hoe ze geboren kunnen worden. Verloskundige in spé? Daarna zijn we ook heerlijk normaal een broodje gaan eten met elkaar en ging ze net als een normale bijna 5-jarige gewoon lekker zeuren om nóg iets lekkers. Heerlijk, dit voelde als vanouds. Toch kwamen daar de vragen van Danskind over de dag van morgen. Ze weet dat ze terug moet. "Dokters zijn stom", kwam er weer als antwoord nadat we vertelden over het bloedprikken, het verdere onderzoek en de slimme koppen die morgen samenkomen voor haar. "Dokters doen stomme dingen, maar zijn er om ons te helpen", verbeterde ik haar. Het maakt haar allemaal niet uit en ik snap dat heeeeel goed. Het zijn tenslotte die stomme dokters die ook gezien hebben dat haar long ziek is en waardoor ze nu ook even niet naar school mag, wat de diagnose ook mag zijn. Want volgens de radioloog zag dat er in ieder geval niet goed uit daar in die longen.

Morgen en overmorgen worden spannende dagen voor ons. Duimen jullie mee?