Kamer ´nul´ deel 2

Kamer nul bewijst zich als een kamer waarin Danskind zich best een tijd kan vermaken. Er hangen vier grote whiteboards, er ligt een stift én er staat een gymbank. Het is tegen half 4 en Pindakaaskind is door Papa Baard van school gehaald. Vlak daarvoor komt er een dokter binnen lopen die de shift overneemt, het dossier heeft gezien en in overleg met de kinderartsen besloten heeft om een ct-scan te laten uitvoeren omdat ze niets kunnen zien in de bloedtesten en de swaps wat de eerdere gevonden resultaten zou kunnen verklaren. Kort daarna komt er een zuster binnen waarvan ik zo had kunnen vermoeden dat ze Annette zou heten en vooral het moederlijke type uitstraalt, ons mededelen dat zij vanaf nu ons aanspreek punt is en dat er net in het overleg besloten is dat er toch opnieuw bloed moet worden afgenomen omdat ook de vorige tests geen duidelijkheid bieden, nu zal het een infuusnaald worden die ook blijft zitten. Danskind, die zowel het Nederlands als de taal van het blauwgele land prima verstaat, begrijpt wat hier gezegd wordt en schiet volledig in de angst. Al trillende loopt ze weg om zich te verstoppen achter het bed, ver bij zuster moeder Annette weg. Zuster moeder Annette zegt nog tegen Danskind dat ze eerst alleen maar wil kijken naar haar handen en haar armen en dat ze nogmaals toverpleisters (verdovingspleisters) krijgt. Ze moeten er een uur op zitten dus Danskind en ik duiken nog even het cafe in. We krijgen daar een pen van de kassamevrouw om onze namen op de mozaïeken koe te schrijven en nemen daarna voor het gemak nog maar even een ijsje.  

Inmiddels contact opgenomen met het thuisfront want het wordt nu toch wel een raar verhaal. Ct-scan? Waarom dan? Wat is het dat ze vermoeden? Op deze vraag krijg ik niet echt een eenduidig antwoord terug van de artsen en zusters en ze raadden me aan gewoon te gaan en dan daarna op de uitslag te wachten. Pindakaaskind en Papa Baard zijn ondertussen ook gearriveerd en schuiven bij ons aan. Ze kennen ons al goed bij de spoed en bij het noemen van Danskind haar naam, gaat de deur dan ook gelijk open en mogen we weer plaatsnemen in kamer nul. 
Danskind kreeg na het terugkomen in kamer nul ook een relax-middel omdat iedereen zag dat het er voor niemand fijner op zou worden als we dit niet zouden doen. Papa Baard en Pindakaaskind zijn een hele tijd gebleven en hebben geholpen om ons even af te leiden, want wat duurt dat wachten lang.

Nadat het half 7 in de avond is geweest besluiten Papa Baard en ik dat het beter is voor Pindakaaskind om naar huis te gaan en te gaan slapen. Ook wordt vlak daarna de infuusnaald ingebracht en al dat gevloek en gepanikeer is niet prettig voor kleine oren en ogen. Dit inbrengen verloopt onder druk van vier mensen en in groot protest van Danskind ondanks de halve sedatie. Ze haat ons, vindt de dokters stom en wil naar huis. Dat begrijp ik, ik ook.

Gewapend met een kaart met looproute naar de röngten er op, begeven we ons met rolstoel naar de ct-scan. Danskind is vooral verdrietig en geeft aan dat ze het spannend vindt. Ze moest grinniken toen ik vertelde dat de ct-scan eigenlijk net een soort oventje is waar ze met een computer allemaal plakjes taart gaan maken van je en dat die plakjes dan goed bekeken kunnen worden door de artsen. Het grinniken stopte snel toen er contrast vloeistof in het infuus van Danskind gespoten moest worden en zij deze lichamelijke sensaties totaal niet prettig vond. De eerder gekregen dinosaurus na het bloedprikken, belandde zo aan de andere kant van de kamer. Gelukkig mocht ik met een loodschort bij Danskind blijven. Heb ik nogmaals in haar oor gezegd dat wat er ook gebeurt, ik altijd bij haar zou blijven. Trillend kwam haar stemmetje uit die taartjesoven: "Pinky swear mama?" Mijn hart brak.

Bij terugkomst in kamer nul hoor ik dat wij een nachtje moeten blijven, maar eerst nog even verder op de uitslag moeten blijven. Er is iets afwijkends gezien op de ct-scan en een ervaren radioloog buigt zich er straks over. Nachtje blijven? Huh? Euh... oké, regelmodus aan en Papa Baard appen dat we wat spullen voor de nacht nodig hebben. Overbuuf weet dat we hier zijn en biedt aan de spullen naar ons te brengen. Danskind is door dit alles in slaap gevallen en heb ik voorzichtig op het bed weggelegd en toegedekt met mijn jas. Het berichtje eenmaal naar overbuuf  verstuurd met waar we zijn, komen de dokter en de radioloog binnen en verandert mijn leven in een paar tellen:

"Er is een flinke verdikking onder in haar linker long gevonden en ook de lymfeklieren in haar borst zijn behoorlijk opgezet. Het ziet er niet goed uit maar we kunnen nog niet met zekerheid vertellen of dit een long infectie is of een lymfoom, de uitslagen van alle testen laten tegenstrijdige dingen zien voor beide. Het contact met oncologie is gelegd." 

Ruis