Kamer ´nul´ deel 1

Knuffeljuf neemt de telefoon op en houdt haar adem in wanneer ik vertel dat ik Danskind met spoed kom ophalen tijdens het bosuitje iets verderop in het dorp om door te rijden naar de spoedeisende kinderhulp. Twee tellen later zegt ze dat ze gaat regelen dat ze straks klaar staat met Danskind en niets is minder waar. Ik kom aanrijden en zie Danskind woest om zich heen slaan en vooral heel hard roepen: "Het is niet eerlijk! We gingen een hamburger grillen en nu kan ik niet meedoen! Ik vind dit echt stom!" Natuurlijk heeft ze gelijk, het IS stom, maar we worden niet zomaar met spoed verwacht daar. Na enige overtuigingskracht van knuffeljuf en Mama Moestuin (Ik) lukt het ons om Danskind nog in haar modderige buitenpak in de auto te vouwen, onder de beloft van het halen van een burger als we klaar zouden zijn in het ziekenhuis vandaag. Misschien wat naïf als je met spoed opgeroepen wordt, maar dat zat nog niet helemaal in mijn systeem blijkbaar.

Aankomende bij de afdeling geef ik door dat Danskind en Mama Moestuin hier zijn omdat we zijn doorverwezen. We worden gelijk naar binnen gebracht naar een vrij kille en koude kamer en met enige vertwijfeling zet Danskind een voet over de drempel. Nadat we drie keer hebben herhaald waarom we in eerste instantie vier dagen eerder op de spoedeisende hulp zaten met het ballongezicht, mochten we het verhaal nogmaals vertellen tegen een, jawel, nogmaals mompelende dokter. Deze gaf aan dat er afwijkingen gevonden waren in de bloedtest die op woensdag ochtend afgenomen waren en dat verdere testen nodig zijn. Met deze ietwat karige informatie zijn wij weer achter gelaten in de koude kamer en kwam iets later de voorzichtige zuster binnen. Danskind werpt 1 blik op dat gekke bruine papieren bakje waar in ziekenhuizen zo ongeveer ALLES in wordt vervoerd en roept heel hard tegen mij: "NEE! Dat wil ik niet". Ik met mijn beste gentle parenting skills nog proberen Danskind reden in te laten zien maar tevergeefs. De wil-ik-niet-én-ga-ik-dus-echt-niet-vrijwillig-doen-houding is heel begrijpelijk maar totaal niet mee te dealen wanneer je toch onder lichte druk zit.
De voorzichtige zuster probeert het ook met haar GP skills nog even en is duidelijk onder de indruk wanneer ik vertel dat we het misschien maar gewoon moeten doorpakken zodat het daarna klaar is. Ik houd, tegen mij wil, mijn lieve maar behoorlijk hysterische Danskind, in de houtgreep zodat voorzichtige zuster een keel- en neusswap kan uitvoeren. De toewensingen die ik daarna hoorde van Danskind zal ik de lezer besparen hier. Danskind draaide overigens weer helemaal bij toen ze van de voorzichtige zuster een ijsje kreeg.

Het nadeel van spoedeisende hulp is dat je vaak in een soort hermetisch afgesloten kamer, vooral zit te wachten op de uitslagen van dit soort testen. Daarom duurt het ook altijd zo lang. "Gelukkig hoeft er geen bloed afgenomen te worden" hoor ik mezelf nog denken. Natuurlijk met de avonturen van Papa Baard nog in mijn achterhoofd. Enige tijd later blijken ook deze testen vooral geen uitsluitsel te kunnen geven van wat het dan precies wél is. 
We zitten daar inmiddels al een paar uur en onze magen beginnen, ondanks de lieve zorgen en een kleine knapzak van Papa Baard, toch behoorlijk te rommelen. Ik druk op het attentie knopje en vraag aan de mompel dokter of we misschien ergens iets kunnen gaan eten. Het antwoord was eerst ja, twee minuten later nee (onder het mom dat ze niet weten wat het is en het potentieel besmettelijk is) en daarna toch weer ja. Prima. Nemen we onze spullen mee en duiken we samen even het cafe in. Danskind aan een appelsap en een broodje en ik een soya latte en een halloumi wrap. We Wachten nog even, praten nog even met Papa Baard en Pindakaaskind via de telefoon en lopen op ons gemak terug naar de spoed.
Daar komen we er achter dat onze kamer is uitgedeeld aan iemand anders die hem harder nodig had en dat wij vooralsnog een plaatsje mochten nemen in de wachtkamer. Na wat literatuur over hoe het allemaal op de wereld werkt, tot groot genoegen van Danskind, worden we geroepen in kamer nul. Kamer nul blijkt eigenlijk een soort van doorloop gang te zijn en is voorzien van vier grote white boards, wederom tot groot genoegen van het creatieve Danskind. 
Niet wetende dat deze kamer eigenlijk de verbinding tussen ´wat was´ en ´wat gaat komen´ zou gaan voorstellen. Maar doorlopen deden we daarna even niet meer.