Voedsel

Sinds ik kanker heb gehad ben ik op een bepaalde manier gefocust geraakt op andere kankerpatiënten. Voor ik ziek werd had ik dat niet, kon ik niet zo goed omgaan met de ziekte van anderen.

Nu wil ik graag iets zeggen over problemen bij kankerpatiënten met eten en het ogenschijnlijke gebrek aan de lust, de WIL om aan te sterken.

Ik werd eigenlijk van het begin af aan plat geslagen door het falen van mijn eigen lijf. Alsof het lichaam zich loskoppelde van de psyche. Maar de psyche bestaat niet zonder het lichaam natuurlijk. Ik was zó kwaad op mijn lichaam, dat ik het mijn kadaver ging noemen en waarom zou ik mijn lichaam nog vertrouwen? De samenwerking tussen de psyche en het lichaam was behoorlijk verstoord door die kanker. Want het was waarschijnlijk best aannemelijk dat mijn lichaam kanker had gekregen dankzij mijn psyche, dankzij mijn wil en mijn lust in het leven. Ik zocht eerder het gevaar, de dingen die iedereen met gezond verstand je afraad heel de dag. Van je moeder tot de Rijkswaterstaat. Alles om mij heen stuurt me in de richting van de ‘juiste’ wijze van leven, maar voor mij waren er van nature al een hele berg eigenaardigheden in het leven, waarbij het psychische, filosofe avontuur des levens werd gedragen door het lijden van mijn lichaam. Mijn sterke lijf, mijn tempel en krachtbron. Tot op m’n tandvlees. Op mijn vijfentwintigste was ik al eens naar de huisarts geweest om te vragen of heel weinig slaap echt gevaarlijk was voor een mens. Lijkt een simpele vraag, want iedereen weet dat je beter ongeveer acht uur per dag kunt slapen om langer te leven. Als ik slechts drie uur per dag zou slapen en het scheelt maar een jaar of drie van je uiteindelijke houdbaarheid als kadaver, dan was het eigenlijk best de moeite waard zo min mogelijk te slapen op een dag, zodat je zoveel mogelijk tijd met je bewustzijn zou kunnen doorbrengen. Moet je niet gek opkijken als je op je zevenenzestigste een hartaanval krijgt.

Of kanker natuurlijk.

Ik had me zo vergist in mijn lichaam, omdat het super sterk aanvoelde. Ik kon onuitstaanbaar veel hebben. En nu moest ik ineens het kadaver dat mijn leven moest dragen gaan onderhouden. Je nieuwe auto had vijftig jaar later ineens nieuwe schokdempers nodig. Ik vroeg me af of er nog onderdelen te krijgen waren voor een model uit 1963. Misschien was het kadaver wel een heel slecht model geweest, met een matige afwerking en roestig chroom. De kleur was in elk geval al aardig aangedaan en de tanden van de versnellingsbak waren rot. En toen kwam ineens die systeemfout. Daar had ik helemaal niet op gerekend. De bestemming van het vehicel dat het kadever was, was uitgetekend door de routeplanner die ik zelf had uitgestippeld en als ik daar een beetje bij in de buurt bleef was mij een lang leven beschoren met inhoud in de diepte en platte seks in de breedte. Vierentachtig toch op zijn minst.

De voeding was standaard kattenvoer met hier en daar een echt vers maaltje en veel bier en sigaretten. Kon het makkelijk hebben tot nu toe. Error. Nu moest het lichaam onderhouden worden en aansterken terwijl er een heftige reparatie moest plaatsvinden. Het stopte elke voortgang, ik stond boem, ho, stil.

Er moest goede brandstof in. Véél goede brandstof vooral. Het lichaam moest dik en vet worden. Met gezonde groenten, eiwitten en mineralen. Ik wilde meer, maar lustte het niet door die verrekte systeemfout. Ik moest juist bewegen maar lag op bed. Ik moest iets verbranden om te willen. Ik moest leren begrijpen dat het lichaam beter presteert als ik juist in het hart van de crisis de systeemfout overwon en ging eten en bewegen tegen elke wil in. En veel slapen tussendoor. Veel slapen en mijn lichaam omarmen. Maar hoe moest ik iets omarmen dat mij in de steek had gelaten, me had verraden?

En dat is precies de systeemfout.

Ik denk dat elke kankerpatiënt juist op dat moment het kadaver dat hem in de steek laat moet omarmen en er alles aan moet doen om de psyche even te laten voor wat het is. Of was. Of wie ik dacht te zijn. Want wat kon ik zelf doen behalve die fucking chemo-shit toestaan in mijn systeem, de man die ik was? Normaal nog geen paracetamolletje.

Ik moest het kunnen incasseren en ik had mazzel want ik was nog sterker dan ik dacht. Dus als het gaat gebeuren, zorg er dan voor dat je het aankunt. Dat je lichaam en je geest op één lijn zitten en je voorbereid bent op je gevecht en veel water drinkt voor je nieren en rode kool voor je bloedvaten en roomijsjes voor je vet en drink thee in plaats van cola. Ik stopte met roken op het moment dat de eerste chemo mijn aderen instroomde en ik had even helemaal geen trek meer in bier.

Eten, bewegen en slapen. Meer niet. En als je de partner bent van een kankerpatiënt of de vriend of buddy, maak dan alleen maar kleine lekkere hapjes die gemakkelijk naar binnen gaan. Combineer met sapjes, shakes of gewoon gemberthee. Klein en voedzaam, vooral met veel smaak, omdat je niks proeft, omdat niets meer smaakt als je kanker hebt. Doe iets met dat kadaver. Geef het aandacht en eet. En geloof juist in de kracht van dat kadaver dat je júist heeft teleurgesteld en wees assertief.

Ook jij kan gaan voor een bonusleven.