Onthoofd
Een week geleden vertelde ik tegen iemand dat ik volgend jaar februari een feestje zou vieren, omdat ik dan vijf jaar kankervrij zou zijn.
Ik zat er een jaar naast.
Hoe je bezig bent met je ontwikkeling, vanuit je revalidatie, terwijl je in wezen alles kwijt bent. Voor ik ziek werd geloofde ik in heel andere waarden en normen dan daarna. Ik vind het erg moeilijk me opnieuw te oriënteren. Dingen pakken anders uit, je bent ineens 'zacht', je fysiek is ineens onbetrouwbaar geworden.
Alsof het ervoor nergens over ging en daarna alleen nog maar over kanker...
5 reacties
Beste WhiskeyCola,
Goed dat je weer blogt. Je schrijft dat je het moeilijk vindt om je opnieuw te oriënteren. Je schrijft daar in de ik-vorm.
Je schrijft daarna in de je-vorm. Alsof het over iemand anders gaat. Voel je dat ook zo, is daar het oriëntatieverlies, dus dat je het niet voelt alsof het over je eigen leven gaat met andere waarden en normen?
Het leven is een aaneenschakeling van veranderingen. Niets blijft zoals het is. We zitten allemaal op die trein. Ik had het laatst over een boekje, who moved my cheese. Best een geinig boekje en heel interessant voor mensen die met veranderingen geconfronteerd worden.
Jij bent keihard met je neus op de feiten gedrukt. En nu moet je er mee dealen. Niemand die voelt wat jij voelt en niemand die preciés weet wat je hebt doorgemaakt.
Je bent, zoals ik begrijp 3,5 jaar verder en kankervrij.
Er is geen tijd gebonden aan de cirkel van verandering ( een model dat ik wel eens tegenkom, transitiecirkel en ik heb hem op mijn eigen manier even geïnterpreteerd) : boink met de neus op de feiten, afscheid nemen van, rouwen, balanceren (her-oriënteren), opnieuw aangenaam voelen, opnieuw betekenis geven aan, en volledig aannemen van de nieuwe situatie.
Houd de moed er in.
Veel sterkte!
Thanx Nik49... Nice...
Wat een mooie reactie, nog een reden om hier af en toe te verblijven, Nik49 ;-)
Ik ben niet onthoofd, zoals WhiskeyCola, maar ontworteld (ongeneeslijk ziek, afgekeurd, uit mijn buurt gaan samenwonen) en herken het gevoel dat m'n vorige leven vluchtig was en het nu alsmaar over kanker gaat. En ik heb baat bij jouw woorden: balanceren (her-oriënteren), opnieuw aangenaam voelen, opnieuw betekenis geven aan, en volledig aannemen van de nieuwe situatie.
Ik sluit me bij je aan: houd de moed er in, WhiskeyCola! Leef!
Enne, mooi (naja, eigenlijk niet...) dat je hier weer eens bent, hoe gaat het met die leuke nieuwe baan die je had?
Ja, dat is raar natuurlijk, want ik heb zelfs weer een baan. Ik ben sluismeester in de Biesbosch geworden. De sluizen moeten bediend worden, maar het is niet echt werk met een missie zoals voorheen, toen ik in het onderwijs werkte. Maar ik heb een baan en het is best oké. Fysiek te doen, hoewel het veel van m'n concentratie vergt. In die zin is werken voor een ex-patient gewoon heel zwaar.
Ondertussen werk ik aan m'n boek over mijn kankerperiode. Dat helpt bij de verwerking en is gewoon leuk om te doen. Het is niet altijd druk op mijn werk, dus ook daar heb ik dan tijd voor.
Mijn leven bestaat nu uit slapen, eten, werken, golfen en 'having a party'. Niet slecht natuurlijk, maar het liedje van Doe Maar zit voortdurend in mijn hoofd: "Is dit alles?" en dat had ik voor mijn ziekte niet.
Maar ik blijf knokken en er voor gaan en balanceren, aangenaam voelen, betekenis geven en proberen de situatie te accepteren.
Betekenis geven, zingeving, heel moeilijk als je een levensbedreigende ziekte hebt (gehad). Ik heb niet zo zeer het 'is dit alles'-gevoel, maar wel vaak het gevoel dat ik ergens op zit te wachten. Ik weet alleen niet waarop.