Het bestaat.

Voor ik ziek werd was ik leraar. Niet geheel mijn beroep, maar ik had er veel lol in en deed goeie dingen voor mijn heikneuters. Ik werkte heel vaak voor de speciale doelgroepen met gedragsproblemen en LVB problematiek.

Mijn laatste werkgever was een gesloten jeugdinrichting voor jongeren van 12 tot 18 jaar, waar ik docent algemeen vormend onderwijs was voor een vaste groep en aan alle andere leerlingen houtbewerking en tekenen gaf. Dat was echt geweldig. Veel meegemaakt, de raarste dingen, maar ook de mooiste dingen, maar uiteindelijk werd mijn jaarcontract niet verlengd, first in - first out. Heel verhaal, erg jammer, maar ik was dus werkeloos op het moment dat ik ziek werd.

Tijdens mijn ziekte heb ik mij geen seconde druk hoeven maken over mijn inkomen. Als docent verdiende ik prima en dat was mijn geluk, want uiteindelijk hield ik tijdens het laatste jaar van mijn revalidatie ongeveer de helft van dat inkomen over en dat was eigenlijk precies genoeg om lekker te leven, gezond te eten en veel te sporten.

Natuurlijk komt aan elk feest een einde en daarover kreeg ik van het UWV een nette brief, waarin het UWV (mijn hoofdsponsor) aankondigde dat ik moest gaan voldoen aan mijn minimum -rest-verdien-capaciteit, zodat ik kon blijven genieten van dit menswaardig bonusleven en het daarbij behorende inkomen.

Tijdens de gesprekken over de minimum-verdien-capaciteit met de sponsor, kreeg ik de tip eens te informeren bij een maritiem bedrijf, dat brug- en sluiswachters in dienst nam.

Als dat geen droombaan was?

Voor een schrijver zoals ik? Met mijn beschadigde lijf en leden? Met mijn halve uithoudingsvermogen?

Ik schreef een brief, waarin ik de naam van het bedrijf consequent verkeerd had gespeld, en werd uitgenodigd voor een gesprek. Dat was meteen raak, ik kreeg een opleiding die ik afbetaalde door drie jaar voor de werkgever te werken en dan was ik maritiem operator bruggen en sluizen voor Rijkswaterstaat.

Er zat alleen een addertje onder het gras, bleek uit latere gesprekken met de sponsor, het zou hier steeds om een seizoenscontract gaan van een half jaar. En dan een half jaar basisuitkering, plus WW over het aantal gewerkte uren. 

En toen werd het ingewikkeld.

Ik was al begonnen met de cursus en had al een studieschuld opgebouwd van zesduizend euro, toen dus uit de berekeningen bleek, dat ik steeds een half jaar onder het bestaansminimum zou uitkomen. Dat zou einde bonusleven betekenen. Dat kon dus niet!

Ik trok meteen de stekker eruit, want wilde de studieschuld niet nog verder op laten lopen en moest opnieuw in gesprek met de maritieme werkgever en de sponsor en als een gek gaan solliciteren. De werkgever reageerde zéér teleurgesteld en de sponsor begreep het maar half. En daar lag het probleem. Bij die half, het halve jaar, het halve jaar wél werk, en het halve jaar géén werk, maar "twee halven maken één hele", dacht ik.

De studieschuld die ik had opgebouwd bleef staan. Er moest een afbetaalregeling worden getroffen en daardoor bleef de maritieme werkgever mij natuurlijk zoeken. De sponsor was in elk geval niet bereid te betalen of bij te dragen in de afbetaling van die studieschuld. Tijdens de gesprekken met de maritieme werkgever bleek dat ze wel degelijk bereid waren mee te denken en mij een jaarcontract aan te bieden in plaats van een halfjaarcontract.

Nadat ik vier dagen lang via de telefoonlijnen van de sponsor (die zelf even op vakantie was) had geprobeerd een duidelijk antwoord te krijgen over het te verwachten inkomen met een jaarcontract en een loon-aanvullingsuitkering, bleek dat het zeer ingewikkeld was, maar dat het dus wél kon.

Ik heb zojuist bevestiging gekregen voor een jaarcontract bij de maritieme werkgever.

Geen studieschuld meer door vervolg van de opleiding EN werken als brug- sluiswachter van april t/m oktober 26 uur per week, van november t/m maart 12 uur per week. Zo voldoe ik aan alle normen en krijg ik van de sponsor een menswaardig inkomen... en door het aantal uren óók nog een beetje extra.

EN het is natuurlijk een droombaan voor een ex-kankerpatient.

Het is feest in huize WhiskeyCola!

Nee, geen whiskey-cola, dank u wel, maar...

BIER!!! (en een beetje polonaise natuurlijk... ;-) )