Blijven bewegen

Ik ben nog steeds grieperig, of zoals ik het zelf noem: niet helemaal fit. Zit hier in de woonkamer in mn joggingbroek en ouwe trui te typen met de verwarming op tweeëntwintig en ik heb het nóg koud. Buiten is de 'normale' mens gewoon aan het werk. Ze doen de gekste dingen zonder erbij na te denken en maken daar zoveel lawaai bij, dat bij mij de herrie van de randstad door het open raampje naar binnen waait. Dat is mijn jungle. Dat is waar mijn eten vandaan komt, dat zijn mijn jachtvelden. Niks frisse zeelucht en brekende golven.

Ja. Op de achtergrond. ver weg van m'n centrum.

Ik heb weer 'iets' met m'n vriendin, verkering zeg maar, en dat is goed. Ze is nu volledig op de hoogte en maakt nu heel bewust de keus. We gaan samen uitzoeken hoe we de liefde gaan beleven, mét en zónder saus. En ik verlang naar haar als ze er niet is en ik kook graag voor haar, omdat ze er zelf de tijd niet voor neemt. En als we uitbuiken ligt ze met haar hoofd in mijn schoot voor de TV, terwijl we naar Snooker kijken met het geluid uit.

Aanstaande dinsdag staat volledig in het teken van re-integratie. Eerst heb ik 's-middags een gesprek bij het UWV met de werkcoach en het integratiebureau. Na een jaar 'werken' heeft het bureau haar geld wel binnen, maar heeft het niks opgeleverd. Ze hoopte nog op het vervolgtraject natuurlijk, maar dat heb ik afgewimpeld. Liever een tijdje iemand anders. Ze was aardig, maar geen match en geen geschikt netwerk. Daar kwam ze drie maanden later pas mee. Ik heb er weer veel van geleerd, maar ook voor de derde keer mijn hoofd gestoten. Zo'n integratietraject is wat wij thuis noemen: PUT, Klus, Inkomstenbron van andere alreeds werkende medeburgers en ambtenaren. Als men mij werkelijk had willen helpen hadden we al snel resultaat gehad, maar nu was opnieuw tijdrekken het spelletje.

Dezelfde dinsdagavond daarentegen heb ik een serieus sollicitatiegesprek als docent op een praktijkschool. Voor drie dagen in de week. Heb ik erg veel zin in, geeft me een huppeltje in de hartstreek en nog meer kriebels in de onderbuik. Ik heb er zonder tussenpersoon op gesolliciteerd met een zelfverzekerd briefje. Alleen al dat gesprek lijkt me heel fijn, maar ook weer met dat eeuwige dilemma. Hoe ga ik het mijn toekomstige werkgever uitleggen? Je weet wel, over kanker enzo, de bijwerkingen en de weerbaarheid, het trauma en m'n geloof in de toekomst. Ik hoop dat ik niet TE direct overkom en toch een positief beeld kan achterlaten.

Spannend!

De belangrijkste regel in mijn jungle blijft voorlopig: 'Hoe een koe een haas vangt.'

Als je niet blijft bewegen gebeurt er niks.