Alsof er niets gebeurt is..
Het is alweer 6 maanden geleden dat de laatste chemo achter mij ligt..En het leven gaat weer verder..Eigenlijk ben ik tijdens mijn kuren ook altijd doorgegaan met alles..heb zelfs niet 1 keer s,middags geslapen of gerust. Wij zijn samen nooit zo een echte vakantie gangers geweest,maar tijdens de kuren en alle behandelingen kwam daar het besef..als alles afgerond is en het gaat de goede kant op..dan gaan we een vakantie boeken hoor!!Nou..inmiddels is het zover,maar vakantie is alweer op de lange baan geschoven.En afentoe moeilijk bespreekbaar.. Ik ben van het 1 in het ander gerold..eigenlijk ging het tijdens mijn kuren al niet goed met mijn moeder en haar partner.
Zij is 40 jaar geleden hertrouwd met een Irakese man die maar liefst 18 jaar jonger is dan zij..Hij kreeg rond zijn 55 jaar de diagnose parkinson..kanker is een vreselijke ziekte,maar parkinson is dat zeer zeker ook!echt een afschuwelijke ziekte! Hij heeft het in heel erge mate en heeft enkele maanden geleden zijn heup gebroken door veelvuldig vallen,na revalidatie is hij opgenomen in een verpleeghuis..hij is te slecht om nog thuis te kunnen wonen.Verder heeft hij helemaal niemand hier in Nederland.Mijn moeder was afgelopen zondag samen met mij jarig en is 92 geworden.Met mijn moeder gaat het nu ook hard achteruit,helemaal nu hij niet meer thuis is..zij gaat dementeren en kan zichzelf niet goed meer verzorgen..Zij heeft thuiszorg en wij hebben het heel druk met mantelzorg..En dat is behoorlijk pittig kan ik verzekeren!Het is niet alleen mijn moeder verzorgen,maar ook zorgen dat ze elke week regelmatig bij haar man op bezoek gaat.En ook voor hem zijn wij regelmatig en druk in de weer..Wat er al die tijd met mij aan de hand is gaat eigenlijk langs haar heen..Dat neem ik haar uiteraard niet kwalijk.Maar toch bekruipt mij wel vaak het gevoel dat werkelijk niemand stilstaat hoe de situatie voor mij is..Nou houd ik niet van zielig doen en zwakheid.kom op! niet lullen maar poetsen! en weer door alsof er niets en nooit iets gebeurt is..En dat geeft weleens een heel eenzaam gevoel, stiekum soms ook wel eens bozig en teleurgesteld.
Nou lijkt het alsof ik als een verbitterde boze vrouw rondloop,maar dat is juist niet zo! naar de buitenwereld geef ik denk ik ook een heel ander signaal af dan hoe ik mijzelf van binnen en lichamelijk echt voel..en dat zal de verwarring wel scheppen denk ik..ik wil het voor mijn omgeving zo luchtig mogelijk houden,zelfs als ik vertel dat het ongeneeselijk is maak ik het zo luchtig dat andere mensen ook ineens luchtig erover gaan doen..het stelt eigenlijk niets voor,kijk dan hoe ze doet,en hoe goed ze er weer uitziet!Die overleeft mij misschien nog wel;-)
Ik merk diep in mijzelf altijd een soort contradictie..aan 1 kant ben ik heel trots op mijn kracht en vindt ik het fijn als mensen mij vooral niet als een zielig persoon zien,maar als iemand die vrolijk is,hard werkt,er goed uit ziet en waar eigenlijk niets mee aan de hand lijkt te zijn ..en aan de andere kant maakt diezelfde onwetendheid en achteloosheid mij weleens verdrietig..mensen zijn vaak allang blij dat er geen moeilijke toestanden meer zijn..dat hebben we ook weer gehad,en weer door alsof er nooit iets gebeurt is..