Never give up

Daar ben ik weer eens..dit maal met minder goed nieuws..😔

Er is vreselijk veel gebeurd dat laatste tijd..Mijn laatste chemo was eind Januari..aaneenvolgend ben ik Olaparib(parpremmer) gaan slikken.Ik heb niet de BRAC 1 of 2 mutatie..na 3 maanden slikken werd de CA125 gemeten en die was sneller gezakt dan tijdens de chemo!! teken genoeg dus dat het wel zijn werk deed..ook kreeg ik daardoor minder weerstand om de pillen te slikken! eind Augustus zijn we uiteindelijk toch 8 heerlijke dagen naar Sicilië geweest! 2 dagen na thuiskomst kon mijn moeder van 92 jaar eindelijk naar het verzorgingshuis verhuizen! Heel erg blij daarmee want het ging thuis echt niet meer😔 Uiteraard heeft mijn moeder wel tijd nodig gehad om te wennen,maar sinds 2 weken is ook haar partner op dezelfde afdeling komen wonen,dus dat is fantastisch! ook kan ik er lopend naar toe..ben er in 5 minuutjes! Zo blij dat deze  hectische periode afgesloten is! !!🙂Tijdens en na mijn laatste chemo,s ben ik vooral heel veel bezig geweest met mantelzorg,voor mijn moeder van 92 en haar partner die 18 jaar jonger is,(En zwaar de vreselijke ziekte Parkinson heeft...)

Na .mijn vakantie kreeg ik die week daarna de eerste scan na mijn laatste chemo..De uitslag was helaas niet goed. Het plekje naast de ruggenwervel was in grote toegenomen..De tumormarker was echter verder gedaald,en waar eerdere afwijkingen zaten in de buik zag er helemaal goed uit??                                Mijn oncoloog vond de uitslag dermate vreemd dat hij nog geen uitspraak kon doen over hoe nu verder..ik moest 2 weken later terug komen,want hij wilde overleg plegen met collega,s. Na de eerste schok van de  uitslag overviel mij uiteraard een enorm verdrietig gevoel,ook paniek,onmacht en doodsangst..enfin,dat hoef ik niemand hier uit te leggen dat gevoel...                        Ik moest 2 lange weken wachten hoe verder..Na de eerste paniek overviel mij snel al een gevoel van ongeloof..ook over de uitslag,hoe vreemd..maar ook..ik voel mij erg goed,zie er goed uit,ben superactief(als altijd:-) en ik heb niet die gruwelijke pijn die ik vorig jaar wel had van diezelfde plek..terwijl het alweer net zo groot was..Ongeloof,maar ook weer een strijdbaar gevoel maakte zich weer snel meester van mij..                   Ik liep 2 dagen na de uitslag in het bos met de hondjes,het was prachtig weer en voelde mij goed! ik dacht bij mijzelf..ik heb helemaal geen zin om de hele dag huilend  op de bank te hangen onder de oxazepam..vandaag is een prachtige dag,ik voel mij goed,en ik ga leuke dingen doen,vanavond neem ik een lekker wijntje en ga ik lekker koken.Stel dat de tijd nog maar kort zou zijn is het zonde van de mooie goede dagen die ik nog heb! Bovendien maak ik het anders voor mijzelf niet alleen heel moeilijk en zwaar,maar ook voor mijn omgeving,.mijn man , familie en vrienden...Ik dacht..als ik de hele dag alleen maar angstig ben over wat er allemaal gaat gebeuren en hoe lang ik nog zou hebben..dat is geen leven! dan kan ik er net zo goed meteen een eind aan maken! ik leef momenteel met de dag en niet verder dan een week vooruit..zoiets..ik hoorde laatst een mooie..Wat mij overkomt heb ik geen controle op,maar ik heb wel controle over mijn mindset

  En nu volgt een wel echt heel bijzonder mooi verhaal..wat ik meegemaakt heb..

Met dit gevoel en inzicht kwam ik die 2 weken redelijk goed door..Behalve 2 dagen voordat ik bij de oncoloog moest zijn..dat was op een woensdag.Ik werd wakker met een schok en ineens een heel zwaar doemgevoel,paniek ook!Een nachtmerrie waar je niet uit ontwaakt..Na een stevige huilbui ging ik uit bed,onder de douche en door..Met een zwaar klotegevoel ging ik met mijn hondjes in het bos wandelen,het was wederom prachtig mooi weer.Het bos waar ik loop grenst aan een kliniek waar psychiatrische patienten wonen. Er wandelen daar ook veel patienten samen met begeleiders.  ik liep over een groot veld in de zon en dacht eraan wat mooi en fijn het soms zou zijn als je gelovig bent..maar ik ben zonder geloof opgevoed,dus ik ken dat diepe gevoel niet van..oh heer help mij of zoiets..wel ben ik spiritueel en heb wel een soort geloof dat er meer is na de dood..Ik liep daar met een ongelooflijk zwaar en wanhopig gevoel en dacht aan mijn vader die 10 jaar geleden overleden is..Ik dacht..Pap,ben je daar nog? of ben je al naar een andere dimensie? als je er nog bent,geef mij dan een teken dat alles weer goed komt!  meteen daarna dacht ik..waar zou ik zo een teken dan in kunnen herkennen? in een kastanje die op mijn hoofd valt?of een vlinder die om mij heen dwarrelt of een roodborstje wat net iets langer naar mij kijkt? Dus die gedachte liet ik snel gaan..en deed het af als onzin..ik liep verder het bos in,en heb op een rustige plek weer een enorme zware huilbui en weer die paniek en die knoop in mijn maag,en gewoon steken van angst in mijn hart..hoe goed ik mij gehouden had..dat was die dag even helemaal weg,want de Vrijdag naderde..ook had ik gedachten van dat ze niks meer voor mij konden doen,want ik had al zoveel gehad..Ik liep verder op een recht stuk,mijzelf weer een beetje onder controle..Er kwamen mij 2 mannen tegemoet lopen..1 iets oudere heer en de andere man was van ik denk Indische komaf met heel veel koorden en sleutels om zijn nek.    Op het moment van passeren komt de Indische man naar mij toe,kijkt mij strak aan en zegt...Maak u geen zorgen,u wordt goed beschermd!                 Ik zeg..wat zegt u? toen herhaalde hij het weer..MAAK U GEEN ZORGEN,U WORDT GOED BESCHERMD....                     Ik wist niet wat ik hoorde en was zo bizar dat dit gebeurde 20 minuten nadat ik mijn  vader om een teken had gevraagd!!Ik begon meteen een verhaal af te steken dat ik mij inderdaad zorgen maakte en dat ik het zo mooi vond dat hij dat zomaar tegen mij zei..en ook dat ik op een uitslag wacht etc.etc..de man zei alleen nog maar..nou sterkte dan maar,verder niks!de andere man zei ook verder niks..eigenlijk keken ze mij verder een beetje bevreemd aan..zo bijzonder.. ze liepen door..En ik liep verder..En dacht Waaaaat???  Ik heb wel eens eerder dingetjes meegemaakt waarvan je denkt..dit is wonderlijk,of dit is geen toeval meer. maar dit??dit is niet zomaar een vaag iets,dit is een duidelijk teken van mijn vader..Het is ruim 2 weken geleden gebeurt en ik put er enorm veel kracht uit!elke keer als ik paniek gedachten heb dan denk ik aan het in mijn ogen goddelijke teken van mijn vader...🙌🙏               

De vrijdag kwam en besloten was dat ik weer aan de chemo moet..tweedelijns chemo,ik heb inmiddels(direct die maandag(dus vorige week) de eerste chemo gehad.Ik weet dat ze mensen die in stadium 4 zitten niet opereren,toch is dat bij mij wel gebeurt 10 jaar geleden in het AVL. 1 grote tumor onder in de buik en een uitzaaling in de hals..10 jaar is het weggebleven! Ik heb laatst over een onderzoek gelezen dat het in sommige gevallen wel degelijk zin heeft om mensen in stadium 4 te opereren,en het levende bewijs daarvan ben ikzelf..Dat heb ik tegen mijn oncoloog gezegt,heb hem ook verteld wat mij is overkomen!Hij vond het prachtig en kreeg kippevel..hij zei..ik kom uit Oeganda en daar zijn dit soort dingen heel normaal..ook ik heb dingen ervaren,maar dit is wel heel erg mooi en heel bijzonder! Ik hoop nu weer op een wonder...Ik weet uiteraard dat echte genezing niet meer haalbaar is,maar hoop er toch nog wat tijd tegen aan te kunnen plakken..Het is al een heel groot wonder dat ik  nog steeds  rondloop na 3 keer eierstokkanker..van mijn 28 tot nu 64 jaar...De eerste kuur is gelukkig heel goed gegaan zonder al te veel bijwerking..was op dag 1 beetje moe. Er rest mij niets dan er weer volop voor te gaan! genieten van alle dagen dat ik mij gewoon goed voel en hopen op weer een wonder! Want die bestaan! daar geloof ik heilig in! 

Voor iedereen veel liefs en sterkte

Yvonne😘