Toch weer anders

Het leek allemaal vrij zeker, maar de loop der dingen is toch weer anders dan gedacht. En niet een beetje, maar echt enorm. Nu ik de kans heb nog even het verhaal voort te zetten daarom nog enkele extraatjes: de dagen zondag-dinsdag.

Bij het schrijven van het voorlaatste blog was euthanasie gepland op zondagochtend. Dat luchtte toen enorm op. Die donderavond en nacht was ik er slecht aan toe, erg benauwd, met pijn op de borst en een pijnscore die de 10 overtreft. Hartfalen leek nu de belangrijkste oorzaak. Ik kreeg verschillende medicaties extra en knapte op vrijdag geleidelijk aan weer wat op. Toen de huisarts op zaterdag de euthanasie wilde komen bespreken, trof zij een heel andere Ben aan, een die weer volop op zijn praatstoel zat. De omstandigheden waren zo anders dan op vrijdagochtend dat de vraag of de euthanasie wel door moest gaan met “Nee” beantwoord moest worden. We besloten die zaterdag tot uitstel, vooral ook omdat je niet weet hoe lang het goed zou blijven gaan, misschien wel 1-2 weken. Inmiddels weten we: vrij kort, want op zondag was de pijnscore knalhard terug, maar nu bij de lever.

Een dag later zit ik er alweer anders bij. Als de huisarts maandagmiddag via de voortuin naar het terras komt ziet zij verbaasd mij luid mijn favorite  afspeellijst draaien. “Het is te mooi weer om binnen te sterven”, zeg ik. Om de nieuwe situatie te begeleiden heeft zij Thuiszorg ingeschakeld en de dosis morfine aangepast naar 6 x 12,5 mg per dag. We overleggen over de mogelijkheid om een nieuwe datum te plannen voor euthanasie. Ik ben wel weer vrolijk maar weet inmiddels ook dat de verslechteringen niet van tijdelijke aard zijn. Het palliatieve team wordt erbij betrokken, de scenarts geraadpleegd en intervisie wordt toegepast om de toetsing van de euthanasie goed te checken. Dat is logisch want het lijkt er erg op dat ik twijfel heb over de euthanasie. Het is wat mij betreft geen twijfel maar wel een timingsprobleem.

Op dinsdag komt de huisarts weer om de mogelijkheden toe te lichten. De euthanasie kan vrijdag plaatsvinden. Ik ben opgelucht dat te horen. Er is overeenstemming over dat aan alle eisen is voldaan. Wederom is iedereen opgelucht daarover terwijl nieuwe problemen zich aandienen: de doorstroming stagneert. Eten lukt niet meer. Dat wil zeggen: ik kan wel eten en heb ook trek, maar alles wat ik eet komt niet verder dan de maag. Wat ook niet meer lukt is het plassen. Vocht komt er niet meer uit dus is een katheter nodig. Die wordt vanavond aangelegd. Nou, wie weet wat er nog meer kan gebeuren tussen dinsdagavond en vrijdagochtend? De onzekerheden blijven tot de laatste snik. Wat je ook plant, het loopt telkens weer anders.