Kaartjes...

Ik wil ze allemaal blijven zien.
Geen idee, waarom ik zoveel aandacht verdien.

Liggend op mijn bankje,
de ochtendjas weer aan.
Kijkend naar de kaartjes heeft me goed gedaan.

Het vallen op de mat,
het geluid van de brievenbus,
een steunend woord, een geschreven kus.

De postbode durfde na een week pas aan mij te vragen.
"Waarom moet ik zoveel post hierheen dragen?"

Ik heb borstkanker.
Ik zei maar gewoon hoe het was.
De schrik in jouw ogen besefte ik later pas.

Ik span een touw maar al snel moet er nog eentje bij.
Iedere dag een kaartje maakt een mens bijzonder blij.

Ik heb letterlijk mogen beseffen en ervaren.
Echte steun zit in kleine gebaren!