Kaal...

We gaan samen naar boven. Vandaag hak ik de knoop door.

Jij kijkt me wanhopig aan als ik zeg: “Ik weet het zeker hoor.”

Geen keus, de jeuk slaat toe en overal vind ik haar.

Nu is het zover, straks ben ik kaal, raar!

Daar gaat ie dan. jij zet de tondeuse aan mijn hoofd.

1 flits, 1 gedachte, even ben ik verdoofd.

Mijn gedachten gaan naar jou,

zomaar een zwart-wit foto van een onbekende vrouw.

De oorlog en gevangenschap zijn net voorbij.

Iedereen roept uitbundig: “Wij zijn vrij!”

Toch voor jou is dit een begin van straf, vernedering en lopen door de straat.

Verliefd geworden op een verkeerd gelaat.

Ook jij kreeg de tondeuse voor de kiezen.

Ook jij moest even je eigen ik verliezen.

Ik vraag me af of ook jij net als ik het leed met trots kon dragen.

Net als mij, deed ook jij hier niet om vragen.

Het is ons overkomen, zomaar uit het niets ongevraagd.

Het lot heeft ons uitgedaagd.

We werden bekeken, nagewezen en een oordeel kwam in ons oor.

Maar ach, weet je, jij en ik gingen gewoon maar door!