Ik wil zo graag

Ik trek vol verwachting mijn hardloop pakkie aan.
Eindelijk na lange tijd weer eens rennen gaan.

Zere benen, teleurstelling, het gaat nog niet.
Wandelend doe ik mijn rondje, ik voel verdriet.

Zelfs honderd meter rennen is voor mij nu te veel.
De chemo sloopt en laat maar weinig heel.

Ik ren, de benen lopen vol.
Snijdende adem, hartslag op hol.

Snel hijgend staak ik mijn voorgenomen plannen.
Al wandelend probeer ik me te vermannen.

Ik kan er niet omheen.
Ik moet het accepteren.
Een moeilijke les voor mij om te leren.

Ik wil zo graag.
Komt mijn conditie ooit nog terug?
Ik blijf er voor vechten, er in geloven.
Alleen gaat het niet zo vlug.