Blog 64

64
We krijgen goed bedoelde adviezen. Je moet dit, je moet dat. Kijk eens die kant op, lees eens dit artikel. Een second opinion, die professor, dat pilletje. Het maakt ons onrustig. Het is dan net alsof wij niet op onze eigen oordeel konden vertrouwen. Het is echt goed bedoeld, daar twijfelt niemand aan. Maar, wat geeft een second opinion ons nu? Wordt Joke er beter door? Draait het de tijd terug? Kan ze dan ineens, omdat een andere arts een andere mening heeft, wel de chemo verdragen? Dat werkt niet voor ons. Voor Joke al helemaal niet. De artsen zijn al vaak ook werkzaam in andere ziekenhuizen, waardoor er sprake is van breed overleg. De volgende keer zullen we het meteen af kappen. Op een rustige manier.
Die onrust is er toch al, onderhuids. Soms sluimerend, dan weer open en bloot. Die moet niet nog eens extra worden gevoed. Die adviezen hebben er deels voor gezorgd dat Joke sinds een paar dagen last heeft van angstaanvallen. Overdag, ‘s nachts, maakt niets uit. De eerste keer probeerde ze er overheen te stappen. Luchtig, zo van zal wel overgaan. Tuurlijk, het gaat over, net als een hoofdpijn. Maar ondertussen komen die angsten steeds vaker. Ze wou me er eerst niet mee belasten, maar zo werkt dat niet. Praat er gewoon over, dan kan ik je steunen. Het is geen sinecure. Zo’n aanval moet je niet proberen zelf te ondergaan. Ze worden steeds erger. Dan heeft ze het gevoel dat ze stikt, of de angst dat ze niet meer wakker wordt als ze toegeeft aan haar slaap.
Morgen gaan we een afspraak maken met de psycholoog. Dit zijn geen kleinigheden. Het moet al in een vroeg stadium getackeld worden. We hebben geen van beiden ervaring in deze, maar hebben wel geleerd om goed naar vreemde signalen te luisteren. Het is opnieuw een bocht richting een glibberpad waar we alle hulp bij nodig hebben. Het moet niet zo zijn dat Joke weer afglijdt, zij het nu geestelijk. Want lichamelijk gaat het stap voor stap de goede kant op. Spieren krijgen weer vorm en kracht. Dat willen we graag zo houden.