Amor vincit omnia 8

Donderdag 30-juli. De dood of de gladiolen. Het kan beide kanten op. Maar daar willen we niets van weten. De woorden geen uitzaaiing en op tijd erbij hebben hun werk goed gedaan. Voor ons waren die genoeg om niet meer zo somber te zijn. Aldus, iets sterker in onze schoenen staand, gingen we opnieuw een spreekkamer in.
Het is een kwaadaardige tumor, vlak bij de anus…..er werden poliepen verwijderd die op zijn minst verdacht waren….de scans lieten nog een tumor, vlak bij de dunne darm zien…..Blablabla…. Hoe graag ik er ook als zeer geïnteresseerde uit wou zien, het lukte me echt niet. Dreun op dreun kregen wij. Joke zat er niet beter bij. Pas na minuten ging ik beter luisteren. Er zijn geen uitzaaiingen naar de lever en de longen. De klieren lijken schoon. Er is sprake van dikkedarm en endeldarm kanker. Met een tekening werd ons uitgelegd hoe en wat er was. Daarna werd verteld wat er voor mogelijkheden waren om Joke zo optimaal mogelijk te helpen. De complicaties zouden ernstig zijn. Wat er ging gebeuren moest echter eerst nog in een multidisciplinair overleg worden besproken. Die wordt elke dinsdag gehouden, waarna wij telefonisch op de hoogte zouden worden gesteld. Welk alternatief ook uit de hoge hoed zou worden gehaald, het zal een zeer ingrijpende zijn. Maar de voor ons belangrijkste woorden waren dat het om een genezende behandeling betreft. Als de tumoren weg zijn, dan is Joke schoon. Weer. We worden volgende week opnieuw verwacht, als het telefoontje over het te volgen traject is geweest. Dan worden we opnieuw bijgepraat. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook hele stukken al kwijt was.
Wat me wel bij bleef was de opluchting. Joke blijft leven. We mogen weer proberen om de volgende honderd jaar samen te zijn. Moe, maar veel minder bezwaard, pakten we de auto in en gingen met de honden naar onze stacaravan. Die nacht heb ik voor het eerst flink kunnen slapen. Ik werd wel een keertje wakker, maar sliep toch redelijk snel weer in.
Even een tussendoortje.Waarom schreef ik nou dat we weer een berg op ons pad troffen? De ochtend na de coloscopie werd ik wakker met een deel van een liedje van Marty Robbins. Hij zong over zijn vrouw:,, Lord, you gave me a mountain, my woman, my wife”, al was de strekking van dat lied totaal anders. Toen ik het aan Joke vertelde, antwoordde ze mij dat ze die nacht over bergen had gedroomd. En laat nou net op dat moment Wuthering Heights van Kate Bush uit de radio komen. Ziedaar, onze berg.
Op de camping, liefkozend verbastert tot kampong, kwamen we een beetje tot rust. Onze gesprekken werden dieper. Logisch, want we hadden al een beetje meer inzicht in wat er gaat gebeuren. Er zou geen chemo nodig zijn. Maar, indien nodig, in pilvorm. Wij hebben nooit geweten dat dat bestond. De tumor in de endeldarm zou mogelijk eerst bestraald worden om het gemakkelijker te verwijderen. De plaats is dusdanig dat er belangrijke zenuwen beschadigd kunnen worden. De kringspier zou verlamd kunnen raken. Maar we zouden ook een niet onbelangrijk stuk van ons leven kunnen kwijt raken, of in ieder geval veranderen. Laat ik het zo uitleggen. Joke en ik hebben een gezond seksleven. Niet buitensporig of zoiets, gewoon. Op een fijne manier. Door het mogelijk beschadigd raken van vitale zenuwen, zou het voor Joke wel eens drastisch kunnen veranderen. Dan zou ze misschien gevoelloos kunnen worden. Geen orgasme meer kunnen krijgen. Ik moet er niet aan denken, maar reëel is het wel. Een natuurlijk iets als seks kan zomaar van de ene op de andere dag veranderd zijn. Net als dat ze ineens haar dikke darm kwijt is. Daar wordt wel over gepraat, maar over een net zo normaal iets als een orgasme niet. Ik prijs me gelukkig dat Joke en ik ook hierover vrij praten. Ik ben er zeker van dat wij ons seksleven op een andere manier kunnen invullen, mocht het onverhoopt zover komen. Wij zijn zeer flexibel. Daar ligt voor een deel onze kracht. Die kracht heet WIJ!