Amor vincit omnia 72

72
Ik dacht altijd dat ik een best rustig iemand was. Sterk, stabiel, niet zo snel van de leg. Maar de afgelopen jaren waren tropenjaren. Ook ik ben maar een mens, al dacht ik dat ik sterker zou zijn. Zo sterk, dat ik zonder schade al onze bergen op zou gaan. Helaas, de afgelopen tijd heeft mij echter al diverse keren iets anders laten ervaren. Ik heb steeds meer last van niet echte kwalen. Niet echt te verhelpen onduidelijkheden. Van die onderhuidse dingen. Of van die onder de schedeldakse dingen. Ik denk dat ik er wel een naam voor heb. Gebrek-aan-weerstand ziekte, in die hoek zit ik. In de stress corner. Onbeduidende kwaaltjes duiken steeds meer op. Hoe ik ook ’s middags probeer te rusten, ‘s nachts extra lang te slapen, het lukt niet. De moeiigheid raak ik niet kwijt. Mijn vrolijke kijk op het leven is even vertroebeld. Ook kreeg ik, na het gedoe met de mevrouw te water, last van een jicht aanval. Drank? Daar dacht ik dus meteen aan, want dat is de algemene gedachte erachter. Maar nee dus, al kan drank er wel mede oorzaak van zijn. Stress, dat was het bij mij. Nooit geweten, maar dat werd mij door onze huisarts uitgelegd. Het gaat wel weer over hoor, daar ben ik niet bang voor. Je zal het zien, als het zonnetje flink meewerkt, dan zullen mijn wissewasjes ook als sneeuw voor de zon verdwijnen.
En verder? Met Joke? Die zet de stijgende lijn voort. Na alle verdampende lagen spier- en vetweefsel, alle lichamelijke en geestelijke pijn, begint eindelijk voor haar de lente door te breken. Dus? Is het dan toch eindelijk zover? Zitten we echt in de lift? Het lijkt er wel verdomd veel op. Want wat ik nu voel, is eigenlijk het loslaten, het verwerken van wat er de afgelopen tijd was. Het is net als een regenbui. Aan het einde van de bui regent het extra hard. Die verwerkingsbui begon een paar weken geleden. Die begon met het in de vaart plonsen van een mevrouw van vierennegentig. Laat nu de zon maar komen!
Vorige week kregen Joke en ik, tot ons genoegen, het verzoek of ons beider blog als blog van de maand mocht worden geplaatst. Fijn gevoel is dat. Het gevoel dat ons verhaal een steun door herkenning voor velen is geworden. Net als dat wij veel steun aan jullie verhaal hebben. Het is een bevestiging dat Kanker.nl voor velen in korte tijd een onmisbaar baken van saamhorigheid werd.