Amor vincit omnia 73
73
Is het alweer ruim twee maanden geleden dat Joke door haar pizza volledig terug was bij af? Dat ze weer rond de tweeënvijftig kilo schommelde? Ontzettend naar was dat. Heel eng ook. Het liet ons zien dat we heel voorzichtig moeten zijn. De scheidslijn tussen goed en gezond eten is nog steeds heel wazig. Maar we gaan, sinds het gedwongen stoppen met de chemo, wel de opgaande lijn op. Traag, doch gestaag. Ging het eerst met heel veel vallen en weer op handen en knieën kruipen, nu is het steeds meer met opgeheven hoofd en een rechte rug. We hopen maar dat het heen en weer gaan van de balans iets beter onder controle is. Het is nu zelfs zo goed dat we gisteren weer een kiloknalfuif hadden. Er was weer een reden tot geweest. De weegschaal liet een prachtige 56,1 zien. Zesenvijftig kilo en een ons. Is het leven niet prachtig zo?
Daarnaast heb ik, in overleg met Joke en de bedrijfsarts, besloten om zelf ook psychologische bijstand aan te vragen. Ik merk toch dat ik het even niet goed meer onder controle heb. Ik ben sinds een paar weken bezig met, denk ik, het verwerken. Het gekke is wel dat ik me sinds het nemen van die beslissing beter voel. Alsof de wetenschap dat er aan mij gesleuteld gaat worden al verlichting geeft. Niet zoals dat de wachtkamer bij de tandarts al ervoor zorgt dat je kiespijn ineens verdwenen is. Nee, meer het feit dat het nu hulp op mijn maat is. Ik kijk er in ieder geval naar uit.
Is het alweer ruim twee maanden geleden dat Joke door haar pizza volledig terug was bij af? Dat ze weer rond de tweeënvijftig kilo schommelde? Ontzettend naar was dat. Heel eng ook. Het liet ons zien dat we heel voorzichtig moeten zijn. De scheidslijn tussen goed en gezond eten is nog steeds heel wazig. Maar we gaan, sinds het gedwongen stoppen met de chemo, wel de opgaande lijn op. Traag, doch gestaag. Ging het eerst met heel veel vallen en weer op handen en knieën kruipen, nu is het steeds meer met opgeheven hoofd en een rechte rug. We hopen maar dat het heen en weer gaan van de balans iets beter onder controle is. Het is nu zelfs zo goed dat we gisteren weer een kiloknalfuif hadden. Er was weer een reden tot geweest. De weegschaal liet een prachtige 56,1 zien. Zesenvijftig kilo en een ons. Is het leven niet prachtig zo?
Daarnaast heb ik, in overleg met Joke en de bedrijfsarts, besloten om zelf ook psychologische bijstand aan te vragen. Ik merk toch dat ik het even niet goed meer onder controle heb. Ik ben sinds een paar weken bezig met, denk ik, het verwerken. Het gekke is wel dat ik me sinds het nemen van die beslissing beter voel. Alsof de wetenschap dat er aan mij gesleuteld gaat worden al verlichting geeft. Niet zoals dat de wachtkamer bij de tandarts al ervoor zorgt dat je kiespijn ineens verdwenen is. Nee, meer het feit dat het nu hulp op mijn maat is. Ik kijk er in ieder geval naar uit.
6 reacties
56,1...... jippie!!! Wat fijn en wat een vreugde om zo naar de weegschaal te kunnen kijken.
Goed ook dat jij jouw eigen steunpilaren zoekt. Die op jouw maat er zijn. Want zelfs de meest stevige blokken rots zijn stuk te krijgen, als er hard genoeg op gebeukt wordt. Tijd voor uitdeuken dus, ik wens dat hierdoor voor jullie beiden de lichtpuntjes blijven schijnen.
Lieve groet, Marja
Ik denk dat naasten, die zo intens betrokken zijn in het proces van hun partner, het zwaarder hebben dan 'wij' als patienten.
Als de ziekenhuis hectiek plaats maakt voor de vertrouwde omgeving en de rust terugkeert, komt er gelegenheid tot bezinning.
Waar wij als patienten de aanleiding en het onderwerp zijn van alle heisa, zetten partners alle zeilen bij, om ons welzijn te bewaken. Waar wij, door lijf verbonden aan onze ziekte, beter kunnen voelen en verwerken, staan partners er soms machteloos bij. Wij als patienten mogen vaak en veel ruimte geven aan emoties. Als partner moet je toch in eerste instantie steunpilaar zijn, een rots in de branding.
Dan is het stof neergedwarreld. Als partner ga je mee naar de volgende fase. Hebben we goede beslissingen genomen? Hebben we de juiste dingen gedaan?
Meedenken en daardoor mee beslissen over het lot van je dierbare, is moeilijker dan beslissen voor jezelf. Zeker bij een ziekte waarbij de gevolgen van behandelingen groot zijn en pas later blijkt of de beslissingen goed waren. Ongemerkt, loopt de druk nog steeds verder op...
Nu ga je jouw ervaringen voorleggen aan een psycholoog. Niet als partner, maar als mens. Daarmee kom je op een andere golflengte; "hulp op jouw maat". Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar naar uitkijkt!
Hartelijke groet,
Wim
Goed weekend alvast!