Amor vincit omnia 7
7
Lang kregen we niet om te tobben. De sluisdeuren werden geopend en we werden meegesleurd. Hadden we donderdag de 23e de coloscopie, meteen de volgende dag volgde de CT scan. We gingen met de trein, want dat is net zo snel als met de auto, en in ons geval nog gratis ook. Wel zorgden we ervoor om ruim op tijd aanwezig te zijn. Na het melden aan de balie werden we verzocht om naar de wachtkamer te gaan. Daar kreeg Joke niet eens de gelegenheid om te gaan zitten, want ze werd al opgewacht en kon meteen naar binnen. Nog voor ik haar kinderen kon appen dat ze al aan de beurt was, stond Joke alweer naast me. Tjonge, dat was vlot. We kregen toen pas te horen dat er ook een longfoto moest worden gemaakt. Ze gaan meteen kijken of er mogelijk uitzaaiingen zijn. Voordat er een CT van je darmen gemaakt kan worden moeten er al dingen worden gedaan. Een ervan is heel veel speciaal smerige troep drinken en liters vocht naar binnen krijgen. Dat vocht vocht zich op dat moment een weg naar buiten en Joke holde dus direct na de CT naar de WC. Daar stond ook al iemand op haar te wachten. Sorry, mevrouw, ze is eerst haar overvolle blaas legen. De foto nam ook amper tijd in beslag en beverig lachend stonden we nog voor de eerste afspraak zou beginnen weer in de zon. Dat hebben we nog nooit meegemaakt.
Toen kwam dus het weekend. Die we het liefs niet inlijsten. We hebben het wel overleefd. Doorwaakte nachten, de een wou de ander zo min mogelijk storen in de hoop dat er toch nog iemand een uurtje slaap kan pakken. Dachten we alles achter de rug te hebben. Dit keer hakte het er nog dieper in. Verdriet, woede om de onrecht welke Joke opnieuw werd aangedaan. Eten zonder dat je weet wat je eet. Ogen die op een talud van slaapgebrek rusten. Plichtmatig de honden uitlaten. Gesprekken die maar om een ding draaien. Hoe kan dat? Wat is dit nou weer voor een boze droom? Blijft de dood ons achtervolgen? Drie keer is toch scheepsrecht. Houdt het dan nooit op?En weer in de zomer! Heeft de zomer iets tegen ons? Je zou het bijna denken, toch? Mag de zomer alsjeblieft geschrapt worden? Laat de lente vanaf nu maar doorgaan en vriendelijk overgaan in de herfst.
Na de somberste bui komt altijd wel een straaltje licht ergens door een gaatje gluren. Bij ons was dat een opmerking van de arts. ,,Het is geen uitzaaiing. Je bent er gelukkig vroeg bij.” Langzaam aan begonnen die woorden toch grip op ons te krijgen. Weer gaat het om een behandelbare aandoening.Die twee kleine zinnetjes werkten als een mes en sneden langzaam maar zeker de ergste pijn weg. Ergens werd een zaadje geplant en begon hoop zich tussen vrees te wringen. Joke begint er over te praten alsof het een ander persoon is bij wie dit allemaal gebeurt. Ik nam mijn telefoon weer in mijn hand en ging, veel eerder dan de eerste keer, weer notities maken.Alles en iedereen werd weer geïnformeerd.
Maandag de 27e moest er een MRI gedaan worden. Alles wat er voorhanden was werd op Joke toegepast. Geloof me maar op mijn woord dat er meer machines in de afgelopen jaren in Joke hebben gekeken dan je voor mogelijk houdt.
Daarna volgde het lange wachten op de uitslag. Wat zijn drie dagen nou? Voor ons duurde het jaren voor het eindelijk de 30e werd. Angst en hoop vechten hun gevecht op leven en dood in ons. In gedachten bereiden we ons op onze manier voor op de dood. Hoe lang heb ik nog te leven? Hoe zal mijn resterende tijd zijn. En hoe moet ik het doen zonder Joke? Wat moet er gedaan worden bij haar dienst. Wat zal ik opschrijven voor haar grafrede. Al dat soort dingen spookten door onze nachten. Van slapen is er dus tot nu toe niet veel gekomen. Oververmoeidheid is in ons geval natuurlijk ook een bijkomend factor. Van alles bespreken we. Echt van alles. Behalve dit. Het bespreken van een mogelijke dood is voor ons te moeilijk. We hebben het liever over een worst case scenario. Tja, waarom eigenlijk? Ik denk zelf dat het openlijk praten over Jokes mogelijke dood een einde inluidt van vechten. Dan geven we op. En de dood? Daar hebben we een broertje dood aan! Wordt vervolgd.
Lang kregen we niet om te tobben. De sluisdeuren werden geopend en we werden meegesleurd. Hadden we donderdag de 23e de coloscopie, meteen de volgende dag volgde de CT scan. We gingen met de trein, want dat is net zo snel als met de auto, en in ons geval nog gratis ook. Wel zorgden we ervoor om ruim op tijd aanwezig te zijn. Na het melden aan de balie werden we verzocht om naar de wachtkamer te gaan. Daar kreeg Joke niet eens de gelegenheid om te gaan zitten, want ze werd al opgewacht en kon meteen naar binnen. Nog voor ik haar kinderen kon appen dat ze al aan de beurt was, stond Joke alweer naast me. Tjonge, dat was vlot. We kregen toen pas te horen dat er ook een longfoto moest worden gemaakt. Ze gaan meteen kijken of er mogelijk uitzaaiingen zijn. Voordat er een CT van je darmen gemaakt kan worden moeten er al dingen worden gedaan. Een ervan is heel veel speciaal smerige troep drinken en liters vocht naar binnen krijgen. Dat vocht vocht zich op dat moment een weg naar buiten en Joke holde dus direct na de CT naar de WC. Daar stond ook al iemand op haar te wachten. Sorry, mevrouw, ze is eerst haar overvolle blaas legen. De foto nam ook amper tijd in beslag en beverig lachend stonden we nog voor de eerste afspraak zou beginnen weer in de zon. Dat hebben we nog nooit meegemaakt.
Toen kwam dus het weekend. Die we het liefs niet inlijsten. We hebben het wel overleefd. Doorwaakte nachten, de een wou de ander zo min mogelijk storen in de hoop dat er toch nog iemand een uurtje slaap kan pakken. Dachten we alles achter de rug te hebben. Dit keer hakte het er nog dieper in. Verdriet, woede om de onrecht welke Joke opnieuw werd aangedaan. Eten zonder dat je weet wat je eet. Ogen die op een talud van slaapgebrek rusten. Plichtmatig de honden uitlaten. Gesprekken die maar om een ding draaien. Hoe kan dat? Wat is dit nou weer voor een boze droom? Blijft de dood ons achtervolgen? Drie keer is toch scheepsrecht. Houdt het dan nooit op?En weer in de zomer! Heeft de zomer iets tegen ons? Je zou het bijna denken, toch? Mag de zomer alsjeblieft geschrapt worden? Laat de lente vanaf nu maar doorgaan en vriendelijk overgaan in de herfst.
Na de somberste bui komt altijd wel een straaltje licht ergens door een gaatje gluren. Bij ons was dat een opmerking van de arts. ,,Het is geen uitzaaiing. Je bent er gelukkig vroeg bij.” Langzaam aan begonnen die woorden toch grip op ons te krijgen. Weer gaat het om een behandelbare aandoening.Die twee kleine zinnetjes werkten als een mes en sneden langzaam maar zeker de ergste pijn weg. Ergens werd een zaadje geplant en begon hoop zich tussen vrees te wringen. Joke begint er over te praten alsof het een ander persoon is bij wie dit allemaal gebeurt. Ik nam mijn telefoon weer in mijn hand en ging, veel eerder dan de eerste keer, weer notities maken.Alles en iedereen werd weer geïnformeerd.
Maandag de 27e moest er een MRI gedaan worden. Alles wat er voorhanden was werd op Joke toegepast. Geloof me maar op mijn woord dat er meer machines in de afgelopen jaren in Joke hebben gekeken dan je voor mogelijk houdt.
Daarna volgde het lange wachten op de uitslag. Wat zijn drie dagen nou? Voor ons duurde het jaren voor het eindelijk de 30e werd. Angst en hoop vechten hun gevecht op leven en dood in ons. In gedachten bereiden we ons op onze manier voor op de dood. Hoe lang heb ik nog te leven? Hoe zal mijn resterende tijd zijn. En hoe moet ik het doen zonder Joke? Wat moet er gedaan worden bij haar dienst. Wat zal ik opschrijven voor haar grafrede. Al dat soort dingen spookten door onze nachten. Van slapen is er dus tot nu toe niet veel gekomen. Oververmoeidheid is in ons geval natuurlijk ook een bijkomend factor. Van alles bespreken we. Echt van alles. Behalve dit. Het bespreken van een mogelijke dood is voor ons te moeilijk. We hebben het liever over een worst case scenario. Tja, waarom eigenlijk? Ik denk zelf dat het openlijk praten over Jokes mogelijke dood een einde inluidt van vechten. Dan geven we op. En de dood? Daar hebben we een broertje dood aan! Wordt vervolgd.