Amor vincit omnia 67
67
Zou het mogelijk zijn? Bestaat het wel? Weten we iemand in onze omgeving die niet direct of indirect iets met die nare kankerziekte te maken heeft? Bah! Ik durf te wedden dat ik helaas niet veel van zulke mensen zal tegenkomen. Alleen al in onze werkkring. De ene na de andere naam verschijnt op een nare manier in beeld. Zo ook bij onze overburen. Zij legden, zonder ons verhaal ook maar te kennen, direct de link tussen ons en kanker. En ze boden ons een luisterend oor, en hulp op diverse manieren. Zomaar, een daad van liefde, van mens tot mens. En waarom? Omdat hun dochter ook aan kanker lijdt. Een jonge vrouw nog, met een gezin. Ook wij zijn een luisterend oor, een bakkie troost geworden. Direct, en via dit medium indirect. En ook wij hebben een luisterend oor nodig.
Want die kankerpet, die past ons allemaal. Allemaal zitten we op een tijdbom. Niet dat we ons er altijd van bewust zijn, maar er zijn zo van die momenten….. Neem Joke nou, die is haar SAK dag al weer te boven gekomen. Dat was zooooo lang geleden alweer. Maar de tijd tikt maar door. Ze is zowat alweer aan de beurt voor haar volgende stress moment. Want morgen is het weer zo’n dag. Zo’n dag die je liever heel lang voor je uitschuift, of liever al achter de rug hebt. Maar ja, wij kunnen ook de tijd niet manipuleren, dus komt morgen niet pas over een jaar. Je moet ook die zure appel opeten, of je het wil of niet. Morgen wordt haar lever weer nagekeken. De laatste keer was niets gevonden, en dat willen ze opnieuw bevestigd hebben. Wij ook hoor. Dan weet je weer iets.
En zo zit onder andere een jonge vrouw op haar tijdbom. Een vader en moeder kijken aan de zijlijn net zo angstig naar de klok. Gaat ie af, of blijkt het mechaniekje niet al te accuraat? Of is het een blindganger? Of, nog beter, loos alarm? Op dat laatste is in ieder geval onze hoop gevestigd. Want het waren bij Joke toch bloedvat clusters, zichtbaar als vlekjes? Laat het alsjeblieft zo blijven. En de tijd, hij tikte voort. Maar wij? Wij zijn er al jaaaaaren klaar mee, met kanker.
Zou het mogelijk zijn? Bestaat het wel? Weten we iemand in onze omgeving die niet direct of indirect iets met die nare kankerziekte te maken heeft? Bah! Ik durf te wedden dat ik helaas niet veel van zulke mensen zal tegenkomen. Alleen al in onze werkkring. De ene na de andere naam verschijnt op een nare manier in beeld. Zo ook bij onze overburen. Zij legden, zonder ons verhaal ook maar te kennen, direct de link tussen ons en kanker. En ze boden ons een luisterend oor, en hulp op diverse manieren. Zomaar, een daad van liefde, van mens tot mens. En waarom? Omdat hun dochter ook aan kanker lijdt. Een jonge vrouw nog, met een gezin. Ook wij zijn een luisterend oor, een bakkie troost geworden. Direct, en via dit medium indirect. En ook wij hebben een luisterend oor nodig.
Want die kankerpet, die past ons allemaal. Allemaal zitten we op een tijdbom. Niet dat we ons er altijd van bewust zijn, maar er zijn zo van die momenten….. Neem Joke nou, die is haar SAK dag al weer te boven gekomen. Dat was zooooo lang geleden alweer. Maar de tijd tikt maar door. Ze is zowat alweer aan de beurt voor haar volgende stress moment. Want morgen is het weer zo’n dag. Zo’n dag die je liever heel lang voor je uitschuift, of liever al achter de rug hebt. Maar ja, wij kunnen ook de tijd niet manipuleren, dus komt morgen niet pas over een jaar. Je moet ook die zure appel opeten, of je het wil of niet. Morgen wordt haar lever weer nagekeken. De laatste keer was niets gevonden, en dat willen ze opnieuw bevestigd hebben. Wij ook hoor. Dan weet je weer iets.
En zo zit onder andere een jonge vrouw op haar tijdbom. Een vader en moeder kijken aan de zijlijn net zo angstig naar de klok. Gaat ie af, of blijkt het mechaniekje niet al te accuraat? Of is het een blindganger? Of, nog beter, loos alarm? Op dat laatste is in ieder geval onze hoop gevestigd. Want het waren bij Joke toch bloedvat clusters, zichtbaar als vlekjes? Laat het alsjeblieft zo blijven. En de tijd, hij tikte voort. Maar wij? Wij zijn er al jaaaaaren klaar mee, met kanker.
7 reacties
Zucht, morgen ga ik weer proberen te genieten, niet zeuren over onbelangrijke dingen (zoals geld 😨).
En ik wens jullie heeeeeel veel succes morgen, op een goede uitslag!!!
Sterkte voor morgen! Ik duim voor jullie! Het mag toch ook wel eens meezitten, verdorie?!!?!
Liefs Maria