Amor vincit omnia 66

66
Yep. Het bewijs is geleverd. Van gezond, beter eten, kan je ook verstopt raken. Nadat Jokes darmen tot rust waren gekomen na haar pizza avontuur, haalde ze een super gezonde quinoasalade. Heeft ze al vaker gedaan, maar nu met wat aanvullingen. Heerlijk knapperige zeewier in sesamdressing en pittige kiemgroenten. Gezonder kan zowat niet, toch? Alles werd eerst goed fijn gesneden, want ze mag geen lange vezels groenten hebben. Geen spatje ongezonde troep. Goed gekauwd.
Dacht ze! Mogelijk dat haar darmen nog een ietsje van de leg waren, of dat de combinatie to much was, maar het ging weer van Jetje. Weer krampen, weer hartstikke beroerd, weer spugen. Gelukkig, het bleef maar bij één liter. Weer totaal overstuur. Maar nu was ik er niet, ik hobbelde in de trein. Eerst wou ze me niets vertellen, maar dat moet ze maar niet doen. Zeg ’t me als je ziek wordt. Dan kan ik de eerste de beste trein naar huis nemen. Daar is God zij dank alle begrip voor. Niet dat ik er misbruik van zal maken, maar ik zal in ieder geval niet schromen om, in een crisissituatie, aan de noodrem te trekken. Weer richting Amsterdam, en later in de trein naar huis, heb ik alle tijd om me per GSM aan Joke te wijden. Alleen al het feit dat ze de gelegenheid heeft om over haar malaise te praten, zorgt ervoor dat ze zich beter begint te voelen.
Dit keer waren haar darmen sneller in staat om alle gezonde rottigheid eruit te werken. ‘s Avonds is alles eruit. Maar alle kracht ook. Kostte het de afgelopen weekend netto 2 kilo lichaamsgewicht, nu betaalde ze de gezonde hap met het laatste beetje kracht wat ze nog had. Waardeloos! Zakjes hoop, kracht, sprokkelt ze bij elkaar, om onbedoeld alles weer met hele putsen eruit te gooien. Ik heb maar gauw een fles cola gehaald om de snelle suikers. ORS zout zou logischer zijn, maar daar gaat ze weer spontaan van over haar nek. Die ervaring hebben we helaas ook.
Ach, je kan in ieder geval niet zeggen dat het een saai leventje is dat we leiden, maar een tikkeltje saaier zou niet onwelkom zijn, lijkt me. Om het met een oud liedje, opnieuw door Rod Stewart in het leven gezongen, af te ronden, zeg ik het maar zo: ,,You sometimes were a headache, but you never were a bore.”