Amor vincit omnia 63

63
You raise me up, so I can stand on mountains……Dat prachtige lied stuurde Corrie ons alweer enige tijd geleden. In ons geval is dat you in meervoud, want Joke en ik steunen elkaar, waardoor we de kracht vinden om de klim naar boven te volbrengen. Ook alle lieve steunbetuigingen zijn pilaren om ons aan vast te houden. Joke heeft namelijk eindelijk een pad gevonden die iets omhoog gaat. Niet zomaar een geitenpad, zo één met van die griezelige kiezelsteentjes langs een afgrond, nee, eentje met een leuning aan de zijkant. Zover zijn we nu, sinds het stoppen van de chemo. Het dubbele gevoel blijft, maar haar lichaam gebruikt de nu ontstane rust op een goede manier. De pijnen en pijntjes verdwijnen steeds meer, en worden voorzichtig verdrongen door fitheid. Geen overdreven anabole toestanden, maar een steeds meer fittere geest en lichaam. Het is gewoon prachtig om haar te zien veranderen van een dood musje naar eentje die op eigen kracht haar nog rudimentaire vleugeltjes uitprobeert.
Een van de eerste zichtbare verbeteringen kregen we net te horen. Vanwege het rare omkieperen en schommelen van haar bloeddruk, werd Joke vanmiddag door een cardiologe onderzocht. Bloeddruk? 125 om 77. Dat zijn waardes die we al heel lang niet hebben gezien. Ook niet toen er nog geen sprake was van kanker. Lage waardes zit namelijk in de familie. Er werden ook een hartfilmpje en echo gemaakt. De eerste indrukken gaven een normaal beeld. Mogelijk dat er een ruisje gevonden zal worden, maar dat is bij ons, sinds het fietsongeluk, al bekend. Als aanvulling wil de cardiologe de schildklierwerking laten nazien.
We zijn het nieuwe jaar dus in opgaande lijn begonnen. Op naar nieuwe onderzoeken en grotere zakken hoop!