Amor vincit omnia 60
60
Zondag alweer. Joke is al twee dagen thuis. Ze zou ter observatie worden opgenomen. Dat weten we nou onderhand wel. Joke en normale paden volgen. Waarom makkelijk als het zwaarder kan. Gelukkig reageert ze goed op de loperamide in combinatie met codeïne. Het nare prikje is voorlopig van de baan. Weer tweeënhalve week later dus, als ik haar mag ophalen. Ik weet het wel, het is omdat het nodig is. Zorgvuldigheid is troef. Maar wat is het zwaar. Voor haar, voor mij. Ik heb diverse keren bij anderen gelezen hoe het hun verging. Ik ervaar het ook zo. Het wordt elke keer moeilijker. Er komt maar geen einde aan de malheur. Het kost steeds meer kracht. Ik had de afgelopen week steeds meer van die huilbuien die zomaar uit het niets komen. Hoe sterk ik ook dacht dat ik altijd was, ook mijn grenzen werden bereikt. Op Jokes aandringen bleef ik zelfs een paar keer thuis in de middag. Was nodig. Toch kon ik niet uitrusten. Die onrust hè? Die kon ik niet meer op zolder plaatsen. Nu, nu Joke thuis is, gaat het weer iets beter. Ook met haar. We liggen weer naast elkaar, slapen een gat in de dag. Ook dat is nu nodig. Weer op krachten komen.
Gisteravond hadden we lichtjesavond. Een deel van het dorp was voor een paar uur slechts met kaarslicht versierd. Ook in de huizen. Samen met een maatje hebben we al dat moois bekeken. Joke ging eindelijk, voor het eerst in ruim drie maanden, de straat op. In een rolstoel. Yep, zover zijn we al gekomen. Want er is van een lange wandeling bij lange na nog geen sprake. Lekker warm ingepakt, ergens een glaasje glühwein scoren.
Nu slaapt ze weer. Eén, misschien twee uurtjes. Ze moet flink rusten. We hebben drie kerstdagen in het verschiet. Straks maar weer verder gaan met haken. Het zou fijn zijn als het dasje voor Emma onder de boom kan.
Zondag alweer. Joke is al twee dagen thuis. Ze zou ter observatie worden opgenomen. Dat weten we nou onderhand wel. Joke en normale paden volgen. Waarom makkelijk als het zwaarder kan. Gelukkig reageert ze goed op de loperamide in combinatie met codeïne. Het nare prikje is voorlopig van de baan. Weer tweeënhalve week later dus, als ik haar mag ophalen. Ik weet het wel, het is omdat het nodig is. Zorgvuldigheid is troef. Maar wat is het zwaar. Voor haar, voor mij. Ik heb diverse keren bij anderen gelezen hoe het hun verging. Ik ervaar het ook zo. Het wordt elke keer moeilijker. Er komt maar geen einde aan de malheur. Het kost steeds meer kracht. Ik had de afgelopen week steeds meer van die huilbuien die zomaar uit het niets komen. Hoe sterk ik ook dacht dat ik altijd was, ook mijn grenzen werden bereikt. Op Jokes aandringen bleef ik zelfs een paar keer thuis in de middag. Was nodig. Toch kon ik niet uitrusten. Die onrust hè? Die kon ik niet meer op zolder plaatsen. Nu, nu Joke thuis is, gaat het weer iets beter. Ook met haar. We liggen weer naast elkaar, slapen een gat in de dag. Ook dat is nu nodig. Weer op krachten komen.
Gisteravond hadden we lichtjesavond. Een deel van het dorp was voor een paar uur slechts met kaarslicht versierd. Ook in de huizen. Samen met een maatje hebben we al dat moois bekeken. Joke ging eindelijk, voor het eerst in ruim drie maanden, de straat op. In een rolstoel. Yep, zover zijn we al gekomen. Want er is van een lange wandeling bij lange na nog geen sprake. Lekker warm ingepakt, ergens een glaasje glühwein scoren.
Nu slaapt ze weer. Eén, misschien twee uurtjes. Ze moet flink rusten. We hebben drie kerstdagen in het verschiet. Straks maar weer verder gaan met haken. Het zou fijn zijn als het dasje voor Emma onder de boom kan.
2 reacties