Amor vincit omnia 6
6
Een maand of zo geleden ging Joke eindelijk naar de huisarts. Ze had al een week of zes steeds wat bloed bij haar ontlasting. Ach, gewoon wat aambeien. Keertje te goed geperst. Wat doet 99% van Nederland? Juist, zelf doktertje spelen. De resultaten van dokter Joke waren, wat je noemt, aan golfbewegingen onderhevig. Het ging maar op en neer. Alle soorten zalf werden uitgeprobeerd. Het zette geen zoden aan de dijk, en zo ging de dokter eindelijk naar de huisarts. Die gaf als mogelijke kwaal diverticulitis op. Een ontsteking van uitstulpingen in de dikke darm. Dat is niet zo te zien, dus werd Joke naar het ziekenhuis verwezen voor een coloscopie. De vrijdag daarop togen we vol goede zin naar het ziekenhuis. Het onderzoek zou een half uur duren, maar een uur later was ze er nog niet. Als ik eindelijk word geroepen, zijn we bijna twee uur verder. Dat is niet goed. Foute boel, denk ik. Joke wacht al op me in een klein kamertje. Zorgeloos koppie. ,,We zitten in de goeie”, zegt ze. ,, Dit is de goede gesprekken kamer. Kijk maar, er zijn geen tissues op tafel.” De onderzoekende arts komt meteen met de deur binnen vallen. ,,Ik heb een paar poliepen verwijderd, maar ook een tumor vlak bij de anus gevonden. En volgens mij is het een kwaaie.” Bam. Dat was geen ordinaire deur, dat was er eentje die ze gebruiken bij de kluizen van Fort Knox. Zo’n meters dikke. Probeer het maar een keertje zelf, met vijftig kilometer per uur tegen de zijkant van je huis te rijden. Dan voel je ongeveer wat ons toen overkwam.
Wat? Dat kan toch niet? Hoe kan dat nou weer? We zijn er net van af!! Dat meent u toch niet? ,,Helaas mevrouw, mijn ervaring zegt me dat het hier een kwaaie betreft. Een voordeel bij deze tragedie is wel dat het uitgesloten is dat het om een uitzaaiing van de borstkanker gaat. U bent er gelukkig vroeg bij”.
Met die woorden nam hij afscheid en werden wij overgedragen aan een van de verpleegsters. Ze waren ontzettend begaan, en allemaal kwamen ze om Joke te troosten en strekte te wensen. We kregen meteen een waslijst met instructies en verwijzingen voor vervolg onderzoeken. Als eerste moest er meteen bloed worden afgenomen. Nog natrillend van de dreun belt Joke daarna haar kinderen. Net zo geschokt als wij, zijn ze direct in de auto gestapt. Ik belde ondertussen Jokes leidinggevende om de situatie uit te leggen. Mijn eigen chef was op vakantie. We werden beiden meteen als ziek in de planning gezet. Ik ben dan wel niet ziek, maar ik ga wel mee naar alle gesprekken en onderzoeken. Daar werd heel goed op gereageerd. Aan de andere kant, ons werk houdt in dat we dagelijks met een heleboel reizigers in aanraking komen en dat we veiligheidsbeslissingen nemen. Nou, veiligheidsgeschikt was ik absoluut niet. En de eerste de beste verkeerde opmerking zou weleens een welkome aanleiding zijn om heerlijk mijn lang geleden geleerde karatetrappen op iemand te botvieren.
Ons weekend was er een om niet in te lijsten. Opnieuw barstte er een gigantische donderbui boven ons open. Alle emotionele registers van het orgel werden open getrokken. Pas na dagen trokken de wolken zich enigszins terug en konden we opkijken naar opnieuw een beklimming van de zwaarste categorie.
Wordt vervolgd
Een maand of zo geleden ging Joke eindelijk naar de huisarts. Ze had al een week of zes steeds wat bloed bij haar ontlasting. Ach, gewoon wat aambeien. Keertje te goed geperst. Wat doet 99% van Nederland? Juist, zelf doktertje spelen. De resultaten van dokter Joke waren, wat je noemt, aan golfbewegingen onderhevig. Het ging maar op en neer. Alle soorten zalf werden uitgeprobeerd. Het zette geen zoden aan de dijk, en zo ging de dokter eindelijk naar de huisarts. Die gaf als mogelijke kwaal diverticulitis op. Een ontsteking van uitstulpingen in de dikke darm. Dat is niet zo te zien, dus werd Joke naar het ziekenhuis verwezen voor een coloscopie. De vrijdag daarop togen we vol goede zin naar het ziekenhuis. Het onderzoek zou een half uur duren, maar een uur later was ze er nog niet. Als ik eindelijk word geroepen, zijn we bijna twee uur verder. Dat is niet goed. Foute boel, denk ik. Joke wacht al op me in een klein kamertje. Zorgeloos koppie. ,,We zitten in de goeie”, zegt ze. ,, Dit is de goede gesprekken kamer. Kijk maar, er zijn geen tissues op tafel.” De onderzoekende arts komt meteen met de deur binnen vallen. ,,Ik heb een paar poliepen verwijderd, maar ook een tumor vlak bij de anus gevonden. En volgens mij is het een kwaaie.” Bam. Dat was geen ordinaire deur, dat was er eentje die ze gebruiken bij de kluizen van Fort Knox. Zo’n meters dikke. Probeer het maar een keertje zelf, met vijftig kilometer per uur tegen de zijkant van je huis te rijden. Dan voel je ongeveer wat ons toen overkwam.
Wat? Dat kan toch niet? Hoe kan dat nou weer? We zijn er net van af!! Dat meent u toch niet? ,,Helaas mevrouw, mijn ervaring zegt me dat het hier een kwaaie betreft. Een voordeel bij deze tragedie is wel dat het uitgesloten is dat het om een uitzaaiing van de borstkanker gaat. U bent er gelukkig vroeg bij”.
Met die woorden nam hij afscheid en werden wij overgedragen aan een van de verpleegsters. Ze waren ontzettend begaan, en allemaal kwamen ze om Joke te troosten en strekte te wensen. We kregen meteen een waslijst met instructies en verwijzingen voor vervolg onderzoeken. Als eerste moest er meteen bloed worden afgenomen. Nog natrillend van de dreun belt Joke daarna haar kinderen. Net zo geschokt als wij, zijn ze direct in de auto gestapt. Ik belde ondertussen Jokes leidinggevende om de situatie uit te leggen. Mijn eigen chef was op vakantie. We werden beiden meteen als ziek in de planning gezet. Ik ben dan wel niet ziek, maar ik ga wel mee naar alle gesprekken en onderzoeken. Daar werd heel goed op gereageerd. Aan de andere kant, ons werk houdt in dat we dagelijks met een heleboel reizigers in aanraking komen en dat we veiligheidsbeslissingen nemen. Nou, veiligheidsgeschikt was ik absoluut niet. En de eerste de beste verkeerde opmerking zou weleens een welkome aanleiding zijn om heerlijk mijn lang geleden geleerde karatetrappen op iemand te botvieren.
Ons weekend was er een om niet in te lijsten. Opnieuw barstte er een gigantische donderbui boven ons open. Alle emotionele registers van het orgel werden open getrokken. Pas na dagen trokken de wolken zich enigszins terug en konden we opkijken naar opnieuw een beklimming van de zwaarste categorie.
Wordt vervolgd