Amor vincit omnia 5
5
Elke gebeurtenis is een leerproces, wordt zo vaak als levenswijsheid door Jan en Alleman voorgedragen. Wij hebben er zeker onze lering van getrokken. Leef nu. Wachten op vergroot alleen maar de kans dat datgene waar je op wacht ineens verdwenen kan zijn. Wat anderen impulsief noemen, is voor ons het plukken van de dag.Je lijnen worden steeds korter. Omwegen vertragen alleen maar onnodig.Je kring van vrienden wordt kleiner. Wie overblijven, worden steeds dierbaarder.Schrap dingen die er niet toe doen. Durf egoïstisch te zijn. Hoe pijnlijk het ook moge zijn. Bij mij ligt het zeer dichtbij, toch heb ik ergens een streep doorgehaald. Mijn grootste zorg geldt mijn eigen geluk. Ik kan dat niet voor een ander maken.Accepteer dat je interesses een kwartslag of meer zullen draaien.Zelf leerde ik om te delen. Delen op alle mogelijke manieren. Luisteren naar een zeer lieve vriend met alvleesklierkanker is ook een vorm van delen. Je deelt samen een verdriet, dezelfde angsten, erkent en steunt elkaar. Delen is ook mijn ervaringen met anderen delen. Met lotgenoten, partners aan wie misschien niemand heeft gevraagd hoe het met hem of haar is. Hoe vaak werd het aan mij gevraagd? Niet vaak. Maar, vaak duwde ik ook bewust het gesprek weer richting Joke. Daarom ben ik, als aanvulling naast Jokes blog, maar zelf in mijn dagboek gedoken en alles in deze blog verwerkt.
Het moeilijkste is misschien wel het feit dat je als (ex)patiënt mogelijk nooit meer het vertrouwen in je eigen lichaam terug krijgt. Je kan het een keer accepteren dat je lichaam je in de steek laat. Maar hoe zit het, als je, net als Joke, met verschillende soorten kanker geconfronteerd wordt? Mag ze alsjeblieft de schoolbanken nu verlaten en met een gerust hart ons doel bereiken? We hebben, omdat we elkaar pas enige jaren geleden hervonden, namelijk afgesproken dat we minstens nog honderd jaar samen van het leven gaan genieten.
Hadden we na de laatste chemo en de laatste onderzoeken in het AMC, gedacht dat we klaar zouden zijn, de waarheid kon er niet verder van af zijn. Voor ik verder ga, zal ik eerst een klein stukje in de tijd terug gaan, waarbij ik deels slechts vermoedens heb. Opa van moeders kant stierf aan longkanker, vader stierf aan kanker, en moeder aan een hersenbloeding, maar ze had ook een tumor in haar hoofd, op een niet te opereren plaats. Voor de rest heeft de familie geen kanker geschiedenis. Bij Joke zelf werd lang geleden, haar baarmoederhals, na heel veel pijn en ongemak, verwijderd. Later werd ook haar baarmoeder verwijderd. Er was geen sprake van kanker, maar zelf ben ik van mening dat het een voorbode was.
Ondertussen waren er nog enkele noemenswaardige gebeurtenissen de revue gepasseerd waarvan ik alleen nog het volgende aan mijn relaas wil toevoegen. Aan elke gedwongen periode van kaal zijn komt een einde. Joke kreeg weer haar. Haar? Nou, zeg maar HAAR. Wat begon met een lief dons laagje, eindigde in een schitterende kop met krullen. Chemo krullen. Die zijn helaas niet blijvend. Ook ik stopte met het scheren van mijn hoofd.De eerste keer dat ze weer naar de kapper ging, was een moment van pure triomf. Die dag hebben we bij onze huis Griek afgesloten met de nodige ouzo. Yamas. Wat ik in de eerste vier delen beschreef, waren ruim twee jaar van een gewoon, gelukkig leven, gevuld met zeer nare ervaringen. Ach, ieder huisje zijn kruisje nietwaar? Iedereen krijgt zijn portie tranen naast zijn bergen geluk. Tenminste, het ligt er maar aan hoe je je op het leven instelt. Ik denk niet dat je je hoeft af te vragen hoe Joke en ik in het leven staan. Kijk maar goed naar dat koppie.
Zo was bij Joke de behandeling gericht op genezen in plaats van levensverlengend. Ook zij voelt onmacht. Haar lichaam tiranniseert haar. Opnieuw. Het laat haar in de steek. Opnieuw. Het is pikken of stikken. Opnieuw. Maar er groeit ook een nieuwe emotie. Eentje die ik nog nooit heb gehoord. Wel van anderen, maar nog nooit bij haar. Schuld. In de eerste dagen van het bereiken van onze nieuwe berg zei ze heel verdrietig:,,Wat doe ik je aan…in een paar jaar tijd veroorzaak ik meer verdriet en zorg bij je waar een mens normaal een leven over doet.” Ho, STOP!!!! Kappen daarmee. Je doet het niet expres. Je hebt eenvoudig de ontzettend grote pech dat jouw lijf zeer bevattelijk is voor kanker. Dit keer is de berg er eentje van een nog sterkere, hogere categorie.
Borstkanker kan zeer ingrijpend zijn als er uitzaaiingen zijn. Maar bij Joke zat de tumor slechts in haar borst. Echt zo’n gemene, onzichtbare, achterbakse sluipmoordenaar. Zo eentje die je met kop en kont in een keer z’n nek omdraait. Men neme een scalpel, snij de gehele borst er af en weg is de smiecht. De gevolgen zijn heel naar voor een vrouw. Je bent een deel van je vrouwelijkheid kwijt. Gelukkig biedt de plastisch chirurg enig soelaas. Wat er echter tussen je oren gebeurt ligt aan hoe je er tegen kijkt. Maar ook hier heeft de medische wetenschap zijn hulptroepen voor in de vorm van psychische hulp. Joke had er geen enkel probleem mee dat haar hele borst werd geamputeerd. Welnee, gisteren graag. Weg dat ding. Ze voelde zich verraden door haar borst. En nu? Nu pakken wij onze bergbeklimmers uitrusting weer uit de kast, doen de ijzers om onze schoenen, en beginnen aan onze nieuwe berg.
Wordt vervolgd.
Elke gebeurtenis is een leerproces, wordt zo vaak als levenswijsheid door Jan en Alleman voorgedragen. Wij hebben er zeker onze lering van getrokken. Leef nu. Wachten op vergroot alleen maar de kans dat datgene waar je op wacht ineens verdwenen kan zijn. Wat anderen impulsief noemen, is voor ons het plukken van de dag.Je lijnen worden steeds korter. Omwegen vertragen alleen maar onnodig.Je kring van vrienden wordt kleiner. Wie overblijven, worden steeds dierbaarder.Schrap dingen die er niet toe doen. Durf egoïstisch te zijn. Hoe pijnlijk het ook moge zijn. Bij mij ligt het zeer dichtbij, toch heb ik ergens een streep doorgehaald. Mijn grootste zorg geldt mijn eigen geluk. Ik kan dat niet voor een ander maken.Accepteer dat je interesses een kwartslag of meer zullen draaien.Zelf leerde ik om te delen. Delen op alle mogelijke manieren. Luisteren naar een zeer lieve vriend met alvleesklierkanker is ook een vorm van delen. Je deelt samen een verdriet, dezelfde angsten, erkent en steunt elkaar. Delen is ook mijn ervaringen met anderen delen. Met lotgenoten, partners aan wie misschien niemand heeft gevraagd hoe het met hem of haar is. Hoe vaak werd het aan mij gevraagd? Niet vaak. Maar, vaak duwde ik ook bewust het gesprek weer richting Joke. Daarom ben ik, als aanvulling naast Jokes blog, maar zelf in mijn dagboek gedoken en alles in deze blog verwerkt.
Het moeilijkste is misschien wel het feit dat je als (ex)patiënt mogelijk nooit meer het vertrouwen in je eigen lichaam terug krijgt. Je kan het een keer accepteren dat je lichaam je in de steek laat. Maar hoe zit het, als je, net als Joke, met verschillende soorten kanker geconfronteerd wordt? Mag ze alsjeblieft de schoolbanken nu verlaten en met een gerust hart ons doel bereiken? We hebben, omdat we elkaar pas enige jaren geleden hervonden, namelijk afgesproken dat we minstens nog honderd jaar samen van het leven gaan genieten.
Hadden we na de laatste chemo en de laatste onderzoeken in het AMC, gedacht dat we klaar zouden zijn, de waarheid kon er niet verder van af zijn. Voor ik verder ga, zal ik eerst een klein stukje in de tijd terug gaan, waarbij ik deels slechts vermoedens heb. Opa van moeders kant stierf aan longkanker, vader stierf aan kanker, en moeder aan een hersenbloeding, maar ze had ook een tumor in haar hoofd, op een niet te opereren plaats. Voor de rest heeft de familie geen kanker geschiedenis. Bij Joke zelf werd lang geleden, haar baarmoederhals, na heel veel pijn en ongemak, verwijderd. Later werd ook haar baarmoeder verwijderd. Er was geen sprake van kanker, maar zelf ben ik van mening dat het een voorbode was.
Ondertussen waren er nog enkele noemenswaardige gebeurtenissen de revue gepasseerd waarvan ik alleen nog het volgende aan mijn relaas wil toevoegen. Aan elke gedwongen periode van kaal zijn komt een einde. Joke kreeg weer haar. Haar? Nou, zeg maar HAAR. Wat begon met een lief dons laagje, eindigde in een schitterende kop met krullen. Chemo krullen. Die zijn helaas niet blijvend. Ook ik stopte met het scheren van mijn hoofd.De eerste keer dat ze weer naar de kapper ging, was een moment van pure triomf. Die dag hebben we bij onze huis Griek afgesloten met de nodige ouzo. Yamas. Wat ik in de eerste vier delen beschreef, waren ruim twee jaar van een gewoon, gelukkig leven, gevuld met zeer nare ervaringen. Ach, ieder huisje zijn kruisje nietwaar? Iedereen krijgt zijn portie tranen naast zijn bergen geluk. Tenminste, het ligt er maar aan hoe je je op het leven instelt. Ik denk niet dat je je hoeft af te vragen hoe Joke en ik in het leven staan. Kijk maar goed naar dat koppie.
Zo was bij Joke de behandeling gericht op genezen in plaats van levensverlengend. Ook zij voelt onmacht. Haar lichaam tiranniseert haar. Opnieuw. Het laat haar in de steek. Opnieuw. Het is pikken of stikken. Opnieuw. Maar er groeit ook een nieuwe emotie. Eentje die ik nog nooit heb gehoord. Wel van anderen, maar nog nooit bij haar. Schuld. In de eerste dagen van het bereiken van onze nieuwe berg zei ze heel verdrietig:,,Wat doe ik je aan…in een paar jaar tijd veroorzaak ik meer verdriet en zorg bij je waar een mens normaal een leven over doet.” Ho, STOP!!!! Kappen daarmee. Je doet het niet expres. Je hebt eenvoudig de ontzettend grote pech dat jouw lijf zeer bevattelijk is voor kanker. Dit keer is de berg er eentje van een nog sterkere, hogere categorie.
Borstkanker kan zeer ingrijpend zijn als er uitzaaiingen zijn. Maar bij Joke zat de tumor slechts in haar borst. Echt zo’n gemene, onzichtbare, achterbakse sluipmoordenaar. Zo eentje die je met kop en kont in een keer z’n nek omdraait. Men neme een scalpel, snij de gehele borst er af en weg is de smiecht. De gevolgen zijn heel naar voor een vrouw. Je bent een deel van je vrouwelijkheid kwijt. Gelukkig biedt de plastisch chirurg enig soelaas. Wat er echter tussen je oren gebeurt ligt aan hoe je er tegen kijkt. Maar ook hier heeft de medische wetenschap zijn hulptroepen voor in de vorm van psychische hulp. Joke had er geen enkel probleem mee dat haar hele borst werd geamputeerd. Welnee, gisteren graag. Weg dat ding. Ze voelde zich verraden door haar borst. En nu? Nu pakken wij onze bergbeklimmers uitrusting weer uit de kast, doen de ijzers om onze schoenen, en beginnen aan onze nieuwe berg.
Wordt vervolgd.
