Amor vincit omnia 54
54
Ik wil niet. Ik wil niet. IK WIL HET NIET. Ik wil niet moe worden. Niet wanhopig worden. Niet te hoeven toe te geven aan mijn angsten. Toch steekt het soms de kop op. Zo dus ook vandaag. Chemo doet nare dingen met je. Bij Joke is dat in de vorm van diarree. Haar stoma werkt de laatste paar dagen extra hard. Dat beetje wat ze naar binnen weet te werken, wordt er met veel te veel enthousiasme weer uit gegooid. Resultaat? Ze verzwakt. Yep. Dat kan, zelfs in haar toestand. Op een schaal van 1 tot 10, zit ze nu op een schamele 1,5. Meer niet. Ook wordt ze vaker misselijk. Hoe ze ook haar best doet, eten is momenteel net zo smakelijk als een zak zaagsel proberen weg te werken. En de flesjes krachtvoer dan? Tja, daar over iets vertellen is simpelweg hetzelfde als een open deur intrappen. Het is de afgelopen week ronduit huilen met de pet. Joke die uit alle macht probeert om voldoende te eten en drinken. Maar doe het zelf maar eens. Eten omdat je moet. Drinken wat je ontzettend tegenstaat. En als je het dan eindelijk binnen hebt, is alle lust om een uur later weer iets tot je te nemen volledig verdwenen. Het doet me pijn. Heel erg pijn, om haar zo te zien zwoegen. Haar levenslust is momenteel verdrongen door verdriet. Het leven doet pijn. Angst regeert van tijd tot tijd. Veerkracht? Helaas, nu even niet. Het is meer verkracht. Verkracht door de omstandigheden. Wel willen, maar niet kunnen. We willen wel, maar haar lijf niet. Haar stoma moet nu tot de orde worden geroepen. Morgen staat kuur nummer 5 op het program. Dan gaat dat ding weer uit volle borst zingen. Dat mag niet. Joke moet nu, nog meer dan normaal, haar energie op peil houden. Over haar reserves praten we maar niet meer. Die zijn al weken geleden verdampt. Volgens mij is de magie van de codeïne behoorlijk tanende. Stomaatje wint het momenteel glansrijk. Het is tijd om naar andere middelen te zoeken.
Mijn reserves? Ehhhh, wat was dat ook weer? Niet dus. Ik ben momenteel uitverkocht. Ik werk, hol, probeer niet te veel bij van alles stil te staan. Maar nu, zoals de laatste paar dagen, is dat laatste onmogelijk. Dan sluipen de spookjes weer naar binnen. Waarom blijft Joke zo zwak? Hebben daar toch andere factoren schuld aan? Ik wil het niet, maar kan die gedachten niet altijd wegzetten. Wat ook behoorlijk belastend is, is het feit dat ik weer werk. Op zich is daar niets verkeerd aan, maar de wetenschap dat het de laatste paar dagen hommeles is, zorgt dat er bij mij van werklast in plaats van werklust sprake is. En het mooie verschijnsel als men spreekt van ,,lekker effe eruit zijn“? Brrrrr, dat werkt bij mij niet zo. Ik word er alleen maar onrustig van.
Ik wil niet. Ik wil niet. IK WIL HET NIET. Ik wil niet moe worden. Niet wanhopig worden. Niet te hoeven toe te geven aan mijn angsten. Toch steekt het soms de kop op. Zo dus ook vandaag. Chemo doet nare dingen met je. Bij Joke is dat in de vorm van diarree. Haar stoma werkt de laatste paar dagen extra hard. Dat beetje wat ze naar binnen weet te werken, wordt er met veel te veel enthousiasme weer uit gegooid. Resultaat? Ze verzwakt. Yep. Dat kan, zelfs in haar toestand. Op een schaal van 1 tot 10, zit ze nu op een schamele 1,5. Meer niet. Ook wordt ze vaker misselijk. Hoe ze ook haar best doet, eten is momenteel net zo smakelijk als een zak zaagsel proberen weg te werken. En de flesjes krachtvoer dan? Tja, daar over iets vertellen is simpelweg hetzelfde als een open deur intrappen. Het is de afgelopen week ronduit huilen met de pet. Joke die uit alle macht probeert om voldoende te eten en drinken. Maar doe het zelf maar eens. Eten omdat je moet. Drinken wat je ontzettend tegenstaat. En als je het dan eindelijk binnen hebt, is alle lust om een uur later weer iets tot je te nemen volledig verdwenen. Het doet me pijn. Heel erg pijn, om haar zo te zien zwoegen. Haar levenslust is momenteel verdrongen door verdriet. Het leven doet pijn. Angst regeert van tijd tot tijd. Veerkracht? Helaas, nu even niet. Het is meer verkracht. Verkracht door de omstandigheden. Wel willen, maar niet kunnen. We willen wel, maar haar lijf niet. Haar stoma moet nu tot de orde worden geroepen. Morgen staat kuur nummer 5 op het program. Dan gaat dat ding weer uit volle borst zingen. Dat mag niet. Joke moet nu, nog meer dan normaal, haar energie op peil houden. Over haar reserves praten we maar niet meer. Die zijn al weken geleden verdampt. Volgens mij is de magie van de codeïne behoorlijk tanende. Stomaatje wint het momenteel glansrijk. Het is tijd om naar andere middelen te zoeken.
Mijn reserves? Ehhhh, wat was dat ook weer? Niet dus. Ik ben momenteel uitverkocht. Ik werk, hol, probeer niet te veel bij van alles stil te staan. Maar nu, zoals de laatste paar dagen, is dat laatste onmogelijk. Dan sluipen de spookjes weer naar binnen. Waarom blijft Joke zo zwak? Hebben daar toch andere factoren schuld aan? Ik wil het niet, maar kan die gedachten niet altijd wegzetten. Wat ook behoorlijk belastend is, is het feit dat ik weer werk. Op zich is daar niets verkeerd aan, maar de wetenschap dat het de laatste paar dagen hommeles is, zorgt dat er bij mij van werklast in plaats van werklust sprake is. En het mooie verschijnsel als men spreekt van ,,lekker effe eruit zijn“? Brrrrr, dat werkt bij mij niet zo. Ik word er alleen maar onrustig van.
4 reacties
Monique
De stoma werkte de afgelopen week veel te hard. Joke droogde uit. Ze werd vanochtend per direct opgenomen ipv dat ze een kuur kreeg. Er zijn urine en ontlasting monsters genomen om op kweek te worden gezet. Daarnaast krijgt ze een zoutinfuus, 3L per dag. Morgen wordt er met de diëtiste gesproken.
Groetjes XX Tom.