Amor vincit omnia 52
52
Woensdag, dag 1 van opnieuw een chemo traject. Tenminste, dat was de bedoeling. Wij waren er, het personeel was er, maar waar was de uitslag van het bloed? Normaal wordt er een half uur van tevoren een buisje bloed afgetapt en aan de hand daarvan wel of geen chemo toegediend. Dit keer moest er al een week van tevoren bloed worden afgenomen vanwege een DPD test. Dan wordt er gekeken of Joke mogelijk heftig zou kunnen reageren op de kuur. Knap eigenlijk, al van tevoren weten of ze diarree of braakneigingen gaat krijgen. Die test werd in Rotterdam uitgevoerd. Dat was dus fout gegaan. Er werd naarstig overleg gepleegd met het lab aldaar, maar geen uitslag. Er wordt geen water bij de wijn gedaan. Zorgvuldigheid is de leus, zodoende gingen we zonder chemo naar huis. Gisteren was het dan toch zover. De uitslag was gunstig, er worden geen noemenswaardige problemen verwacht. De zenuwen waren woensdag al opgebrand, waardoor we veel rustiger richting het ziekenhuis gingen. Er hoefde niet meer geprikt te worden, dus die voorpret was er ook niet. Als dan eindelijk alle voorbereidingen achter de rug zijn, begint het echte werk. Wat een verschil is dat ten opzichte van de vorige keer. Geen pijn, alleen maar aankoppelen. Een makkie. Ook de chemo zelf. Als het zo is als ons werd verteld, dan is het veel minder belastend dan de vorige keer. Wel werd nu afgezien van een van de componenten. Die zou neuropathie, een beschadiging van de zenuwuiteinden, kunnen veroorzaken. Nou, daar heeft Joke dus al slechte ervaringen mee gehad.
Vrijdag. We zijn nu ruim een dag verder. Ik lig ook voor Pampus. Geveld door de griep, ondanks alle vitamines, die ik ter voorkoming ervan, dagelijks slik. Het zat er aan te komen. Ik was al een paar dagen niet lekker. Gisteravond ging ik met koorts naar bed, en meldde me noodgedwongen ziek bij de baas. Op zich is dat niet ernstig, maar in ons geval is het ronduit slecht getimed. Joke kan dat er niet bij hebben. We hopen er maar het beste van. Daar liggen we dus. Joke, nog steeds geen conditie, met de kuur in haar lijf als extra bagage. En ik, met koorts, samen beneden. Het gaat verder best goed met haar. Geen misselijkheid of diarree. Ze is iets vermoeider, maar valt niet in een vermoeidheidsgat. Maar het is pas de eerste keer. Voor de honden werden het korte rondjes. Gelukkig kunnen Stitch en Nala elkaar goed bezig houden, waardoor ze toch hun energie kunnen lozen. Die jagen elkaar wel op. En Floortje heeft alleen een stokje en iemand die dat stokje voor haar in beweging brengt nodig. En de boodschappen? Morgen maar. Eerst me vol stoppen met paracetamol, dan voor een paar dagen tegelijk eten in huis halen.
Woensdag, dag 1 van opnieuw een chemo traject. Tenminste, dat was de bedoeling. Wij waren er, het personeel was er, maar waar was de uitslag van het bloed? Normaal wordt er een half uur van tevoren een buisje bloed afgetapt en aan de hand daarvan wel of geen chemo toegediend. Dit keer moest er al een week van tevoren bloed worden afgenomen vanwege een DPD test. Dan wordt er gekeken of Joke mogelijk heftig zou kunnen reageren op de kuur. Knap eigenlijk, al van tevoren weten of ze diarree of braakneigingen gaat krijgen. Die test werd in Rotterdam uitgevoerd. Dat was dus fout gegaan. Er werd naarstig overleg gepleegd met het lab aldaar, maar geen uitslag. Er wordt geen water bij de wijn gedaan. Zorgvuldigheid is de leus, zodoende gingen we zonder chemo naar huis. Gisteren was het dan toch zover. De uitslag was gunstig, er worden geen noemenswaardige problemen verwacht. De zenuwen waren woensdag al opgebrand, waardoor we veel rustiger richting het ziekenhuis gingen. Er hoefde niet meer geprikt te worden, dus die voorpret was er ook niet. Als dan eindelijk alle voorbereidingen achter de rug zijn, begint het echte werk. Wat een verschil is dat ten opzichte van de vorige keer. Geen pijn, alleen maar aankoppelen. Een makkie. Ook de chemo zelf. Als het zo is als ons werd verteld, dan is het veel minder belastend dan de vorige keer. Wel werd nu afgezien van een van de componenten. Die zou neuropathie, een beschadiging van de zenuwuiteinden, kunnen veroorzaken. Nou, daar heeft Joke dus al slechte ervaringen mee gehad.
Vrijdag. We zijn nu ruim een dag verder. Ik lig ook voor Pampus. Geveld door de griep, ondanks alle vitamines, die ik ter voorkoming ervan, dagelijks slik. Het zat er aan te komen. Ik was al een paar dagen niet lekker. Gisteravond ging ik met koorts naar bed, en meldde me noodgedwongen ziek bij de baas. Op zich is dat niet ernstig, maar in ons geval is het ronduit slecht getimed. Joke kan dat er niet bij hebben. We hopen er maar het beste van. Daar liggen we dus. Joke, nog steeds geen conditie, met de kuur in haar lijf als extra bagage. En ik, met koorts, samen beneden. Het gaat verder best goed met haar. Geen misselijkheid of diarree. Ze is iets vermoeider, maar valt niet in een vermoeidheidsgat. Maar het is pas de eerste keer. Voor de honden werden het korte rondjes. Gelukkig kunnen Stitch en Nala elkaar goed bezig houden, waardoor ze toch hun energie kunnen lozen. Die jagen elkaar wel op. En Floortje heeft alleen een stokje en iemand die dat stokje voor haar in beweging brengt nodig. En de boodschappen? Morgen maar. Eerst me vol stoppen met paracetamol, dan voor een paar dagen tegelijk eten in huis halen.
2 reacties