Amor vincit omnia 51
51
Ontzettend. Mijn 51e stukje alweer. Nooit gedacht dat ik mijn overlooptuitje zolang zou blijven gebruiken. Maar het is niet alleen een ventiel die de chaos in mijn bovenkamer voor exploderen behoedt, het is vooral mijn ode aan Joke. Aan haar gevecht. Aan haar taaiheid. Aan haar tot grote diepten gezonken moraal, welke toch weer boven kwam drijven. Elke tegenslag wordt met heel veel tranen schoon gewassen. Net zo lang, tot uiteindelijk toch weer haar prachtige lach de zon doet verbleken.
Tranen, die ook gisteren, uit woede, verdriet, frustratie, haar emmer vulden. Wat gebeurde er dan? Ter voorbereiding van de chemo volgende week, moest er een vast infuus worden ingebracht. Een PICC. Dat is een infuus met een lange pijp, die tot zowat in het hart wordt ingebracht. Dat is veel prettiger dan elke week aangeprikt te moeten worden. Het is ook beter voor de aderen, en wordt onder plaatselijke verdoving ingebracht. Schijnt een makkie te zijn. Ondanks die verzekering, was Jokes voorpret dusdanig dat de waterlanders elkaar verdrongen om als eerste naar buiten te kunnen komen. Nou, ze kwamen. Hele emmers tegelijk. Het begon thuis al een beetje. Angst voor weer iets anders wat er moet gebeuren. Weer geen keus. Het MOET!!! Stresspeil al op tachtig procent. Als we naar het ziekenhuis gaan, begint haar stomazak te lekken. Vieze kledderzooi stroomt tussen haar vingers door. Stresspeil schiet boven de honderd procent. Gelukkig waren we nog in het dorp. Een paar minuten later help ik een volledig over haar toeren geraakte Joke met verschonen. Eenmaal weer schoon, is haar veerkracht weer ruim aanwezig. Alle stress was al verbruikt. Omdat we de eerste keer ruim voor tijd al weggingen, waren we, ondanks het nare gebeuren, slechts een kwartier te laat. Na een heleboel uitleg en voorbereiding, werd het infuus ingebracht. Tot onze opluchting was alles gegaan zoals eerder werd verteld. Alle angst was onnodig gebleken. Na een controle foto, mochten we weer naar huis.
Vandaag moesten we opnieuw ter controle naar het ziekenhuis. Aansluitend gingen we, voor het eerst sinds de operatie, bij vrienden op bezoek. Het werd een gezellige middag. Voor het eerst uren op stap, zonder volledig in te storten. Ze is er nog lang niet, maar flanst toch al een ietwat gammel laddertje in elkaar om iets dichter bij de zon te komen. En morgen? Morgen is het Halloween, Jokes geboorte dag. Geboren in het jaar van de draak. Morgen wordt ze eenenvijftig. En laat dit nou mijn eenenvijftigste pagina zijn. Toeval? Geen idee.
Alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag Lief. Vannacht, om twaalf uur, duiken we je eenenvijftigste levensjaar in.
Ontzettend. Mijn 51e stukje alweer. Nooit gedacht dat ik mijn overlooptuitje zolang zou blijven gebruiken. Maar het is niet alleen een ventiel die de chaos in mijn bovenkamer voor exploderen behoedt, het is vooral mijn ode aan Joke. Aan haar gevecht. Aan haar taaiheid. Aan haar tot grote diepten gezonken moraal, welke toch weer boven kwam drijven. Elke tegenslag wordt met heel veel tranen schoon gewassen. Net zo lang, tot uiteindelijk toch weer haar prachtige lach de zon doet verbleken.
Tranen, die ook gisteren, uit woede, verdriet, frustratie, haar emmer vulden. Wat gebeurde er dan? Ter voorbereiding van de chemo volgende week, moest er een vast infuus worden ingebracht. Een PICC. Dat is een infuus met een lange pijp, die tot zowat in het hart wordt ingebracht. Dat is veel prettiger dan elke week aangeprikt te moeten worden. Het is ook beter voor de aderen, en wordt onder plaatselijke verdoving ingebracht. Schijnt een makkie te zijn. Ondanks die verzekering, was Jokes voorpret dusdanig dat de waterlanders elkaar verdrongen om als eerste naar buiten te kunnen komen. Nou, ze kwamen. Hele emmers tegelijk. Het begon thuis al een beetje. Angst voor weer iets anders wat er moet gebeuren. Weer geen keus. Het MOET!!! Stresspeil al op tachtig procent. Als we naar het ziekenhuis gaan, begint haar stomazak te lekken. Vieze kledderzooi stroomt tussen haar vingers door. Stresspeil schiet boven de honderd procent. Gelukkig waren we nog in het dorp. Een paar minuten later help ik een volledig over haar toeren geraakte Joke met verschonen. Eenmaal weer schoon, is haar veerkracht weer ruim aanwezig. Alle stress was al verbruikt. Omdat we de eerste keer ruim voor tijd al weggingen, waren we, ondanks het nare gebeuren, slechts een kwartier te laat. Na een heleboel uitleg en voorbereiding, werd het infuus ingebracht. Tot onze opluchting was alles gegaan zoals eerder werd verteld. Alle angst was onnodig gebleken. Na een controle foto, mochten we weer naar huis.
Vandaag moesten we opnieuw ter controle naar het ziekenhuis. Aansluitend gingen we, voor het eerst sinds de operatie, bij vrienden op bezoek. Het werd een gezellige middag. Voor het eerst uren op stap, zonder volledig in te storten. Ze is er nog lang niet, maar flanst toch al een ietwat gammel laddertje in elkaar om iets dichter bij de zon te komen. En morgen? Morgen is het Halloween, Jokes geboorte dag. Geboren in het jaar van de draak. Morgen wordt ze eenenvijftig. En laat dit nou mijn eenenvijftigste pagina zijn. Toeval? Geen idee.
Alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag Lief. Vannacht, om twaalf uur, duiken we je eenenvijftigste levensjaar in.
