Amor vincit omnia 50

50
Wat is er de afgelopen week gebeurd? Tot gisteren eigenlijk niet veel. Wij namen het ervan. Het leek wel een rustoord bij ons, op een controleafspraak bij de chirurg na. Na overleg mocht er weer voorzichtig met codeïne worden gestart om te proberen de stoma-uitvoer onder controle te krijgen. Hij was heel tevreden, roemde Joke om haar positivisme, en ging er meteen voor zorgen dat er een kennismakingsgesprek met de oncoloog zou komen.
Gisteren werden dus we om half twaalf bij de oncoloog verwacht voor een oriënterend gesprek. Omdat ons looptempo op schuifsnelheid ligt, gingen we al vroeg op weg. Alles liep uit, en drie kwartier later werden we pas opgeroepen. Een kennismakingsgesprek, tenminste, dat was de bedoeling. Wij dachten dat Joke nog te zwak zou zijn om met de chemo te beginnen. Dat vond de oncoloog dus niet. Joke is redelijk stabiel, er zijn geen al te erge schommelingen meer geweest de afgelopen week. Gevolg? De chemo wordt gestart. Hoe langer er gewacht werd, hoe erger zouden mogelijk aan de lymfeklieren ontsnapte kankercellen kunnen huishouden. Het lijkt wel of Winston Churchill uit zijn graf was opgestaan, om na het bekend worden dat Joke weer kanker heeft, als minister president op te treden. Hij schreef op een memo dan slechts één woord. ACTION. Zo worden we, gelukkig sneller dan verwacht, opnieuw de kurenkamer in gejaagd. Vanaf volgende week donderdag al. Oef, dat hebben niet zien aankomen. Wel fijn dat er niet te lang met de chemo wordt gewacht, maar het kwam als een donderslag bij heldere hemel. In plaats van al thuis te zijn, moest er nu eerst bloed geprikt worden. Maar Joke was ondertussen helemaal leeg. Het leek wel alsof we weken terug waren. Alle energie was weg. Met moeite kreeg ik haar mee richting het restaurant, waar ik twee verschrikkelijk vette saucijzenbroodjes en drinken haalde. Pas na een kwartier was ze voldoende opgeknapt om bloed te laten prikken. Het hele gedoe heeft al mijn plannen in de war geschopt. Ik had namelijk het idee, om meteen na het ziekenhuis, samen met Joke een cadeautje voor haar verjaardag te kopen. Ze was er te moe voor. In de auto was het, van de schrik en oververmoeidheid, een jankfestijn geworden. Opnieuw met je neus in de kankerberg geduwd worden, uren in het ziekenhuis, het was haar teveel geworden. Gelukkig bestaat er nog zoiets van online winkelen. Het aanbod was groter, en de aflevering direct de volgende dag. Vanochtend stuurde Joke me een foto van het pakketje. Met ijzeren wilskracht kon ze zich inhouden om het doosje niet open te scheuren.
Het was vanochtend dus zover. Woensdag, de dag die ik al een hele tijd voor me uit schoof. Vandaag ben ik voor het eerst, sinds de negende september, weer aan het werk gegaan. Rond vieren ging de wekker. Was best moeilijk. Niet het opstaan, maar het Joke alleen laten. Moeilijk voor ons beiden. Ik moet ineens afstand nemen, Joke weer alles zelf laten doen. De honden heb ik vannacht lang laten lopen, want dat kan Joke niet. Wat ik wel al heb gedaan, was haar sinaasappelsap van tevoren persen en in de ijskast bewaren. Ook daar heeft ze geen kracht voor. Het werd een zware dag. Iedereen wou van alles weten. Heel lief, heel oprecht, maar voor mij heel zwaar. Ik was blij toen ik weer naar huis kon. Eenmaal thuis heb ik, na het verzorgen van de honden, een beste tijd voor dood om mijn stoel gezeten. Wat een confronterende dag.