Amor vincit omnia 49
49
Joke krijgt weer enigszins grip op de zaak. Niet op de stoma, die blijft maar kwakkelen. Dan komt er weer soep uit, dan is het zoals het moet. Of het loopt als ze net zonder stomazak onder de douche vandaan komt. En het is nog steeds te veel. Morgen hebben we twee afspraken in het ziekenhuis. Dan kunnen we het er over hebben. Voor de rest zijn we eindelijk in een rustmodus beland. De nacht blijft gestoord, maar vannacht heeft ze me voor het eerst niet wakker gemaakt. Ik werd pas rond negen uur wakker. Overdag doen we zomin mogelijk. Hebben we wel nodig, alle spanning en stress hebben behoorlijk hun sporen achtergelaten. We komen in ieder geval in rustiger vaarwater. Geestelijk en lichamelijk. We hebben geen ziekenvisite meer, maar gewoon lieve mensen op bezoek. Gisteren was het zelfs weer mogelijk voor Joke om naar de kapper te gaan. Zomaar. Zonder er een heel gedoe over te maken. Lang haar? Kort? Weer verven? Niks van dat alles. Gewoon. Tssss, ben wel anders gewend.
Dat rustige geeft me de tijd om bij te tanken. Maar het heeft ook een keerzijde. Ik begin weer het gevoel te krijgen om de draad op te moeten pakken. Ik kan nou eenmaal niet eeuwig wegblijven van het werk. Aan de ene kant is het natuurlijk een beste stap voorwaarts, want ik kan nu voor het eerst in zes weken Joke een halve dag alleen laten. Mijn diensten zijn nog steeds maar tot een uur ‘s middags. Maar het is tegelijkertijd ook beangstigend. Kan het echt wel? Ga ik niet te vroeg weer aan het werk? Gelukkig heeft onze dienstindeler dat goed in de gaten. Ik hoef pas volgende week woensdag te beginnen. Ik heb nog een paar dagen vrij. Ga nu proberen om het er flink van te nemen. Woensdag gaat het wekkertje weer akelig vroeg af.
Joke krijgt weer enigszins grip op de zaak. Niet op de stoma, die blijft maar kwakkelen. Dan komt er weer soep uit, dan is het zoals het moet. Of het loopt als ze net zonder stomazak onder de douche vandaan komt. En het is nog steeds te veel. Morgen hebben we twee afspraken in het ziekenhuis. Dan kunnen we het er over hebben. Voor de rest zijn we eindelijk in een rustmodus beland. De nacht blijft gestoord, maar vannacht heeft ze me voor het eerst niet wakker gemaakt. Ik werd pas rond negen uur wakker. Overdag doen we zomin mogelijk. Hebben we wel nodig, alle spanning en stress hebben behoorlijk hun sporen achtergelaten. We komen in ieder geval in rustiger vaarwater. Geestelijk en lichamelijk. We hebben geen ziekenvisite meer, maar gewoon lieve mensen op bezoek. Gisteren was het zelfs weer mogelijk voor Joke om naar de kapper te gaan. Zomaar. Zonder er een heel gedoe over te maken. Lang haar? Kort? Weer verven? Niks van dat alles. Gewoon. Tssss, ben wel anders gewend.
Dat rustige geeft me de tijd om bij te tanken. Maar het heeft ook een keerzijde. Ik begin weer het gevoel te krijgen om de draad op te moeten pakken. Ik kan nou eenmaal niet eeuwig wegblijven van het werk. Aan de ene kant is het natuurlijk een beste stap voorwaarts, want ik kan nu voor het eerst in zes weken Joke een halve dag alleen laten. Mijn diensten zijn nog steeds maar tot een uur ‘s middags. Maar het is tegelijkertijd ook beangstigend. Kan het echt wel? Ga ik niet te vroeg weer aan het werk? Gelukkig heeft onze dienstindeler dat goed in de gaten. Ik hoef pas volgende week woensdag te beginnen. Ik heb nog een paar dagen vrij. Ga nu proberen om het er flink van te nemen. Woensdag gaat het wekkertje weer akelig vroeg af.
4 reacties