Amor vincit omnia 45

45
Ik weet eindelijk wat er aan de hand is. Eigenlijk weet ik het al een tijdje, maar drong het niet echt tot me door. Joke doet namelijk alles sinds haar operatie andersom. Ze doet het op de moeilijke manier. Tenminste, haar lichaam. Ze doet twee stappen vooruit, drie achteruit. En toch komt ze er, millimeter voor millimeter. Hoe? Gewoon, door achteruit te proberen te lopen. Haar koppie wil wel, maar haar lijf dus nog niet helemaal. Het kan ook niet. Ze is dusdanig veel kwijt, dat alles gewoon veel meer tijd en kracht kost. En wat helemaal funest is, is het moeten. Eet dit, drink dat, beweeg zo….Vanochtend waren mijn zus en zwager er. Met gebak. Een slagroom taartje. Alles wat er eerder goed ging, ging na een stukje helemaal fout. Haar maag zei stop. Stop tegen alles wat ik haar daarna aanbood. Het was te zwaar. Stom van me. Ik had het zelf gezegd. Neem maar iets mee met calorieën, want dat werd ons gisteren zo uitgelegd door de diëtiste. Joke moest aan een bepaald aantal calorieën voldoen. Verspreidt over zes kleine hapjes per dag. Ze moest dit doen, dat beter laten. Alles goed en wel, maar het moet wel binnen blijven. Niet meteen van die zware kost. Dat hebben we dus gemerkt. Was alle mogelijke trek totaal weg na het gebakje, het verdween volledig na het avondeten. Ze probeerde wel om minstens driekwart op te eten, want het was toch goed voor haar. Maar het resultaat was dat alles linea recta de gootsteen in ging. Hup, in de riool ermee. Ik wil te graag, te snel. Het gaat niet. Nog niet. Prompt zakt alle goede wil. Het kost ons steeds meer moeite om weer de draad op te pakken. Pas laat in de avond, kreeg Joke het voor elkaar om een half crackertje erin te werken. Daarna volgde een halve fles krachtvoer met karnemelk. Toen begreep ik het pas, zag ik het pas echt. Ik zei wel dat ze het rustig aan moest doen, maar deed compleet het tegenovergestelde. Voor een musje is zelfs een kattenhapje nog te veel.
Ik moest leren om beter naar Joke te luisteren. Ik zit al met allerlei schema’s, terwijl zij er nog niet aan toe is. Ze probeert mijn tempo wel te volgen, maar kan het eenvoudig nog niet. Wanhopig word je ervan. Het gevoel dat je steeds weer pas op de plaats moet maken. Joke die er steeds verdrietiger van wordt, ik gefrustreerder. Kappen nu! Weg met die stopwatch. Oogkleppen en oordoppen af. Nu is rust prioriteit nummer 1. Morgen, is er weer een eerste dag. Mijn eerste dag. Dag één dat ik het op haar manier ga doen. Ik ben er klaar voor.