Amor vincit omnia 44

44
Geknapt. Stuk. Kapot. Gebroken. Aan gort. Zeg ‘t maar. Alles klopt. Dat gebeurde mij. Ik ben deze weken al best vaak aangeslagen geweest, maar niet zoals vandaag. Met een klap viel die bijl. Het begon met een douche. Joke was klaar, ik had geholpen met bodylotion en aankleden. Joke klaagde dat ze het ontzettend koud kreeg, ze zag er ook grauw uit. Het leek wel of ze elk moment kon flauwvallen. Eenmaal weer beneden, stortte ze als dood op de bank. Pas na enkele minuten kreeg ze weer haar kleur terug. Een uur later gebeurde het weer, maar nu waren we op weg om te wandelen. Hoewel, ze redde het tot de voordeur. En het gebeurde vannacht weer. Twee keer. Bij het naar de wc gaan. En vanochtend. Steeds als ze opstond. Heel eng. Joke steeds maar in tranen, ik flink van de leg. Naast alle centimeters herstel, dit enge gedoe. We moesten maar weer eens naar het ziekenhuis komen, en mogelijk zou Joke weer opgenomen worden. Dat was niet de afspraak. Ze zou nu toch bergafwaarts gaan, en niet weer een top moeten bevechten? Alle tests waren goed, gewoon prima. Ik mocht haar gewoon meenemen. Alleen nog een laatste test. Ze wilden haar bloeddruk weer meten, maar nu eerst in rust, daarna als ze staat. Daar piepte het antwoord uit het machientje. Als ze staat, daalt haar bloeddruk met de helft. Orthostatische hypotensie. Zo heet dat. Niks ernstigs. Kwestie van beter zouten en vocht gebruiken. Niet dat we het verkeerd deden, maar de stoma uitvoer was tot gisteren nog te groot geweest . Met een kalium recept vetrokken wij opgelucht weer naar huis.
Vlak voor we thuis waren, kwamen we een ambulance met alle toeters en bellen tegen. Als tegenligger nota bene. Ik heb wat dat betreft, een trauma. Na Jokes ongeluk, waarbij ze een ernstig hersentrauma opliep, werd ze met de hele rimram naar het AMC overgebracht. In de spits. Ik zat voorin. Lichtshow en fanfare aan. Als er dan een medeweggebruiker geen medewerking wenst te verlenen, gaan de lampjes en het orkest nog grootser uitpakken. Dan kom je met ruim 160/170 km/h achter op een andere auto af. Mogelijk dat Max Verstappen het traag zou vinden, maar ik niet. Het ging wel om mijn vrouw. Die vocht voor haar leven.Die ervaring zorgde dat ik vanmiddag dus in de kreukels lag. Joke zei dat ik rustig aan de kant moest stoppen en vooral moest blijven ademhalen. Het duurde slechts een paar uren van seconden. Een eeuwigheid. Als we weer door kunnen rijden, krijg ik een huilbui. Er was iets in me geknapt. De afgelopen dag en nacht, met het rare, enge omkieperen van Joke, het herbeleven van die razende rit, alles knalde eruit. Ik heb haar alleen nog geholpen op de bank, wat eten en drinken ernaast, en ben toen met de honden naar het bos gegaan. Ik moest weg. Alles deed me zeer. Mijn hoofd, mijn nek, mijn hart. Ik moest even luchten. Als ik een uur later weer thuis, ben ik behoorlijk uitgewoond. Ik kroop naast haar op een campingstoel, slaapstand, en sliep vrijwel direct.
Als Joke me na ruim een uur wekt omdat haar blaas roept, ben ik iets opgeknapt. Het loopt ondertussen tegen vieren. Uren te laat voor het verschonen van de stomazak. Gevolg? Het gaat er veel moeilijker af, en er ontstaat een wondje. Jakkes, weer wat. We bellen de wijkverpleegkundige, en tien minuten later staat ze voor de deur. Gelukkig, het was geen nare wond. Ze liet Joke zien wat ze met de special bijgeleverde zalf deed.
De avond verliep verder beter. We werden weer wat rustiger, op de paar keer tweestoelentochten na, richting de wc. Hopen maar dat het niet al te lang zo blijft. Anders bestel ik maar een rolstoel om haar naar de wc te brengen. Deze twee afgelopen dagen…..brrrrr, gauw maar doorbladeren naar verder herstel.