Amor vincit omnia 4
De dure pruik, sorry, het haarwerk (die we overigens bij een ander gespecialiseerde kapper met wel veel gevoel voor humor kochten), heeft Joke welgeteld een keer gedragen. We gingen met haar zoon naar Soldaat van Oranje, inclusief BBQ arrangement. Heerlijke stukjes vlees en prachtige wijnen. Behalve voor Joke. Die mocht geen rood vlees en nog meer niet. Als een echte ridder te paard heb ik me van mijn beste kant laten zien. Na haar een hapje toe te staan, ontfermde ik me, met gevaar voor eigen leven, over de rest van haar biefstukje. Ze mocht zich met een stukje kip, welke ik node afstond, behelpen.
Het haarwerk, inmiddels bekend als de marmot, werd verbannen en kwam nooit meer uit zijn kooi. Daarvoor in de plaats droeg ze buffs. Dat zijn speciaal voor outdoor sporters ontwikkelde soort van sjaals uit een stuk, in de vorm van een korte buis. Ze zijn heel handig in gebruik, en zien er nog leuk uit ook. Ik heb er ook een gekocht, een rode ondergrond met een prachtige zwarte draak. Ze zitten koel en beschermen je tegen UV stralen. Enige nadeel is dat ze geen voldoende warmte bieden voor koukleumers. Yes, je raadt het al, Dus ook niet warm genoeg voor Joke. In het kippenhok, mijn bijnaam voor de kurenkamer, kreeg ze het advies om naar winkel X te gaan vanwege de prijs en het grote assortiment. Alles werd geprobeerd, gepast, en afgekeurd.. Wat….nee hoor. Echt niet dat ik die opzet. Ik zie me al lopen zeg. Wat een kinderachtig ding. Neeeee, echt niet. Maar Joke, zie je niet hoe leuk deze juist is? Volgens mij is deze juist datgene wat jij nodig hebt. Hij is echt grappig. Toe, zet m even op. En…taataa…..een hele afdeling begint te lachen naar haar. De verwachting dat ze er voor een ander lachwekkend uit zou zien toverde al een lach om haar mond. Haar spiegelbeeld gaf een grappig koppie terug. De mensen om ons heen zien ook dat leuke koppie en reageren op net zo’n leuke manier. Zie je wel, soms hebben kerels best oog voor wat hun vrouw heel leuk staat.
Het nieuwe jaar bracht, naast alle vreugde, een vreemd soort van leegte met zich mee. Werden we eerst geregeerd door een strak ziekenhuis regime, nu werden we geconfronteerd met een groot gat van vrijheid. Gek toch, dat een mens het ziekenhuis zou missen. Het heeft bij mij in ieder geval weken geduurd. Wel werd het ziekenhuisregime gewisseld door een ander. Doordat Jokes borstkanker een hormoon gevoelige soort is, moet ze vijf jaar lang antihormonen slikken. Nieuwe inzichten spreken zelfs van tien jaar.De tissue expander werd ondertussen regelmatig door de plastisch chirurg gevuld. Met een knipoog zei ze dan dat ik mocht bepalen of het een formaatje beschaafd of pornoqueen mocht worden. Ook zij was er eentje die het leven met een lach tegemoet liep. Heerlijk mens. Joke kreeg links een prothese, en rechts een correctie. De PAC werd tegelijkertijd verwijderd.
De rust keerde langzaam terug in Joke, en we begonnen voorzichtig richting re-integratie te denken. Stapje voor stapje. Want het is niet niks om na een jaar herstellen van een hersentrauma te duiken in een jaar met borstkanker. Twee jaar na dato werkt Joke eindelijk weer fulltime. Maar de chemo heeft diepe sporen achter gelaten. Fulltime bleek te belastend te zijn en noodgedwongen schroeven we haar uren terug. Alle financiële consequenties kunnen niet opwegen tegen het feit dat Joke de hoeveelheid uren die ze werkt tenminste aankan. Liever minder geld in het laatje dan een vrouw die door de werkdruk wordt verpletterd. Naast haar gebrek aan conditie en neuropathie, openbaarde zich nog een verandering. Geen ernstige gelukkig. Voor een blanda, een Hollandse vrouw, at ze net zo pittig als een inlandse. At, want dat kan ze helaas niet meer, hoewel ze naar Nederlandse maatstaven nog best veel sambal weg stouwt.
Wij kozen er voor om zelf uren in te leveren ipv gedeeltelijk af te laten keuren, mocht het om wat voor reden ooit nog aan de orde komen dat Joke een andere baan wil zoeken….ga er maar aan staan. 50+ en gedeeltelijk afgekeurd, een onmogelijke combinatie.
In die twee jaar werd er nooit enige druk op haar of op mij uitgeoefend door onze leidinggevenden. Ik hoefde de toverwoorden Joke en ziekenhuis maar uit te spreken, en de dagen die ik nodig had werden uit mijn rooster gehaald. We hebben wel andere verhalen gehoord. Ook kregen we alle steun en liefde van alle collega’s. Niets was hun teveel om mij eerder naar huis te sturen opdat ik mijn aandacht aan Joke kon geven. O ja, was ik vergeten te vertellen. We zijn zowel man en vrouw als collega’s. We zijn, zoals we het in ons jargon zouden benoemen, een treinstel. We konden Jokes twee jaar van afwezigheid nooit verhullen, dus kozen we ervoor om rechtstreeks, via een gezamenlijk mailaccount van vrijwel alle collega’s, iedereen van informatie te voorzien. Er was niemand die niet naar haar vroeg. Een enkeling vroeg naar mij. Hoe gaat het met Tom? Daar had ik veel meer moeite mee dan het altijd herhalen van hoe het Joke vergaat. Dan moet ik in mij zelf wroeten. Die confrontatie kon ik niet aan. Heel veel partners van kunnen dat niet. Dan draaide ik, na een paar gemeenplaatsen, gauw het gesprek richting veiliger vaarwater. Ook praten wij, en de patiënt, vaak in de derde persoon. Alsof het een ander betreft, de ver van mijn bedshow, zal ik maar zeggen. Ik had geen tijd om over mezelf te denken. Niet bij hun. Mijn gevoel schreef ik op in mijn notitieboekje, en liet dat elke avond aan Joke lezen. Dan konden we er samen om huilen of lachen. Want dat gebeurde ook. Ondanks alle malaise bleven we lachen. Met de medepatiënten, met alle medewerkers in het ziekenhuis, op de werkvloer, met de obers van onze huis Griek. Maar het belangrijkste lachen doen we samen. Ook nu, nu er weer een berg van ongekende hoogte ons pad kruist.
Wordt vervolgd.
Het haarwerk, inmiddels bekend als de marmot, werd verbannen en kwam nooit meer uit zijn kooi. Daarvoor in de plaats droeg ze buffs. Dat zijn speciaal voor outdoor sporters ontwikkelde soort van sjaals uit een stuk, in de vorm van een korte buis. Ze zijn heel handig in gebruik, en zien er nog leuk uit ook. Ik heb er ook een gekocht, een rode ondergrond met een prachtige zwarte draak. Ze zitten koel en beschermen je tegen UV stralen. Enige nadeel is dat ze geen voldoende warmte bieden voor koukleumers. Yes, je raadt het al, Dus ook niet warm genoeg voor Joke. In het kippenhok, mijn bijnaam voor de kurenkamer, kreeg ze het advies om naar winkel X te gaan vanwege de prijs en het grote assortiment. Alles werd geprobeerd, gepast, en afgekeurd.. Wat….nee hoor. Echt niet dat ik die opzet. Ik zie me al lopen zeg. Wat een kinderachtig ding. Neeeee, echt niet. Maar Joke, zie je niet hoe leuk deze juist is? Volgens mij is deze juist datgene wat jij nodig hebt. Hij is echt grappig. Toe, zet m even op. En…taataa…..een hele afdeling begint te lachen naar haar. De verwachting dat ze er voor een ander lachwekkend uit zou zien toverde al een lach om haar mond. Haar spiegelbeeld gaf een grappig koppie terug. De mensen om ons heen zien ook dat leuke koppie en reageren op net zo’n leuke manier. Zie je wel, soms hebben kerels best oog voor wat hun vrouw heel leuk staat.
Het nieuwe jaar bracht, naast alle vreugde, een vreemd soort van leegte met zich mee. Werden we eerst geregeerd door een strak ziekenhuis regime, nu werden we geconfronteerd met een groot gat van vrijheid. Gek toch, dat een mens het ziekenhuis zou missen. Het heeft bij mij in ieder geval weken geduurd. Wel werd het ziekenhuisregime gewisseld door een ander. Doordat Jokes borstkanker een hormoon gevoelige soort is, moet ze vijf jaar lang antihormonen slikken. Nieuwe inzichten spreken zelfs van tien jaar.De tissue expander werd ondertussen regelmatig door de plastisch chirurg gevuld. Met een knipoog zei ze dan dat ik mocht bepalen of het een formaatje beschaafd of pornoqueen mocht worden. Ook zij was er eentje die het leven met een lach tegemoet liep. Heerlijk mens. Joke kreeg links een prothese, en rechts een correctie. De PAC werd tegelijkertijd verwijderd.
De rust keerde langzaam terug in Joke, en we begonnen voorzichtig richting re-integratie te denken. Stapje voor stapje. Want het is niet niks om na een jaar herstellen van een hersentrauma te duiken in een jaar met borstkanker. Twee jaar na dato werkt Joke eindelijk weer fulltime. Maar de chemo heeft diepe sporen achter gelaten. Fulltime bleek te belastend te zijn en noodgedwongen schroeven we haar uren terug. Alle financiële consequenties kunnen niet opwegen tegen het feit dat Joke de hoeveelheid uren die ze werkt tenminste aankan. Liever minder geld in het laatje dan een vrouw die door de werkdruk wordt verpletterd. Naast haar gebrek aan conditie en neuropathie, openbaarde zich nog een verandering. Geen ernstige gelukkig. Voor een blanda, een Hollandse vrouw, at ze net zo pittig als een inlandse. At, want dat kan ze helaas niet meer, hoewel ze naar Nederlandse maatstaven nog best veel sambal weg stouwt.
Wij kozen er voor om zelf uren in te leveren ipv gedeeltelijk af te laten keuren, mocht het om wat voor reden ooit nog aan de orde komen dat Joke een andere baan wil zoeken….ga er maar aan staan. 50+ en gedeeltelijk afgekeurd, een onmogelijke combinatie.
In die twee jaar werd er nooit enige druk op haar of op mij uitgeoefend door onze leidinggevenden. Ik hoefde de toverwoorden Joke en ziekenhuis maar uit te spreken, en de dagen die ik nodig had werden uit mijn rooster gehaald. We hebben wel andere verhalen gehoord. Ook kregen we alle steun en liefde van alle collega’s. Niets was hun teveel om mij eerder naar huis te sturen opdat ik mijn aandacht aan Joke kon geven. O ja, was ik vergeten te vertellen. We zijn zowel man en vrouw als collega’s. We zijn, zoals we het in ons jargon zouden benoemen, een treinstel. We konden Jokes twee jaar van afwezigheid nooit verhullen, dus kozen we ervoor om rechtstreeks, via een gezamenlijk mailaccount van vrijwel alle collega’s, iedereen van informatie te voorzien. Er was niemand die niet naar haar vroeg. Een enkeling vroeg naar mij. Hoe gaat het met Tom? Daar had ik veel meer moeite mee dan het altijd herhalen van hoe het Joke vergaat. Dan moet ik in mij zelf wroeten. Die confrontatie kon ik niet aan. Heel veel partners van kunnen dat niet. Dan draaide ik, na een paar gemeenplaatsen, gauw het gesprek richting veiliger vaarwater. Ook praten wij, en de patiënt, vaak in de derde persoon. Alsof het een ander betreft, de ver van mijn bedshow, zal ik maar zeggen. Ik had geen tijd om over mezelf te denken. Niet bij hun. Mijn gevoel schreef ik op in mijn notitieboekje, en liet dat elke avond aan Joke lezen. Dan konden we er samen om huilen of lachen. Want dat gebeurde ook. Ondanks alle malaise bleven we lachen. Met de medepatiënten, met alle medewerkers in het ziekenhuis, op de werkvloer, met de obers van onze huis Griek. Maar het belangrijkste lachen doen we samen. Ook nu, nu er weer een berg van ongekende hoogte ons pad kruist.
Wordt vervolgd.
1 reactie