Amor vincit omnia 31
31
Wat een dag was het gisteren. Het ging me niet in mijn kouwe kleren zitten. Mijn houten hamer kreeg een broertje, en voor ik het wist was het half twee. Ik kieperde zo mijn nest in. Zonder tanden te poetsen. Er zijn van die dagen dat het beter is dat Joke het niet weet, want voor haar is naar bed gaan zonder je tanden te poetsen net zoiets als vloeken in de kerk. Met moeite werd ik om half negen wakker, en ging, door mijn eigen stomme schuld , met een kegel de honden uitlaten. Gelukkig had ik geen pilletje genomen. Ik ben er eerlijk gezegd een beetje huiverig voor. De nawerking duurt me te lang. Maar ja, er zijn nou eenmaal van die dagen dat je het goed kan gebruiken.
Voor ik het wist, was het weer tijd om naar Joke te gaan. Daar zat haar zoon al. Ze was nog net zo monter als gisteren. Ik maakte er een foto van. Flinke praatjes en veel lachen. Ze at zelfs ruim een sneetje brood op. De tweede bezoekronde was het een stuk minder. Schommelende bloeddruk, constant te laag. Misselijk, al diverse keren gespuugd, koortsig. Haar lijf begon de gevolgen van de ingreep te voelen. Als ik na zevenen voor de derde keer langs kom, is alles veranderd. Ze sliep en zag er ziek uit. Twee zakjes zout tegelijk, op maximum snelheid. Elke druppel die ze krijgt of kwijt raakt, moet worden bijgehouden. Pas na een tijdje opende ze haar ogen. Doffe blik, schraperige stem, kleurloze handen. Ogen die niet open konden blijven. Op een gegeven moment ging de alarm van de pomp af. Haar pijnstiller was bijna op. De pomp werd uitgeschakeld, en er zou een nieuwe dosis worden gebracht. Het was erg druk, en het duurde en duurde maar voordat de verpleegster met nieuw spul kwam. Als ze dan eindelijk kwam, was dat slechts voor de tromboseprik en bloeddruk meting. Ondertussen had Joke al bijna een drie kwartier geen pijnbestrijding gehad. Ineens is dat goedje uitgewerkt. Niet langzaam, nee, ineens. De pijn komt heel snel, en maakt Joke heel misselijk. Haar koortskoppie wordt binnen een minuut bleek, en ze leegde haar maag in een spuugzakje welke ik al klaar had gelegd. Ook die hoeveelheid werd genoteerd. Het duurde vrij lang voor ze weer redelijk pijnvrij was. Pas nadat ik thuis was en de honden had uitgelaten, appte ze dat het begon te werken. Bah, het is heel naar om haar zo te zien lijden. Het was niet nodig geweest. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ze meteen moet reageren als zoiets weer voorkomt. Zorg maar dat het binnen een paar minuten bijgevuld is. Gelukkig kreeg ze zonet wel een slaappilletje. Hopelijk haalt ze wel de hele nacht goed door. Ze heeft echt alle rust nodig om op krachten te blijven.Morgen is het de tweede dag na de operatie, normaal gesproken de dag dat het het moeilijkst is, werd haar al eerder verteld. Als het nog erger wordt dan vandaag…
Wat een dag was het gisteren. Het ging me niet in mijn kouwe kleren zitten. Mijn houten hamer kreeg een broertje, en voor ik het wist was het half twee. Ik kieperde zo mijn nest in. Zonder tanden te poetsen. Er zijn van die dagen dat het beter is dat Joke het niet weet, want voor haar is naar bed gaan zonder je tanden te poetsen net zoiets als vloeken in de kerk. Met moeite werd ik om half negen wakker, en ging, door mijn eigen stomme schuld , met een kegel de honden uitlaten. Gelukkig had ik geen pilletje genomen. Ik ben er eerlijk gezegd een beetje huiverig voor. De nawerking duurt me te lang. Maar ja, er zijn nou eenmaal van die dagen dat je het goed kan gebruiken.
Voor ik het wist, was het weer tijd om naar Joke te gaan. Daar zat haar zoon al. Ze was nog net zo monter als gisteren. Ik maakte er een foto van. Flinke praatjes en veel lachen. Ze at zelfs ruim een sneetje brood op. De tweede bezoekronde was het een stuk minder. Schommelende bloeddruk, constant te laag. Misselijk, al diverse keren gespuugd, koortsig. Haar lijf begon de gevolgen van de ingreep te voelen. Als ik na zevenen voor de derde keer langs kom, is alles veranderd. Ze sliep en zag er ziek uit. Twee zakjes zout tegelijk, op maximum snelheid. Elke druppel die ze krijgt of kwijt raakt, moet worden bijgehouden. Pas na een tijdje opende ze haar ogen. Doffe blik, schraperige stem, kleurloze handen. Ogen die niet open konden blijven. Op een gegeven moment ging de alarm van de pomp af. Haar pijnstiller was bijna op. De pomp werd uitgeschakeld, en er zou een nieuwe dosis worden gebracht. Het was erg druk, en het duurde en duurde maar voordat de verpleegster met nieuw spul kwam. Als ze dan eindelijk kwam, was dat slechts voor de tromboseprik en bloeddruk meting. Ondertussen had Joke al bijna een drie kwartier geen pijnbestrijding gehad. Ineens is dat goedje uitgewerkt. Niet langzaam, nee, ineens. De pijn komt heel snel, en maakt Joke heel misselijk. Haar koortskoppie wordt binnen een minuut bleek, en ze leegde haar maag in een spuugzakje welke ik al klaar had gelegd. Ook die hoeveelheid werd genoteerd. Het duurde vrij lang voor ze weer redelijk pijnvrij was. Pas nadat ik thuis was en de honden had uitgelaten, appte ze dat het begon te werken. Bah, het is heel naar om haar zo te zien lijden. Het was niet nodig geweest. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ze meteen moet reageren als zoiets weer voorkomt. Zorg maar dat het binnen een paar minuten bijgevuld is. Gelukkig kreeg ze zonet wel een slaappilletje. Hopelijk haalt ze wel de hele nacht goed door. Ze heeft echt alle rust nodig om op krachten te blijven.Morgen is het de tweede dag na de operatie, normaal gesproken de dag dat het het moeilijkst is, werd haar al eerder verteld. Als het nog erger wordt dan vandaag…
3 reacties
Liefs Mieke