Amor vincit omnia 32
32
We waren al enigszins voorbereid. De tweede dag is een kwaaie. En het was gisteren echt heel naar. Koorts, te laag Hb, te ziek om haar ogen open te houden. Te misselijk om haar ogen dicht te houden. Een maag maakt zelf per dag ongeveer anderhalve liter sap. Die gaat er op de normale manier uit. Maar Jokes darmen liggen stil, dus moet haar maag een andere weg zoeken om zich te legen. Eerst spoog ze alles drie, vier keer per uur eruit. Dat kost heel veel energie. Spugen doet iedereen wel eens in zijn leven. Maar zo veel als mensen het doen zoals Joke het doet, is ook nog eens gevaarlijk. De kans dat maagsap in je longen komt, wordt steeds groter. Dan heb je geheid longontsteking. Ook brandt het maagzuur in je slokdarm. Er werd haar geadviseerd om weer een maagsonde te nemen, alleen nu om haar maag te legen. Alleen de gedachte al, gaf haar de beverd. Het was de vorige keer echt naar geweest. De verpleegkundige zou haar dan eerst een kalmeringstabletje geven en dan een half uurtje wachten. Joke wou wel, maar geen dikke buis aub. Dus werd er een dun buisje, met verdovende glijmiddel erop, ingebracht. Fout. Had ze maar geluisterd. De dikkere zijn prettiger. Dus nu buis nummer twee. Die ging er in één keer in. Het opvangzakje van de sonde liep meteen vol. Dat ging allemaal slechts tijdelijk. Het buisje bleef haar huigje irriteren. Ze bleef braken, maar dan nu met een niet goed gesloten strottenklepje. De arts besloot om later in de middag de sonde toch maar weer te verwijderen. Ze kreeg daarna meer zoutoplossing toegediend. Wat wel beter was, was haar bloeddruk. Ook had ze al één keer, met een fysiotherapeut aan de rand van haar bed gezeten. Dat deed ze ‘s avonds weer, nu met een verpleegster en mij. Voor de nacht had ze nu een inslaper.
De dertiende alweer. Drie dagen na de operatie. Weer een slechte nacht voor ons allebei. Ik besloot om meteen de honden in het bos uit te laten. Dat was ook voor mij ff lekker. Normaal gesproken zou Joke al vele keren loopoefeningen hebben gehad. Maar dat gaat niet. Ze heeft nog niets kunnen eten om op krachten te komen. Ze heeft nog steeds een Hb van rond de 4,5. Dat is veel te laag. Ze is zo slap als een vaatdoek. Vanochtend heeft wel ze weer gezeten. Dat gaf haar maag en darmen een opstootje, want nu liep haar stomazak ineens vol. Dat geeft de burger moed. Maar helaas bleef het bij die ene keer. Wat er daarna in het zakje stroomde, was nou niet om te juichen. Ziek, zwak en misselijk. Meer woorden zijn er niet. Ze wordt zowat plat gespoten met antimisselijkheidspul. Zodra van het een de maximale dosis is bereikt, wordt er uit een ander vaatje getapt. En als dan haar maag zegt dat ie vol is, dan begint het kokhalzen. Dan helpt geen middel. Dat duurde zowat een uur. Toen het eindelijk kwam, stortte ze ook meteen alles in een spuugzakje. Daar zitten al streepjes per 100cc op. Ze spoog toen maar liefst 700 cc in een keer eruit. Dat zijn ruim twee blikjes bier. Of cola, voor de niet drinkers. Maar ja, het bleef in ieder geval slechts bij twee van die uitbarstingen. Wat er daarna gebeurde kan ik slechts beschrijven als Jantje huilt, Jantje lacht. De opluchting dat de gistende, broeiende massa, als een stroom kolkend lava haar vulkaankeeltje heeft gepasseerd, is onbeschrijfelijk. Het is absoluut niet te vergelijken met een innige omhelzing met een WC pot na een nachtje doorhalen.
Ze heeft geen zin in visite. Dan heeft ze het gevoel dat ze op moet zitten, of dat de visite voor niets is gekomen. Ze voelt zich dan erg opgelaten. Ik hoor jullie al denken, ze wilt niemand zien. Dat klopt, maar uitzonderingen, die bevestigen de regel. Laat ik nou die uitzondering zijn. Ook niet via de telefoon, apps, of wat dan ook. Alleen haar kids en ik blijven in contact.
Wat Joke en ik opnieuw willen zeggen, is het feit dat we echt heel veel lieve, opbeurende reacties hebben mogen ontvangen. Niet dat de ene reactie meer of minder is dan de andere, nee, dat absoluut niet, maar een paar reacties waren heel mooi, op een Bijbelse manier. We zijn geen van beiden kerkelijk, maar zijn toch telkens aangenaam verrast met lieve gebeden. Een was zelfs een heel onverwachte. We kregen dit weekend een kaartje van Rueben,, met een psalm. Psalm 91 gaf een directe verklaring voor mijn veren verzameling. De voorkant van het kaarje was:
Psalm 91.4He will cover you with his feathers, and under his wings, you will find refuge. Wij zullen de boodschap van Psalm 91 nooit meer vergeten.
We waren al enigszins voorbereid. De tweede dag is een kwaaie. En het was gisteren echt heel naar. Koorts, te laag Hb, te ziek om haar ogen open te houden. Te misselijk om haar ogen dicht te houden. Een maag maakt zelf per dag ongeveer anderhalve liter sap. Die gaat er op de normale manier uit. Maar Jokes darmen liggen stil, dus moet haar maag een andere weg zoeken om zich te legen. Eerst spoog ze alles drie, vier keer per uur eruit. Dat kost heel veel energie. Spugen doet iedereen wel eens in zijn leven. Maar zo veel als mensen het doen zoals Joke het doet, is ook nog eens gevaarlijk. De kans dat maagsap in je longen komt, wordt steeds groter. Dan heb je geheid longontsteking. Ook brandt het maagzuur in je slokdarm. Er werd haar geadviseerd om weer een maagsonde te nemen, alleen nu om haar maag te legen. Alleen de gedachte al, gaf haar de beverd. Het was de vorige keer echt naar geweest. De verpleegkundige zou haar dan eerst een kalmeringstabletje geven en dan een half uurtje wachten. Joke wou wel, maar geen dikke buis aub. Dus werd er een dun buisje, met verdovende glijmiddel erop, ingebracht. Fout. Had ze maar geluisterd. De dikkere zijn prettiger. Dus nu buis nummer twee. Die ging er in één keer in. Het opvangzakje van de sonde liep meteen vol. Dat ging allemaal slechts tijdelijk. Het buisje bleef haar huigje irriteren. Ze bleef braken, maar dan nu met een niet goed gesloten strottenklepje. De arts besloot om later in de middag de sonde toch maar weer te verwijderen. Ze kreeg daarna meer zoutoplossing toegediend. Wat wel beter was, was haar bloeddruk. Ook had ze al één keer, met een fysiotherapeut aan de rand van haar bed gezeten. Dat deed ze ‘s avonds weer, nu met een verpleegster en mij. Voor de nacht had ze nu een inslaper.
De dertiende alweer. Drie dagen na de operatie. Weer een slechte nacht voor ons allebei. Ik besloot om meteen de honden in het bos uit te laten. Dat was ook voor mij ff lekker. Normaal gesproken zou Joke al vele keren loopoefeningen hebben gehad. Maar dat gaat niet. Ze heeft nog niets kunnen eten om op krachten te komen. Ze heeft nog steeds een Hb van rond de 4,5. Dat is veel te laag. Ze is zo slap als een vaatdoek. Vanochtend heeft wel ze weer gezeten. Dat gaf haar maag en darmen een opstootje, want nu liep haar stomazak ineens vol. Dat geeft de burger moed. Maar helaas bleef het bij die ene keer. Wat er daarna in het zakje stroomde, was nou niet om te juichen. Ziek, zwak en misselijk. Meer woorden zijn er niet. Ze wordt zowat plat gespoten met antimisselijkheidspul. Zodra van het een de maximale dosis is bereikt, wordt er uit een ander vaatje getapt. En als dan haar maag zegt dat ie vol is, dan begint het kokhalzen. Dan helpt geen middel. Dat duurde zowat een uur. Toen het eindelijk kwam, stortte ze ook meteen alles in een spuugzakje. Daar zitten al streepjes per 100cc op. Ze spoog toen maar liefst 700 cc in een keer eruit. Dat zijn ruim twee blikjes bier. Of cola, voor de niet drinkers. Maar ja, het bleef in ieder geval slechts bij twee van die uitbarstingen. Wat er daarna gebeurde kan ik slechts beschrijven als Jantje huilt, Jantje lacht. De opluchting dat de gistende, broeiende massa, als een stroom kolkend lava haar vulkaankeeltje heeft gepasseerd, is onbeschrijfelijk. Het is absoluut niet te vergelijken met een innige omhelzing met een WC pot na een nachtje doorhalen.
Ze heeft geen zin in visite. Dan heeft ze het gevoel dat ze op moet zitten, of dat de visite voor niets is gekomen. Ze voelt zich dan erg opgelaten. Ik hoor jullie al denken, ze wilt niemand zien. Dat klopt, maar uitzonderingen, die bevestigen de regel. Laat ik nou die uitzondering zijn. Ook niet via de telefoon, apps, of wat dan ook. Alleen haar kids en ik blijven in contact.
Wat Joke en ik opnieuw willen zeggen, is het feit dat we echt heel veel lieve, opbeurende reacties hebben mogen ontvangen. Niet dat de ene reactie meer of minder is dan de andere, nee, dat absoluut niet, maar een paar reacties waren heel mooi, op een Bijbelse manier. We zijn geen van beiden kerkelijk, maar zijn toch telkens aangenaam verrast met lieve gebeden. Een was zelfs een heel onverwachte. We kregen dit weekend een kaartje van Rueben,, met een psalm. Psalm 91 gaf een directe verklaring voor mijn veren verzameling. De voorkant van het kaarje was:
Psalm 91.4He will cover you with his feathers, and under his wings, you will find refuge. Wij zullen de boodschap van Psalm 91 nooit meer vergeten.
6 reacties