Amor vincit omnia 28
28
Zomaar, twee dames, ineens innig verbonden door een guitig bolletje wol aan een hondenriem. Beiden getekend voor het leven. De een heeft een ‘’rijk’’ leven, de ander een eenzaam gevecht. En toch vinden ze elkaar. Herkenning, erkenning, wat is dat toch? Zorgt kanker daarvoor? Voor een samen vechten gevoel? Voor een arm die een ander ondersteunt? Voor een samen, als een eenzame zwaan in de rui, zo’n gevoel, delen? Beiden begrijpen elkaar zonder woorden. Empathie, medeleven. Nee, geen medelijden. Medeleven, want beiden beklimmen hun eigen Alp d’HuZes.
Ook Joke en ik mogen ons verheugen met een kring van begripvolle liefde. We lezen, net als zo velen, de verhalen welke hier worden geplaatst. De een zal je meer aanspreken dan de ander. Maar toch vallen we allemaal onder de zelfde noemer. KANKER. Of, eigenlijk, de grootste gemene deler, met hoofdletters GEMENE. Zo was het gisteren bij mij een tot uitbarsting kom dag van mijn steeds voller rakende emmer. Hij klotste met hele putsen in plaats van netjes het overlooptuitje te gebruiken. Wat gebeurde? Joke was er met haar armen om me heen. Kip (Ronald58) en Deek, zelf ook onvrijwilligers, namen de tijd om me uit te laten snotteren. Een lieve, opbeurende reactie verscheen in beeld.
Dat is het dus! Kanker verbroedert. Kanker kijkt niet naar status of portemonnee. Kanker leert ons om de echt belangrijke dingen te zien. Maar….twee keer kanker? Hoe vaak hebben we les nodig? Waarom heeft Joke zelfs maar liefst drie soorten kanker? Waarom?
Zomaar, twee dames, ineens innig verbonden door een guitig bolletje wol aan een hondenriem. Beiden getekend voor het leven. De een heeft een ‘’rijk’’ leven, de ander een eenzaam gevecht. En toch vinden ze elkaar. Herkenning, erkenning, wat is dat toch? Zorgt kanker daarvoor? Voor een samen vechten gevoel? Voor een arm die een ander ondersteunt? Voor een samen, als een eenzame zwaan in de rui, zo’n gevoel, delen? Beiden begrijpen elkaar zonder woorden. Empathie, medeleven. Nee, geen medelijden. Medeleven, want beiden beklimmen hun eigen Alp d’HuZes.
Ook Joke en ik mogen ons verheugen met een kring van begripvolle liefde. We lezen, net als zo velen, de verhalen welke hier worden geplaatst. De een zal je meer aanspreken dan de ander. Maar toch vallen we allemaal onder de zelfde noemer. KANKER. Of, eigenlijk, de grootste gemene deler, met hoofdletters GEMENE. Zo was het gisteren bij mij een tot uitbarsting kom dag van mijn steeds voller rakende emmer. Hij klotste met hele putsen in plaats van netjes het overlooptuitje te gebruiken. Wat gebeurde? Joke was er met haar armen om me heen. Kip (Ronald58) en Deek, zelf ook onvrijwilligers, namen de tijd om me uit te laten snotteren. Een lieve, opbeurende reactie verscheen in beeld.
Dat is het dus! Kanker verbroedert. Kanker kijkt niet naar status of portemonnee. Kanker leert ons om de echt belangrijke dingen te zien. Maar….twee keer kanker? Hoe vaak hebben we les nodig? Waarom heeft Joke zelfs maar liefst drie soorten kanker? Waarom?
5 reacties
We kregen, toen en nu weer, geen antwoord. Er is maar een vraag te beantwoorden. Hoe gaat het nu, morgen? Rest ons verder nog slechts het samen, of zelfs bewust alleen ondergaan, vechten.
Ondertussen verschijnt het zonnetje heerlijk tussen kuddes schappenwolken. Water is gezakt tot een emmer onder N.E.P. ( Nieuw Enkhuizers Peil).
We vragen onze zon om net zo vriendelijk zijn straaltjes jullie kant op te laten schijnen.
Liefs, Tom
Liefs Mieke