Amor vincit omnia 29
29
Pffffffff, we zijn allebei toch redelijk uitgerust? Dacht ik? Vergeet ‘t maar. Alle dagen was er wel wat. We hebben welgeteld slechts één dag genikst. Joke slikt al enige tijd slaappilletjes om de nachten goed te kunnen doorhalen. Met mij gaat het ook al niet echt te best. Ook ik slaap al vanaf dag één slecht. Ik ben het veel te vroeg naar de sterren koekeloeren moe. Het ,,Zachtjes op mijn zolderraam getik van” Rob de Nijs begint steeds meer als een tromgeroffel op mijn zenuwen te werken. Ook helpen de twee samenwerkende carillons fijn mee om de nachtelijke uren vrolijk tobbend te tingeltangelen.. Ze spelen echt elk half uur, ook in de nacht. Uit armoe nam ik van de week een pilletje van Joke. Was best prettig. Ondanks dat pilletje werd ik toch nog midden in de nacht even wakker, al sliep ik snel weer in. Uiteraard deed ik dat op een avond dat ik de volgende dag vrij was, want zo’n pilletje werkt behoorlijk lang. Je moet op toch gauw op twaalf uur werking rekenen. Tja, als ik dan om half vier al op moet, dan betekent dat dus dat ik het al in de namiddag moet innemen. Het is namelijk geen inslaper, het is een doorslaper. In overleg met Joke en de huisarts heb ik afgelopen maandag zelf een receptje voor mezelf gehaald, welke ik gedoseerd zal gebruiken. Ik kan nu alle slaap goed gebruiken. Dinsdag was het in ieder geval voorlopig mijn laatste werkdag, ik heb nu alle tijd voor Joke. We hebben gelukkig een begripvolle werkgever, we zijn wat dat betreft echt bofferds.
We maakten gisteravond een klein feestje. Ruim een pond rib eye samen met een heerlijke Barolo rode wijn. Daarna hadden we, heel tegenstrijdig, al voetjevrijend, onder het genot van de rest van de fles wijn en prachtige muziek, een gezellig gesprek gehad over Jokes wensen, mocht het niet goed gaan. Geen diepvries maaltijd, maar een heerlijk rijsttafelgesprek onder kristalluchters. Ik mocht dan bepalen of er begraven of gecremeerd wordt. Het mag ook geen uitvaart of begrafenis heten, maar het vieren van haar leven. Wat me het meest zal bijblijven was niet het gesprek, maar de manier waarop. Er was geen angst of verdriet. Het was geen afscheid nemen. Er was alleen een gevoel van één zijn.
Nu nog even flink doorbijten. De top van onze berg is in zicht. De deuren van de OK zijn al om de volgende bocht. Eerst was er nog een klimmetje richting de stomaverpleegkundige voor de plaatsbepaling. Toen was er na vier uur vanmiddag geen eten meer voor Joke, maar begon haar drinkgelag om twee liter Moviprep en twee liter ander soort vocht in te nemen ter leegspoelen (lavage) van haar darmen. Nou, dat is een feest geworden. Meteen vanaf de eerste slok was het vechten geblazen. Kokhalzen per slok. Het ging steeds slechter. Na overleg met de oncologie verpleegkundige werd besloten dat Joke direct naar het ziekenhuis moet om het spul met een sonde naar binnen te werken. Lege darmen zijn cruciaal bij zo'n operatie. Het ging niet van een leien dak. Pas na de derde poging zat de sonde er in. Dan moet de rest dus een makkie zijn, nietwaar? Nee dus, want elke keer dat de vloeistof erin werd gespoten, moest Joke weer vechten tegen haar braakneigingen. Het is nu bijna elf uur, en ze zijn nog bezig met het toedienen. Ik ging om half tien naar huis om de honden te verzorgen en nog even wat te eten.
Brandblaren achter onze ogen. Bleke koppies, fletse ogen. Joke daar, ik hier. De onrust groeit. Het is niet leuk. Joke heeft al uren van die rare trilbenen. Zelfs een tabletje ter kalmering heeft niet het gewenste resultaat. Als die sonde eruit is, dan zal het hopelijk beter gaan. Terwijl ze in het ziekenhuis bezig is met het legen van haar darmen, probeer ik hier een gootje rond de tafel te ijsberen. Kunnen we alsjeblieft de klok een jaartje terug draaien? Joke appte net nog wat er morgen mee moet, en dat ze bijna klaar is met haar drank. Gelukkig maar, anders moet dat ding er de hele nacht inblijven.
Nog wat vergeten? Leesvoer, tablet, telefoon, opladers? Yep, allemaal al netjes ingepakt naast de pyjama’s en schoon ondergoed. Wat wordt de afdaling? Een tochtje met een arrenslee? Een bumpy ride in Harry Potters Knight Bus? Het zal in ieder geval geen ritje zijn in de Gouden Koets, ondanks dat er via een ruggenprik pijnbestrijding wordt toegediend.. Al mijn spoken zijn al dagen aan het dansen. Het van alles verteld zijn en toch nog niks weten geeft ze meer ruimte dan dat ik aankan. Waar normaal slechts een spook per uur even van zolder komt, verschijnen ze met het naderen van D-day steeds vaker laken aan laken om vrolijk rondjes van uren door mijn hoofd te draaien. Ze spelen fruitautomaatje. Wie het meest voor mijn geestesoog tevoorschijn komt, wint. Wachten is volgens mij niet mijn sterkste punt. Help. Het loopt me dun in de broek. Blijf nog even weg. Morgen, dan heb ik noodgedwongen uren de tijd. Dan ga ik met de honden naar het bos. Dan is Kippetje er, om jullie te verjagen. Gauw mijn laptop pakken. Kan ik zo misschien zelf nog wat spoken via mijn overlooptuitje lozen. Ik zet zo mijn blog op de post en ga proberen om ook te slapen. Morgen is het Bevrijdingvankommervolledarmendag!
Pffffffff, we zijn allebei toch redelijk uitgerust? Dacht ik? Vergeet ‘t maar. Alle dagen was er wel wat. We hebben welgeteld slechts één dag genikst. Joke slikt al enige tijd slaappilletjes om de nachten goed te kunnen doorhalen. Met mij gaat het ook al niet echt te best. Ook ik slaap al vanaf dag één slecht. Ik ben het veel te vroeg naar de sterren koekeloeren moe. Het ,,Zachtjes op mijn zolderraam getik van” Rob de Nijs begint steeds meer als een tromgeroffel op mijn zenuwen te werken. Ook helpen de twee samenwerkende carillons fijn mee om de nachtelijke uren vrolijk tobbend te tingeltangelen.. Ze spelen echt elk half uur, ook in de nacht. Uit armoe nam ik van de week een pilletje van Joke. Was best prettig. Ondanks dat pilletje werd ik toch nog midden in de nacht even wakker, al sliep ik snel weer in. Uiteraard deed ik dat op een avond dat ik de volgende dag vrij was, want zo’n pilletje werkt behoorlijk lang. Je moet op toch gauw op twaalf uur werking rekenen. Tja, als ik dan om half vier al op moet, dan betekent dat dus dat ik het al in de namiddag moet innemen. Het is namelijk geen inslaper, het is een doorslaper. In overleg met Joke en de huisarts heb ik afgelopen maandag zelf een receptje voor mezelf gehaald, welke ik gedoseerd zal gebruiken. Ik kan nu alle slaap goed gebruiken. Dinsdag was het in ieder geval voorlopig mijn laatste werkdag, ik heb nu alle tijd voor Joke. We hebben gelukkig een begripvolle werkgever, we zijn wat dat betreft echt bofferds.
We maakten gisteravond een klein feestje. Ruim een pond rib eye samen met een heerlijke Barolo rode wijn. Daarna hadden we, heel tegenstrijdig, al voetjevrijend, onder het genot van de rest van de fles wijn en prachtige muziek, een gezellig gesprek gehad over Jokes wensen, mocht het niet goed gaan. Geen diepvries maaltijd, maar een heerlijk rijsttafelgesprek onder kristalluchters. Ik mocht dan bepalen of er begraven of gecremeerd wordt. Het mag ook geen uitvaart of begrafenis heten, maar het vieren van haar leven. Wat me het meest zal bijblijven was niet het gesprek, maar de manier waarop. Er was geen angst of verdriet. Het was geen afscheid nemen. Er was alleen een gevoel van één zijn.
Nu nog even flink doorbijten. De top van onze berg is in zicht. De deuren van de OK zijn al om de volgende bocht. Eerst was er nog een klimmetje richting de stomaverpleegkundige voor de plaatsbepaling. Toen was er na vier uur vanmiddag geen eten meer voor Joke, maar begon haar drinkgelag om twee liter Moviprep en twee liter ander soort vocht in te nemen ter leegspoelen (lavage) van haar darmen. Nou, dat is een feest geworden. Meteen vanaf de eerste slok was het vechten geblazen. Kokhalzen per slok. Het ging steeds slechter. Na overleg met de oncologie verpleegkundige werd besloten dat Joke direct naar het ziekenhuis moet om het spul met een sonde naar binnen te werken. Lege darmen zijn cruciaal bij zo'n operatie. Het ging niet van een leien dak. Pas na de derde poging zat de sonde er in. Dan moet de rest dus een makkie zijn, nietwaar? Nee dus, want elke keer dat de vloeistof erin werd gespoten, moest Joke weer vechten tegen haar braakneigingen. Het is nu bijna elf uur, en ze zijn nog bezig met het toedienen. Ik ging om half tien naar huis om de honden te verzorgen en nog even wat te eten.
Brandblaren achter onze ogen. Bleke koppies, fletse ogen. Joke daar, ik hier. De onrust groeit. Het is niet leuk. Joke heeft al uren van die rare trilbenen. Zelfs een tabletje ter kalmering heeft niet het gewenste resultaat. Als die sonde eruit is, dan zal het hopelijk beter gaan. Terwijl ze in het ziekenhuis bezig is met het legen van haar darmen, probeer ik hier een gootje rond de tafel te ijsberen. Kunnen we alsjeblieft de klok een jaartje terug draaien? Joke appte net nog wat er morgen mee moet, en dat ze bijna klaar is met haar drank. Gelukkig maar, anders moet dat ding er de hele nacht inblijven.
Nog wat vergeten? Leesvoer, tablet, telefoon, opladers? Yep, allemaal al netjes ingepakt naast de pyjama’s en schoon ondergoed. Wat wordt de afdaling? Een tochtje met een arrenslee? Een bumpy ride in Harry Potters Knight Bus? Het zal in ieder geval geen ritje zijn in de Gouden Koets, ondanks dat er via een ruggenprik pijnbestrijding wordt toegediend.. Al mijn spoken zijn al dagen aan het dansen. Het van alles verteld zijn en toch nog niks weten geeft ze meer ruimte dan dat ik aankan. Waar normaal slechts een spook per uur even van zolder komt, verschijnen ze met het naderen van D-day steeds vaker laken aan laken om vrolijk rondjes van uren door mijn hoofd te draaien. Ze spelen fruitautomaatje. Wie het meest voor mijn geestesoog tevoorschijn komt, wint. Wachten is volgens mij niet mijn sterkste punt. Help. Het loopt me dun in de broek. Blijf nog even weg. Morgen, dan heb ik noodgedwongen uren de tijd. Dan ga ik met de honden naar het bos. Dan is Kippetje er, om jullie te verjagen. Gauw mijn laptop pakken. Kan ik zo misschien zelf nog wat spoken via mijn overlooptuitje lozen. Ik zet zo mijn blog op de post en ga proberen om ook te slapen. Morgen is het Bevrijdingvankommervolledarmendag!
3 reacties