Amor vincit omnia 27
27
Help….. Zakjes hoop, hoe zien die er in godsnaam uit? De een slurpt met alle liefde achttien bolletjes ijs onder een met vlaggetjes versierde parasol samen met manlief, de ander vindt ze in het feit dat ze, ondanks alle malheur, zich een rijk mens voelt. Weer anderen voeden zich met alle lieve energie die ze mogen ontvangen. Allemaal kiezen we iets wat binnen ons bereik ligt. Heel veel lotgenoten worden getroost door andere lotgenoten middels dit media. Door herkenning, erkenning, lieve woorden, steun. Voor Joke werd zelfs een mooie kaart getrokken, een goudsbloem. Zelf doet ze zich onder andere graag tegoed aan allerlei grappige filmpjes van Emma. Emma op de schommel, Emma op de glijbaan, Emma op een grotemeisjesfiets met steunen, Emma die holt, Emma…….
Ach, achter en onder elk kiezeltje kan een zakje verscholen zijn. De kunst is om het op te pakken. Soms lukt dat niet. Dan ben je er eenvoudigweg niet toe in staat. Dan is de pijn in je hart groter dan je aankan. Hoe vaak zei ik niet gekscherend:,,Had je het maar in je reet, dan kan je het er uit schijten”. Helaas, vette pech. Kwaaie poliepen, darm probleempje. En wat brengt de toekomst? Zit nou juist daar Jokes hartzeer.De afstand tussen je hand en het zakje kan soms schier onmetelijk zijn. Hoop en wanhoop vechten een ongelijke strijd. Waar de een emmers vol in de weegschaal gooit, moet de ander het met zakjes doen. Hoop begint met een sprankje, een lichtpuntje. Bij mij waren dat dus de woorden ,,geen uitzaaiing en op tijd”. Het duurde dagen, maar op een gegeven moment werd dat stipje toch een dansend vlammetje in de wind. Heel broos, kwetsbaar, geen windglaasje ter bescherming.. Ik zag eerst geen steentje, ik zag dagenlang alleen een heel grote, gemene berg. Nu zijn we ineens alweer een paar hellingen verder. Hoe hebben jullie dat ervaren?
Laatst was ik niet in staat om ook maar iets over Joke te vertellen, en nog minder over mezelf. Ik dacht dat ik dat laatste al wat beter zou kunnen. Dat ik meer controle over mezelf had gekregen door het schrijven van dit blog. Noppes dus. Ik blokkeerde volledig. Ik kon alleen maar weglopen. Zelfs mijn veilige modus maniertjes om over Tom te praten waren te confronterend. Gelukkig verloste een door code geel weeromstandigheden veroorzaakte blikseminslag, waardoor de treinenloop ernstig werd verstoord, mij van lief bedoelde woorden en blikken vol meelij. Vandaag is het ook weer zo’n moeilijke dag voor me. We hadden visite van een van Jokes lieve kliek. Als ze weg is zie ik dat Joke in elkaar ploft. Dat doet mee zeer. Ik ben momenteel niet in staat om ook maar een kiezeltje voor haar op te rapen. Integendeel, ze rollen onder mijn voeten weg. Ik ben nu degene die struikelt, strompelt. Gelukkig maar dat Joke verder goed in haar vel zit. Samen met een bijzonder fijn vriendenstel werd toch een stukje steen van mijn rug afgetild. Waar is mijn kracht? Ik moet opstaan. Ik denk, ik hoop dat mijn veerkracht op tijd terug is. We hebben nog maar een paar dagen tot D-day. Darmenverwijderdag.
Help….. Zakjes hoop, hoe zien die er in godsnaam uit? De een slurpt met alle liefde achttien bolletjes ijs onder een met vlaggetjes versierde parasol samen met manlief, de ander vindt ze in het feit dat ze, ondanks alle malheur, zich een rijk mens voelt. Weer anderen voeden zich met alle lieve energie die ze mogen ontvangen. Allemaal kiezen we iets wat binnen ons bereik ligt. Heel veel lotgenoten worden getroost door andere lotgenoten middels dit media. Door herkenning, erkenning, lieve woorden, steun. Voor Joke werd zelfs een mooie kaart getrokken, een goudsbloem. Zelf doet ze zich onder andere graag tegoed aan allerlei grappige filmpjes van Emma. Emma op de schommel, Emma op de glijbaan, Emma op een grotemeisjesfiets met steunen, Emma die holt, Emma…….
Ach, achter en onder elk kiezeltje kan een zakje verscholen zijn. De kunst is om het op te pakken. Soms lukt dat niet. Dan ben je er eenvoudigweg niet toe in staat. Dan is de pijn in je hart groter dan je aankan. Hoe vaak zei ik niet gekscherend:,,Had je het maar in je reet, dan kan je het er uit schijten”. Helaas, vette pech. Kwaaie poliepen, darm probleempje. En wat brengt de toekomst? Zit nou juist daar Jokes hartzeer.De afstand tussen je hand en het zakje kan soms schier onmetelijk zijn. Hoop en wanhoop vechten een ongelijke strijd. Waar de een emmers vol in de weegschaal gooit, moet de ander het met zakjes doen. Hoop begint met een sprankje, een lichtpuntje. Bij mij waren dat dus de woorden ,,geen uitzaaiing en op tijd”. Het duurde dagen, maar op een gegeven moment werd dat stipje toch een dansend vlammetje in de wind. Heel broos, kwetsbaar, geen windglaasje ter bescherming.. Ik zag eerst geen steentje, ik zag dagenlang alleen een heel grote, gemene berg. Nu zijn we ineens alweer een paar hellingen verder. Hoe hebben jullie dat ervaren?
Laatst was ik niet in staat om ook maar iets over Joke te vertellen, en nog minder over mezelf. Ik dacht dat ik dat laatste al wat beter zou kunnen. Dat ik meer controle over mezelf had gekregen door het schrijven van dit blog. Noppes dus. Ik blokkeerde volledig. Ik kon alleen maar weglopen. Zelfs mijn veilige modus maniertjes om over Tom te praten waren te confronterend. Gelukkig verloste een door code geel weeromstandigheden veroorzaakte blikseminslag, waardoor de treinenloop ernstig werd verstoord, mij van lief bedoelde woorden en blikken vol meelij. Vandaag is het ook weer zo’n moeilijke dag voor me. We hadden visite van een van Jokes lieve kliek. Als ze weg is zie ik dat Joke in elkaar ploft. Dat doet mee zeer. Ik ben momenteel niet in staat om ook maar een kiezeltje voor haar op te rapen. Integendeel, ze rollen onder mijn voeten weg. Ik ben nu degene die struikelt, strompelt. Gelukkig maar dat Joke verder goed in haar vel zit. Samen met een bijzonder fijn vriendenstel werd toch een stukje steen van mijn rug afgetild. Waar is mijn kracht? Ik moet opstaan. Ik denk, ik hoop dat mijn veerkracht op tijd terug is. We hebben nog maar een paar dagen tot D-day. Darmenverwijderdag.
2 reacties