Amor vincit omnia 25
25.
1 september. Als je een ziekteverloop zou kunnen optekenen in gedeeltes, dan zou ik zeggen dat deel 3 nu is afgesloten. Was er eerst DE ontdekking, het moment dat er weer een valluik onder onze voeten werd open gerukt, gevolgd door onderzoeken en gesprekken, nu zijn alle bestralingen alweer voorbij. Het waren er slechts vijf, daarom waren de lichamelijke ongemakken voor Joke heel gering. Ze probeerde het mij uit te leggen. Het voelt aan alsof ze ongesteld is. Zo ongeveer. Tja, wat is dat nu weer? Dat kan je een kerel toch niet uitleggen. Ongesteld. De enige man van wie ik ooit heb gehoord dat hij ongesteld was, was wijlen Prins Bernhard. Dan werd er op het nieuws verteld dat de prins herstellende was van een lichte ongesteldheid. Ach, hoe het ook zal voelen, er is gewoon weer een stap in de goede richting gedaan.
Ter afsluiting volgde er een afrondend gesprek met de radioloog. Hij deed het ziekenhuis eer aan, net zoals we het tot nu toe van iedereen mochten meemaken. Alle tijd werd genomen om ons te woord te staan. Wat ook erg interessant was, was dat we opnieuw mee konden kijken in de keuken. Eerst mocht ik vorige week de voorbereidingen van een bestraling bij Joke meemaken, waarna ik de eigenlijke bestraling vanuit de commandokamer kon zien. Er werd me uitgelegd hoe er aan de hand van een plan exact datgene, wat er bestraald moest worden, bestraald werd. Ze kunnen zelfs om een hoekje stralen. Ik ben een groot fan van Star trek, en in gedachten hoorde ik dr, Spock. ,,Beam me up Scotty, and blow the tumor away”. Helaas bleef het slechts daarbij. Vanmiddag liet de arts ons de beelden zien welke nodig waren om tot het behandelplan te komen. We zagen voor het eerst hoe groot, of klein, haar tumor is.
Ieder zal zo zijn of haar ervaringen hebben met ziekenhuizen, Joke en ik hebben tot nu toe slechts prettige. In een tijd van zware averij is het nou eenmaal fijn als je schip, in een haven waar je je veilig voelt, weer zeewaardig wordt gemaakt. Ons ziekenhuis noemt zich een gasthuis, met wel vijf sterren. Nou, die sterren zijn in onze ogen zeer terecht. We hebben nu dus rust, wel acht dagen. Acht dagen die we hopelijk ook in ons koppie rustig kunnen doorbrengen. De doorwaakte nachten van Joke zijn zo goed als voorbij. De dagen brengt ze al tablettend door. Hoe bedoel je? He? Nee, die bedoel ik niet. Zo’n 12 inch ding. Snap je toch wel? Wat er niet is veranderd, is haar moeiigheid. Die blijft. Een rondje door het dorp is ook echt een rondje. Haar aambei is ook een stuk rustiger geworden, al blijft het gevoel van branderigheid en aandrang hebben constant aanwezig. Dus zullen we deze acht dagen proberen om kracht op te doen. De eerste hellingen zijn beklommen. Nu mag Joke, na een week, zich weer tegoed doen aan een verzachtend en versterkend bad, en zo haar klimgerei een grondige inspectie laten ondergaan.
1 september. Als je een ziekteverloop zou kunnen optekenen in gedeeltes, dan zou ik zeggen dat deel 3 nu is afgesloten. Was er eerst DE ontdekking, het moment dat er weer een valluik onder onze voeten werd open gerukt, gevolgd door onderzoeken en gesprekken, nu zijn alle bestralingen alweer voorbij. Het waren er slechts vijf, daarom waren de lichamelijke ongemakken voor Joke heel gering. Ze probeerde het mij uit te leggen. Het voelt aan alsof ze ongesteld is. Zo ongeveer. Tja, wat is dat nu weer? Dat kan je een kerel toch niet uitleggen. Ongesteld. De enige man van wie ik ooit heb gehoord dat hij ongesteld was, was wijlen Prins Bernhard. Dan werd er op het nieuws verteld dat de prins herstellende was van een lichte ongesteldheid. Ach, hoe het ook zal voelen, er is gewoon weer een stap in de goede richting gedaan.
Ter afsluiting volgde er een afrondend gesprek met de radioloog. Hij deed het ziekenhuis eer aan, net zoals we het tot nu toe van iedereen mochten meemaken. Alle tijd werd genomen om ons te woord te staan. Wat ook erg interessant was, was dat we opnieuw mee konden kijken in de keuken. Eerst mocht ik vorige week de voorbereidingen van een bestraling bij Joke meemaken, waarna ik de eigenlijke bestraling vanuit de commandokamer kon zien. Er werd me uitgelegd hoe er aan de hand van een plan exact datgene, wat er bestraald moest worden, bestraald werd. Ze kunnen zelfs om een hoekje stralen. Ik ben een groot fan van Star trek, en in gedachten hoorde ik dr, Spock. ,,Beam me up Scotty, and blow the tumor away”. Helaas bleef het slechts daarbij. Vanmiddag liet de arts ons de beelden zien welke nodig waren om tot het behandelplan te komen. We zagen voor het eerst hoe groot, of klein, haar tumor is.
Ieder zal zo zijn of haar ervaringen hebben met ziekenhuizen, Joke en ik hebben tot nu toe slechts prettige. In een tijd van zware averij is het nou eenmaal fijn als je schip, in een haven waar je je veilig voelt, weer zeewaardig wordt gemaakt. Ons ziekenhuis noemt zich een gasthuis, met wel vijf sterren. Nou, die sterren zijn in onze ogen zeer terecht. We hebben nu dus rust, wel acht dagen. Acht dagen die we hopelijk ook in ons koppie rustig kunnen doorbrengen. De doorwaakte nachten van Joke zijn zo goed als voorbij. De dagen brengt ze al tablettend door. Hoe bedoel je? He? Nee, die bedoel ik niet. Zo’n 12 inch ding. Snap je toch wel? Wat er niet is veranderd, is haar moeiigheid. Die blijft. Een rondje door het dorp is ook echt een rondje. Haar aambei is ook een stuk rustiger geworden, al blijft het gevoel van branderigheid en aandrang hebben constant aanwezig. Dus zullen we deze acht dagen proberen om kracht op te doen. De eerste hellingen zijn beklommen. Nu mag Joke, na een week, zich weer tegoed doen aan een verzachtend en versterkend bad, en zo haar klimgerei een grondige inspectie laten ondergaan.