Amor vincit omnia 22
22
Dinsdagavond. We hebben een paar dagen rust gehad. Geen onderzoeken, gesprekken, niets. Alleen wat mee gehobbeld bij de baas, de honden het bos ingestuurd, Jetty kwam lunchen, beetje lummelen met mijn laptop zonder dat er iets zinnigs op het scherm kwam wat ook maar enigszins deelbaar was. Maar onderhuids begint het te borrelen. Schijnbare rust is slechts nog schijn. Joke is zo rustig als een aangestoken gillende keukenmeid. Het lontje brandt, maar heeft het zwarte kruit nog niet bereikt. Ik niet. Ik ben geen gillende keukenmeid. Echt niet!!
Het klinkt zo cliché, maar we hebben echt alles wat er de afgelopen maand gebeurde al meegemaakt.Vraag maar aan mensen die ook meerdere keren de kankerberg hebben bevochten. Het is zowat een feest van herkenning, herbeleving. Oké, op de klinisch geneticus na dan. Maar dat was ook een gesprek. Nu gebeurt er echt iets nieuws. De bestralingen. Totaal onbekend terrein. Zal Joke brandwonden hebben? Zal ze er inwendig iets van merken? Vragen waar we al antwoorden op kregen, maar nu zelf moeten ervaren.
Ze heeft al een maand heel onrustig geslapen, en kreeg vanochtend slaappilletjes van de huisarts.Zijn we er laat mee geweest, met aanvragen? Had ze mogelijk een betere conditie gehad dan wat ze nu heeft? Van de oncologisch verpleegkundige moet ze al meer calorieën tot zich nemen. Chocola en toetjes, kroketten…. Een paar kilo minder dan normaal is medische gezien al ondervoeding. Ze is moe. Maar niet in haar koppie. Dat koppie heeft het al voor elkaar. Dat koppie zegt dat het een kwaaie tijd wordt waar heel veel van haar lichaam en geest zal worden gevergd. Dat koppie die weet welke valpartijen er mogelijk kunnen zijn op haar berg naar genezing. Dat koppie die afgelopen week naar de kapper is geweest en nu een strijdvaardig uiterlijk heeft gekregen.Ook ik ben me op een moeilijke tijd aan het voorbereiden. Net als vroeger. Toen deed ik aan wedstrijddansen op het hoogste niveau. Dan was ik er wel, maar toch niet helemaal. Maar dat was mijn wedstrijd. Nu bereid ik me voor op een gevecht langs de zijlijn, waar met scherp wordt geschoten. Net als bij Jokes ongeluk en borstkanker. Weer.
It’s over now with playing around. Morgen begint het allemaal. Vanavond hebben we de generale repetitie. Joke, mijn roosje, verandert in een taaie woestijnroos. Haar dartboard wordt eindelijk gebruikt. GAME’S ON!! Morgen.
Dinsdagavond. We hebben een paar dagen rust gehad. Geen onderzoeken, gesprekken, niets. Alleen wat mee gehobbeld bij de baas, de honden het bos ingestuurd, Jetty kwam lunchen, beetje lummelen met mijn laptop zonder dat er iets zinnigs op het scherm kwam wat ook maar enigszins deelbaar was. Maar onderhuids begint het te borrelen. Schijnbare rust is slechts nog schijn. Joke is zo rustig als een aangestoken gillende keukenmeid. Het lontje brandt, maar heeft het zwarte kruit nog niet bereikt. Ik niet. Ik ben geen gillende keukenmeid. Echt niet!!
Het klinkt zo cliché, maar we hebben echt alles wat er de afgelopen maand gebeurde al meegemaakt.Vraag maar aan mensen die ook meerdere keren de kankerberg hebben bevochten. Het is zowat een feest van herkenning, herbeleving. Oké, op de klinisch geneticus na dan. Maar dat was ook een gesprek. Nu gebeurt er echt iets nieuws. De bestralingen. Totaal onbekend terrein. Zal Joke brandwonden hebben? Zal ze er inwendig iets van merken? Vragen waar we al antwoorden op kregen, maar nu zelf moeten ervaren.
Ze heeft al een maand heel onrustig geslapen, en kreeg vanochtend slaappilletjes van de huisarts.Zijn we er laat mee geweest, met aanvragen? Had ze mogelijk een betere conditie gehad dan wat ze nu heeft? Van de oncologisch verpleegkundige moet ze al meer calorieën tot zich nemen. Chocola en toetjes, kroketten…. Een paar kilo minder dan normaal is medische gezien al ondervoeding. Ze is moe. Maar niet in haar koppie. Dat koppie heeft het al voor elkaar. Dat koppie zegt dat het een kwaaie tijd wordt waar heel veel van haar lichaam en geest zal worden gevergd. Dat koppie die weet welke valpartijen er mogelijk kunnen zijn op haar berg naar genezing. Dat koppie die afgelopen week naar de kapper is geweest en nu een strijdvaardig uiterlijk heeft gekregen.Ook ik ben me op een moeilijke tijd aan het voorbereiden. Net als vroeger. Toen deed ik aan wedstrijddansen op het hoogste niveau. Dan was ik er wel, maar toch niet helemaal. Maar dat was mijn wedstrijd. Nu bereid ik me voor op een gevecht langs de zijlijn, waar met scherp wordt geschoten. Net als bij Jokes ongeluk en borstkanker. Weer.
It’s over now with playing around. Morgen begint het allemaal. Vanavond hebben we de generale repetitie. Joke, mijn roosje, verandert in een taaie woestijnroos. Haar dartboard wordt eindelijk gebruikt. GAME’S ON!! Morgen.