Amor vincit omnia

Blog 207

Het zijn er teveel. Klappen. Wat heet, stoomwalsen die een kankerpatiënt over zich heen krijgt. Steeds maar weer opkrabbelen kost immens veel kracht. Kracht die niet onuitputtelijk is. Kracht, die steeds vaker een greep uit de emmer met zakjes hoop moet doen. En als alle zakjes op zijn rest nog slechts een schamel beetje reserve. Reserve in een kruikje die nog sneller verdampt dan een druppel op een gloeiende plaat.

Mijn lief loopt, of liever gezegd, strompelt blootvoets op die gloeiende plaat. Alleen haar geestkracht kan dat kruikje gevuld houden. Niemand anders. Haar rouwproces zorgt er momenteel voor dat de balans tussen verdampen of gevuld houden heel angstig de verkeerde kant op gaat. Staat ze weer op, dan is dat niet meer door alle zorg die haar wordt aangeboden. Elk druppeltje gaat er direct uit. Alle medicatie moet rechtstreeks haar bloedbaan in. Haar geest is ernstig aan het twijfelen. Ze is moe. Moe gestreden. Zo moe, zoals ik het nog niet heb gezien. De laatste keren kon ze zich nog steeds met een restantje hoop uit een flubberend zakje oprichten. Die hoop is er niet meer.

Joke Bethlehem schreef speciaal voor mijn lief het volgende gedicht. 

Veel pluisjes zijn al         

weggeblazen                                               

de wind nam ze mee                             

vele mooie plekjes                     

kwamen voorbij                                   

harde wind                                                     

zachte wind                                                     

regen en hagel                                                 

en een heerlijk zonnetje

Er zitten nog wat pluisjes                         

ze wachten nog mooi                                 

wachten op een tijd                                     

wachten op hun tijd                                     

Nog niet blazen                                               

nog even                                                           

zitten blijven                                                 

het is goed.

 

9 reacties

Lieve Tom en Joke, ik heb een tijdje naar de letters op mijn toetsenbord gekeken, maar kon niet komen tot lieve, opbeurende woorden. Ik kan jullie alleen maar heel veel kracht en liefde wensen xx Kim

Laatst bewerkt: 12/02/2019 - 18:47

Geen woorden, maar tranen. 

Ik hoop dat de pluisjes nog even blijven zitten, ik hou mijn adem in.

Miranda

Laatst bewerkt: 12/02/2019 - 20:14

Ik zie pluisjes zitten, anders had ik het niet kunnen schrijven. Velen houden hun adem in met ons.

 

Laatst bewerkt: 12/02/2019 - 23:09

Moe gestreden, woorden die erin hakken. En wat hebben jullie gestreden, Joke in het bijzonder...alles gegeven tot er niets meer is te geven. Een diepe buiging maak ik voor jullie. Nu gaat het grote loslaten beginnen.... ik wens jullie rust en berusting warmte, liefde en kracht en bovenal dat Joke geen pijn hoeft te hebben. Dikke knuffel. X

Laatst bewerkt: 12/02/2019 - 21:15

Liefies <3 ...jullie delen, jullie zijn, jullie wezen, erbij mogen zijn, delen mogen en zeker het knuffelen, ach jullie zijn....een open deur om te mogen reageren.  Groots en ik voel me speciaal dat ik dit mag mee beleven. Jij Joke, lijkt op mijn zusje. 1964! precies. Vanaf het eerste moment ben je zo eigen.. dankbaar dat ik dit mee mag beleven. Hoe het ook loopt, ik loop zeker nog een stuk mee.. BIg Hug togetter ;

Joke

Laatst bewerkt: 12/02/2019 - 23:08

Lieve sterke Joke en Tom. De moed is op. De hoop nog niet helemaal. Pijn verdriet en diepe eenzaamheid proef ik uit jullie woorden. Ieder voor zich vechtend nog even overeind te blijven. Met de moed der wanhoop ondergaan wat te ondergaan is. Ik ben met mijn hart bij jullie en wens jullie alle kracht die jullie nodig hebben in dit laatste stuk. Dank voor het mogen meeleven en helpen dragen van zoveel leed en ook zoveel liefde.

Als pluisjes dansen in het zonlicht zijn ze op zijn mooist. Niet blazen, gewoon laten zijn dan blijven ze het langste dansen.

Dikke knuffel

Anne.

 

 

Laatst bewerkt: 12/02/2019 - 23:38

Lieve Tom en Joke als geloof en hoop zijn vervlogen is er nog steeds liefde liefde voor elkaar en jullie naaste jullie hebben zoveel tegenslag gehad maar de liefde bleef bestaan en werd dieper en dieper hou elkaar vast ik wens jullie alle moed  en alle liefde toe

Laatst bewerkt: 13/02/2019 - 00:01

Woorden schieten te kort. Tranen in overvloed, hou mijn adem in. Wat een strijd tegen pijn onmacht en hoop. Topsport heb je geleverd Joke zo stinkende best gedaan. Maar het heeft al je kracht ontnomen. Ik hoop dat de batterij weer langzaam wat oplaad. De mooiste tijd van het jaar komt er bijna weer aan. De lente, zomer.....

Heel veel sterkte en kracht voor wat er ook komen gaat.

Liefs en een dikke knuffel voor jullie beiden.❤😘🍀🍀🍀💪💪

Laatst bewerkt: 13/02/2019 - 06:50

Tom, wat kun je eigenlijk nog zeggen dan sterkte en ik hoop dat ergens de kracht gevonden kan worden om de balans weer een beetje terug te brengen voor Joke en daarmee voor jou.

Laatst bewerkt: 13/02/2019 - 12:31