Amor vincit omnia.
Blog 206.
Wat een blijdschap was er. Euforie kraaide van plezier. De pouch hoeft niets meer te doen. Na de operatie kon Joke wel dansen . Zomaar pijnvrij, tenzij ze dus écht zou gaan dansen. Maar die voortdurende anuskrampen hadden op een vreemde manier ook zijn nut. Ze werd in een overlevingmodus gehouden. Er was alleen maar die pijn. Er was geen ruimte voor wat anders. Maar woensdagnacht ramde de keerzijde van die medaille haar keihard in haar hart. Ineens had ze tijd om na te denken. Stil te staan bij wat er allemaal gebeurd was.
Die revue liet haar de waarheid voelen. Ze wordt nooit meer beter. Ze gaat dood. Wanneer gaat ze dood. Al het verdriet wat ze zaait. De zorgen waarmee ze me opzadelt. Het alleen achterblijven van mij. Haar flipperkast flipt. Al sinds woensdagnacht. Totaal overstuur belde ze me rond negenen op. Gelukkig kon ik de honden per direct bij Femia kwijt. Een fantastische vrouw. Ik liet alles uit mijn handen vallen en even voor elven waren de honden gestald en kon ik Joke in mijn armen nemen. De rauwe waarheid stroomde kokendheet door de kleinste haarvaatjes. Haar echte rouwen kwam eindelijk tevoorschijn.
Het is nu zondagavond. Ik heb alleen één keer haar alleen gelaten om de was te doen. Al die tijd heeft ze gehuild. Pilletjes verdoofden, haalden de scherpste randjes weg, maar niet het verdriet. Nu begint mijn lief eindelijk een beetje tot rust te komen. Vannacht komen de spoken weer. Godzijdank hoeft ze niet alleen te zijn. Laat haar maar huilen. De messen zijn verplaatst naar haar hart. Ze moeten eruit gejankt worden.
17 reacties
Ik kan me (denk ik) voorstellen dat Joke nu pas als een mokerslag voelt wat er allemaal gebeurd is en hoe de toekomst er ongeveer uit ziet. Ik kom alweer woorden te kort om jullie sterkte te wensen. Ik hoop zo vreselijk dat jullie nog veel goede, fijne tijden samen mogen doorbrengen, met allen die jullie lief zijn, rustig en zonder pijn.
Hoe gaat het met jou?
Lieve Frie.
Mijn wormen werden al vorig jaar zomer pof adders. In het najaar kwam het bij mij binnen dat het niet bracht wat we hoopten. Toen rouwde ik al. Mijn weerstand was weg. Doorgaan was de leus, maar begin januari was de koek op. Een griepje kon ik niet opvangen. Toen kon ik dat niet met Joke delen. Haar pijn was toen al ondragelijk. Het heeft wel zo zijn nut gehad. Ik kan nu Joke opvangen. Nu rouwen we samen, al zijn bij mij de scherpste randjes al een beetje weg. Zoniet, dan zou Joke van mij weinig steun kunnen verwachten.
Lieverds, ik moet eerlijk bekennen dat ik halverwege de tekst mijn ogen even heel bewust heb gesloten totdat het tot me doordrong dat deze 'vlucht in ontkenning' voor jullie niet meer mogelijk is. Hoe wreed, hoe snoeihard moet deze afgrijselijke waarheid in jullie neerdalen. Woorden schieten hierbij te kort en het enige dat mij rest is jullie heel veel kracht toe te wensen om het onvermijdelijke te leren dragen. Dikke kus voor jullie!
Wat zou ik graag even een arm om jullie leggen en gewoon stilletjes tegen elkaar aan zitten. Ik hoop dat er naast het verdriet ook ruimte zal zijn voor fijne en mooie momenten. X
Oh lieve Tom en Joke wat is die waarheid toch snoeihard ik hoop dat jullie met al jullie liefde voor elkaar kunnen dragen een hele dikke knuffel van deze zijde.
Ik sluit me aan bij Jolanda.
Woorden schieten te kort, hopelijk komt snel de zon en klaart de lucht op voor ons allen. Ik merk dat we allemaal een beetje toe zijn aan afleiding. Wat gebeurt er ook een hoop in korte tijd.
Jesus Joke, Tom, woorden schieten inderdaad tekort. Wat een godvergeten ellendige ziekte is het ook. Heel veel liefde toegewenst
De geestelijke pijn is soms erger dan de lichamelijke pijn die een mens krijgt te verduren. Er is geen betere troost voor jullie dan jullie armen waarin je kunt kruipen en schuilen en voelen wat er gebeurt of te gebeuren staat. Houd van elkaar en vraag de kracht om dit te dragen. Heel veel sterkte.
Lieve knuffel Anne
Ach Tom toch, het moest er een keer uit bij Joke, die stomme harde waarheid die werd verdrongen door pijn, toch hoop ik dat jullie het nog een tijd gegund is samen, jullie hebben er zo voor gestreden. Ik hoop dat Joke en jij een beetje rust vinden in het accepteren van het onverbiddelijke en nog lekker genieten van elkaar de kinderen en het prachtige kleinkind alle sterkte wens ik jullie dikke knuffel
Heel veel sterkte, het is een snoeihard bericht wat moeilijk te verwerken valt.
Lieve Tom is er iets mis gegaan met jou laatste blog ik krijg geen toestemming om hem te lezen terwijl ik verder wel alles kan lezen ????
Dat blog is dan nog in concept, dat gaat nog niet helemaal goed op de vernieuwde site. Als Tom 'm publiceert heeft, zul je hem gewoon kunnen lezen.
Dat heb ik ook....regelmatig
Beste Jacco57 en Jolanda100,
Het klopt wat Frie zegt, het blog staat nog in concept, Tom heeft hem nog niet gepublideerd. Dit gaat niet goed op de site en wordt binnen enkele weken opgelost.
Groet,
Deborah (Community manager kanker.nl)
Beste Tom,
als ik het zo lees ben ik bang voor mijn eigen mokerslag, misschien zelfzuchtig, maar het is vermoedelijk een reële angst waar ik mee te maken kan krijgen. Ik hoop alleen dat ik net als je vrouw een vergelijkbare begripvolle ondersteuning krijg.
Man wat krijg jij het voor je kiezen!
sterkte, Paul
Hoi Paul.
Jouw terugslag heeft misschien al plaatsgevonden. Hoe was het voor jou op het moment dat je het een en ander wist? Dat zijn periodes, net als een op en neer gaande lift. Alleen zijn er telkens een verdieping minder. Het besef komt steeds harder binnen.
Joke kreeg, ondanks dat we wisten dat het niet meer goed zou worden, toch nog kansjes toegeworpen. Die bekende strohalmpjes hè, hoe haardun ze ook zijn. Zolang als dat je het vast kan houden, zolang was er hoop.
Ik ben ervan overtuigd dat je de liefste steun krijgt. Koester die liefde en vertel wat je voelt. Dat doet mijn lief naar mij toe ook. Het vergroot mijn kracht om haar te blijven dragen. Jij ook sterkte.
Lief jullie..<3