Amor vincit omnia 2

Als de OK deuren dicht gaan, kan een achterblijvende niets meer doen. Gelukkig kan ik met onze honden naar een groot park bij ons in de buurt. Maar dit keer hebben ze niet veel aan mij. Een uur slenteren voelde als een hele dag. Tot nu toe was er weinig waar ik niet naast Joke kon zijn. Alleen toen er een foto moest worden gemaakt van haar poortwachterklieren in het AMC moest ik achterblijven. Dat was niet ernstig. Maar nu, nu is alles anders. Nu is het voor het echie. Zal ze uit de narcose komen? Heb ik straks nog een vrouw, of komt er een jobstijding? Ik was er wel, maar waar? Hebben we nog wel een toekomst samen? Alle schietgebedjes vliegen in het rond naar de hemel. Onze beider ouders en andere overledenen van de familie heb ik gemobiliseerd om alsjeblieft maar over Joke te waken.Angst, onzekerheid, woede. Waarom moest dit allemaal Joke overkomen? Maar er sloop ook iets anders in me wat ik niet kende. Iets waar ik niets mee kan doen. Onmacht. Alle andere emoties kan ik relativeren, handelen. Maar onmacht is een aparte. Daar waar je zelf iets aan kan doen, is bij onmacht onmogelijk. Dan ben je gedwongen te wachten. Je geeft de regie af, in de hoop dat die ander het niet verkloot. Van alles wat ik voelde is onmacht denk ik wel het naarst.
Eindelijk komt er een belletje dat ze klaar is. Tenminste, ik belde zelf. Omdat er na de amputatie meteen een tissue expander (om ruimte onder de borstspier te creëren voor een prothese) zou worden geplaatst dachten de chirurg en later de plastisch chirurg dat de een dat de ander wel contact met mij zou opnemen. Opluchting werkt na zo’n gesprek als een drug. Tenminste, zo ervoer ik, als niet roker of gebruiker, dat. Ik kon vliegen. Gauw bloemen halen en dan naar Joke. Opluchting dat ze er weer is, dat er slechts micrometastasen in de poortwachters werden gevonden waardoor er geen volledig okseltoilet uigevoerd hoefde te worden. Wel moest daardoor een verdere behandeling met chemo gedaan worden om eventueel ontsnapte kankercellen te vernietigen.
Tot ons genoegen werd Joke, mits ze niet alleen thuis zou zijn, de volgende dag al uit het ziekenhuis ontslagen. Met drains en al mocht ze met me mee. Lachen was dat. De plastic flesjes waar het vuile bloed en vocht in opgevangen werden, zaten in gebreide tasjes achter haar aan te bungelen. Zonder die tasjes zouden ze hun eigen liedje klepperen bij het lopen. Het werden feestelijke dagen. Zorgeloos, want het akelige ding was weg. Feestelijk was het zeker, want in die periode werd haar kleindochter geboren. Dat wat eerst een heel moeilijke belasting was, werd een glorieus moment. Want hoe vreemd kan het gaan in het leven. Haar dochter was hoogzwanger terwijl Joke opnieuw een gevecht op leven en dood aan moest gaan. Met een verse wond is het niet mogelijk om op een normale manier je eerste kleinkind op te pakken, maar met steun van kussens kon ze Emma heerlijk tegen zich aan houden. Dat leverde een van de mooiste fotoos op. Kan je je voorstellen als je een kaarsje in een doorzichtig vaasje aansteekt? Precies! Zo zag Joke er uit. Ze glom tegen me op. Twee wonderen van leven samen gebracht. Ik heb ontzettend veel warme tranen van geluk van mijn wangen afgeveegd.
Mensen zijn ware meesters in het wegwuiven van wat er voor naars in het verschiet ligt. Joke en ik zijn er geen uitzondering op. We leefden een leven van onbezorgdheid. Joke was schoon. Er moest nog slechts wat verdwaalde cellen opgeruimd worden. Met het verstrijken van de laatste uren van de dag voor dag 1 van de chemo komt toch onvermijdelijk weer de angst uit zijn hoekje gekropen. Wat gaat er allemaal gebeuren? Je hoort er van alles over. Die of de ander heeft wel iemand die chemo heeft ondergaan. Internet geeft ook allerlei info. Na een doorwaakte nacht strompelen we naar het ziekenhuis.
Volgende keer verder.