Amor vincit omnia

Blog 200

Lieve mensen….

Geen koning of koningin, meneer of mevrouw, gewoon, lieve mensen.

Het feit dat je dit nu leest zegt meer over wat je bent dan wie je bent. Het zegt mij dat je een mensenmens bent. Of je nou koning bent of Koning heet, straatmuzikant, tambour-maître of dirigent, allemaal worden we geregeerd door de firma G&O. Geluk, met als CEO Toeval, de tiran. Zwaait vandaag Goed Geluk de baton, kan morgen zomaar On Geluk de scepter opeisen. 

Jaren geleden besloot On Geluk om bij ons naar binnen te glippen. Heel gemeen, heel sneaky. We waren net zes weken getrouwd. Het resultaat was dat Joke vier keer binnen een paar jaar een levensgevaarlijke waterval in een lek zwembandje moest bedwingen. Eerst was daar haar fietsongeluk, toen borst, dikke- en endeldarm kanker. De laatste twee begonnen gezamenlijk hun dans. Met een mega grote emmer vechtlust beklom ze elke keer ongezekerd haar berg richting de cascade, om als overwinnaar steeds weer de Via Gladiola te mogen bewandelen. Na elk gevecht leverde ze flinke hoeveelheden kwaliteit van leven in. Ondertussen staat de teller op 5, want ze heeft als toetjes een recidief en een uitzaaiing in haar mandje. 

Maar, die vechtlust alleen is niet voldoende. Joke krijgt steun van boven, wordt tot vervelens toe geprikt, met scalpels bewerkt door hele legers zeer kundige en lieve zorgkunstenaars. Ze wordt door bataljons machines bekeken en bestraald. Vele ritsen zijn op en in haar lijf genaaid om alle resterende organen binnen te houden. En zo, samen met haar, telt deze wereld ontzettend veel zéér onvrijwillig door een tirannieke On Geluk lukraak aangewezen slachtoffers. De een redt het, de ander wordt aan rouwenden onttrokken.

Aan Artsenij en Toeval alleen heeft een patiënt niet genoeg. Er moet ook een solide basis zijn. Een gezin, of zoals vaker het geval is, een partner. Manlijk, vrouwelijk, genderneutraal, dat maakt niet uit. In ieder geval een mens die in staat blijkt te zijn om zonder de geringste voorbereiding en gespeend van enige overlevingskunst die steile hellingen mee te beklimmen om daarna hand in hand die waterval in te duiken. Die mensen zijn heel vaak  onzichtbaar, kleurloos, naamloos. Net zo angstig. Vaak totaal buiten beeld. Als er dan toch iemand iets aan hen vraagt, weten ze niet goed wat te zeggen. Of, beter gezegd, ze willen liever niet over zichzelf praten. Dat is te confronterend. Dan zijn ze bang om bij zichzelf stil te moeten staan, in een spiegel te moeten kijken. Bang om te breken, want een partner wil niet huilen. Wil niet knakken. Aan een scootmobiel zonder accu heeft niemand wat. Zo krijgen wij altijd maar weer het advies om iets voor ons zelf te doen. Mijn ARBO arts omschreef het als ‘mannendingen’ doen. Het is waar, heel verstandig, erg nodig om even bij te tanken. Ook werken naast de zorg kan therapeutisch werken. Maar die vlieger gaat niet altijd op. In tijden van grote nood wil een partner niet uit de buurt zijn, wil zijn onmacht geen extra voeding geven. Ik heb zelf enkele keren zo’n situatie ‘mogen’ beleven. Tjonge jonge, wat heb ik toen genoten van mijn vrijheid.

Voor hen wou ik een lans breken. Eén keer per jaar hun onzichtbare, onschatbare, onvervangbare rol als mede topatleet aan de zijlijn benoemen. Met alle liefde delen ze deels het grote gevecht. Delen ze het zegevieren. Delen ze de zielenpijn. Delen ze het donkere, de slapeloze nachten. Delen ze de lichtpuntjes, de eenzaamheid, de frustraties. Samen koesteren ze hoop. Samen huilen ze. Alleen het achterblijven, dat doet een partner in zijn eentje. Alleen opnieuw het licht van de zon op een regendruppel proberen te zien. Daarom riep ik vorig jaar 8 januari uit als Partnerdag. Partnerdag viert vandaag zijn eerste verjaardag. Totaal onbekend. Geen postbus51 die het er over heeft. Alleen diegenen die het in hun agenda hebben opgeslagen weten ervan. 

Het volgende gedicht draag ik op aan alle partners, en speciaal aan Dekien Houben, een lieve draak van de bovenste plank.

Close, van Rachel Holstead, door Frits en Jetty Koster vertaald.

Koester het,

Dat moment wanneer je hart geraakt is

En je ogen vochtig worden.

Het verdriet van de wereld voelen

Is ook het voelen van haar vreugde.

Gun jezelf momenten van ruimte

Om te dragen en te koesteren

van alles dat zich wil laten zien.

Vertraag je stap

Zodat de grond waar je nu staat

je tranen kan opnemen.

En kijk dan

Hoe het langzaam verschijnende licht dat hierop volgt

zich verdiept en de hele wereld doet flonkeren.

Als zonlicht op een regendruppel.                                               - Rachel Holstead