Amor vincit omnia

Blog 190

Dinsdag rouwden we. We huilden, elkaar vasthoudend, onszelf in slaap.

Drie nachten verder. Drie nachten en dagen die we vreemd genoeg in rust mochten doorbrengen. Weten waar je staat geeft die rare rust. Veel gepraat, nagedacht. Joke is nu palliatief. Dat houd ik mezelf voor. Alles wat boven die streep komt betekent leven. 

Plussen en minnen..... Hoewel, wat moet je afstrepen als het antwoord er al ligt. De kaarten zijn eenvoudig weg al geschud. Rood staat voor de allerlaatste kans. Een gevecht met scherpe kliffen en stroomversnellingen, maar wel met hulp in de vorm van medicatie en indien nodig voeding via een pegsonde. Een weg van maximaal 18 weken. En zwart? Tja, laat die kleur wel iets aan onze verbeelding over?

Joke is degene die kiest. Rood? Zwart? Jullie hebben het al enkele keren geschreven. "Joke, je staat met je rug tegen de muur. Heb je nog echt een keus?''

,,We gaan vechten!" zegt ze. ,,Ik hou van het leven. Er is nog zo ontzettend veel wat het vechten waard maakt. Die olievlek van verdriet die ik veroorzaak ga ik proberen om te keren in vreugde."

Het ultieme gevecht komt. Ze heeft nog maar kort om haar messen te slijpen.  Ze waarschuwt me dat ze weer heel ziek gaat worden. Dat ze me niet fijn zal bejegenen. Dat ze gaat zeuren, klagen, tieren, huilen, alles wat een zich heel zielig en ziek voelend mens doet om zich maar te uiten. Ze waarschuwt me dat de mogelijkheid dat ze de handdoek in de ring gooit ook levensgroot aanwezig blijft. Dat het dan over en uit zal zijn.

Ik staal mijn messen ook. Geef mijn wortels extra voeding om ze nog beter in de grond te houden. Mijn grondvesten zal en moet ik sterken.

Huilen? Mag. Twijfel? Mag. Angst? Mag. Wankelen? Mag. Ontzettend boos worden? Het mag allemaal. Maar versagen? Nooit. Mijn checklist heb ik ook klaar. Laat dit gevecht maar komen! Samen gaan we VECHTEN!