Amor vincit omnia

Blog 191

Woensdag zes uur. Vroeg uit de veren. Kleine oogjes, beetje ochtendziek. Rustig aan, geen stress maken. In het AMC eerst melden op zaal, daarna door om de behandeling door te spreken. 

Éérst een neussonde. Noodzakelijk! Bonk. We vallen zowat achterover van de schrik. Joke schiet subiet in de waar is de uitgang modus. De arts weet ons rustig te krijgen, de noodzaak werd goed uitgelegd. Daarna werd uitvoerig de pegsonde besproken. Er worden drie ankertjes voor de duur van twee weken om de sonde geplaatst. Daarna moet dat ding het op eigen kracht doen. We zijn een beetje gesust, maar de voorpret blijft verder hoog. In de middag werd de nierdrain gewisseld. Pfoeh....dat ging goed. Wat heet, was echt appeltje eitje.

Na een onrustige nacht is ze als eerste aan de beurt. De NEUSSONDE...... Het was dat ze er fantastisch doorheen werd gepraat, maar anders... Nu de pegsonde. Na de verdoving de maag eerst strak tegen de buikwand aantrekken, dan de sonde aanprikken en de ankers plaatsen. Dat ging ook nog wel. Moraal bleef wel zichtbaar zakken. Het moest, en daar was alles mee gezegd. Na de middagpauze is de PaC aan de beurt. Dit keer in de OK.

Joke wist me altijd al te vertellen dat als je rustig de OK ingaat, je er ook rustig uit komt. Maar rustig was ze absoluut niet. Zo kwam ze er ook uit. Gelukkig was ik er al vroeg, want er werd mij gevraagd om naar de uitslaap te komen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Maar blijven slapen ook niet. Haar weerbaarheid is al sinds het eerste vonnis dat ze palliatief is heel wankel. Dikke snottebeltranen. Pijn rond de sonde. Angst en twijfel op 99%, weten waar het allemaal voor is nog slechts 1%. 'Waarom doe ik dit? Het is nutteloos. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer.' Na overleg wordt de pijnbestrijding verhoogd, en mag ze weer naar de zaal. Mijn God, wat missen we het WFG. Niet dat het altijd kan, maar daar heeft ze meestal een kamer alleen. Ze heeft nou eenmaal een goudengids als dossier. De rest van de dag en nacht moet ze maar gauw weer deleten. Pijn, bijna twee dagen al nuchter, amper rust of slaap....fijne componenten om in de stress te blijven. 

Donderdag om drie uur. Dat houdt ze voor ogen. Dan is het testen van de maagsonde klaar. Dan wordt de zoutoplossing verwisseld. Dan gaat er een bolus voeding op de pomp. Wel eerst langzaam, want bijvoeding kan voor schommelingen in de bloedwaardes zorgen. En dan mag ze eindelijk iets. Ze wil iets verkoelends, iets fris. Het wordt een perenijsje. EINDELIJK!!!

Jokes doodshoofdaapjesgezicht veranderde langzaam, in een paar uur, weer terug in het lieve blozende wat ik ken. Ook haar geest liet een verbetering zien. Het is echt waar. Een gezonde geest huist in een gezond lichaam. Als ik bij achten weg ga, moet ze vechten tegen haar slaap. Er ligt een heel ander mensenkind in dat bed dan wat er de afgelopen dagen in lag.

De sondevoeding moet eerst op halve kracht gepompt worden om haar lichaam te laten wennen. Als alles goed gaat mag ik Joke dus straks, deze zaterdag, ophalen. Voor het zover is moet er op de labresultaten gewacht worden, en moeten we een uitleg over de pomp krijgen. Tja...Joke en normaal, heb ik niet vaak gezien. Kalium? Te laag. Fosfaat? Idem dito. Potverdikke. Ze moet blijven en weer aan het infuus. We zijn teleurgesteld, maar zijn dit keer niet van het padje af. Haar weerbaarheid is dusdanig opgekrikt dat ze het slechts als jammer oppakt. Even slikken was de leus. En het infuus? 'Hè mensen', zegt Joke,' ik heb toch een PaC? Gebruik die maar, scheelt mij weer een infuusnaald en dat nare geprik.' Hoppa, binnen een mum van tijd was het klaar.

Half drie is het nu. Ze slaapt de slaap der onschuldigen. Diepe rust. Mijn bewondering is torenhoog. Hoe doet mijn lief het? Het leven doet steeds zeerder. De klappen vallen haar steeds zwaarder. En toch, dat steeds maar weer opkrabbelen. Zou het toch waar zijn wat de Chinezen zeggen? Dat mensen die in het jaar van de draak geboren zijn over magische krachten beschikken?