Amor vincit omnia

  • Openbaar blog
  • woensdag 24 oktober 2018
  • 424 x gelezen

Blog 188

De stress begon al vroeg. Maandagochtend, misselijk. Beetje recalcitrant. De scans hadden we gisteren. Een CT en een MRI. Gisteren viel het nog mee. Onderweg naar huis doken we een file in. Heerlijk, zo'n file. Dan kan je echt je onrust op leeg foeteren. Geen beter object dan wel duizend anderen die kriskras steeds weer een metertje winst willen pakken. 

Vanochtend, weer misselijk. Maar, dat kan ook door de contrastvloeistof zijn. Moe, maar gelukkig niet in de blues mood. Dat zwarte gat, dat maakt het voor mij extra moeilijk om richting onze geldverstrekker te gaan. Ik weet het, Joke weet het. De kachel wordt gestookt door er eerst energie tegenaan te gooien. Maar onrustig maakt het mij wel, weggaan terwijl ze een flutconditie heeft.

Dat was vandaag. Ik ben alweer uit Brussel vertrokken, Breda is zelfs weer in zicht. Morgen, overmorgen, en met het verstrijken der dagen zal het steeds grimmiger worden. Dat gebeurt altijd. Het wachten op een uitslag is killing. Waar gaan we heen? Welk traject wordt er voor ons geplaveid? Palliatief?  Curatief? Angst sluimert, klaar om zijn klauwen diep in ons te drukken. Soms kunnen we het wegzetten.

Reageren
Volgend blogbericht

7 reacties

Het wordt steeds moeilijker woorden te vinden waar jullie ook echt iets aan hebben. In gedachten ben ik vaak bij jullie en verwonder me dan tot wat een mens allemaal in staat is. Kanjers ik leef mee en bid voor kracht en gemoedsrust.

Knuffel Anne

 

Laatst bewerkt: 25/10/2018 - 10:02
Reageren

Ja wachten  echt lang en is het ergste wat er is snap ook dat het flink waardeloos is om joke achter te laten als je naar je werk moet hier had mijn man ook echt veel moeite mee hou vol en probeer ook aan jezelf te denken 

Laatst bewerkt: 25/10/2018 - 17:44
Reageren