Amor vincit omnia.

Blog 182. Het gaat niet. Joke houdt niets binnen. Al dagen. Een tong en reuk die alles smerig vinden. Een maag die elke binnentreding als een daad van oorlog beschouwt. Probeer maar iets aan te bieden wat binnen blijft. Elk hapje en elk slokje zijn gedoemd om linea recta omkeer te moeten maken. Zefs de lucht of de gedachte aan eten zijn al teveel. De wc wordt steeds sneller bezocht. We worden er beiden heel onzeker van. De oncoloog gaf een recept met extra sterke z-pillen tegen de misselijkheid als Joke aangeeft dat ze er doorheen zit. Want dat is ze. Ze kan niet meer. Ze is letterlijk zwak, ziek en misselijk. Ook in haar bovenkamer. Ze huilt, zelfs zonder te huilen. De arts zei vanmiddag dat ook aan deze shit een eind komt. Dat weten wij ook wel, maar de wetenschap dat we een sterkere medicatie meekrijgen geeft toch hoop op beter. Enigszins weer op haar pootjes getild gaan we naar huis. Thuis geef ik Joke snel een z-pil. Die moet uiteraard wel de tijd krijgen om opgenomen te worden. Maar, net als alles wat er van voor erin gaat weer eruit moet, gaat dat met wat er van achteren ingebracht wordt. Nog geen tien minuten later ligt er een papje in haar inco. Joke raakt weer van de leg. En ik weet het ook even niet meer. Ik ben uitgedacht. Mijn ideeënpot is leeg. Ik heb geen alternatieven meer. Het lichtste wat ik aanbied is nog te zwaar. Ik knakte zonet. Net als bij Joke ging mijn lampje ook uit.   Ze is nu zover dat er hierna, als het allemaal niet mocht baten, geen kuren meer aangeboden hoeven te worden. Dan kiest ze voor kwaliteit. Ik geef haar gelijk. Niemand die beter weet hoe haar jaren met kanker waren. Alsof ze zo uit een oorlog is weggelopen. Overal littekens, onderdelen die op het slachtveld achterbleven. Frustraties en verdriet uiten zich weer in tranen. Het doet haar pijn dat ze weet dat ze me dan achterlaat. Het doet mij pijn dat ik haar los moet laten. Maar liefhebben is ook loslaten. Jakkes, wat is dat gemakkelijk gezegd. Nu stromen de tranen ook bij mij. Laat mij maar even. Geef mijn tranen nu even de ruimte. Ik hang even in de touwen. Joke neemt me mee, op de bank. Nu moet ik even opgetild worden. Ze vraagt of ik met iemand anders wil praten. Stom misschien, maar dat kan ik zo niet meteen. Ik moet even van een afstand naar mezelf kijken. Zo, het staat op papier. Nu kan ik het parkeren. Ik kom echt wel weer op mijn pootjes terecht. En toch, toch kwam daar ineens een zandkorreltje licht. Een glaasje bouillon blijft er zomaar in. Zou er toch een beetje medicijn zijn opgenomen?