Amor vincit omnia

Blog 183 Het is  bijna voorlopig voorbij. Joke liep net de kleedkamer in. Een ziekenhuisregime die op 8 mei begon is voorbij. Weken van onderzoeken, de behandelingen. Weer een waterval met giga rotsblokken, en als toetje een nierdrain erin. De laatste bestraling, het laatste ritje naar Amsterdam. Ruim vier maanden zijn voorbij. Nu wachten, zes weken wachten. Dan pas, na een scan, de uitslag. Ondertussen moeten chemo en onzichtbare stralen hun ding doen. Gelukkig heeft de laatste zetpillencombi wel goed hun werk gedaan. Het zich verschrikkelijk ziek voelen is onder controle. Er wordt weer voorzichtig, met smaak gegeten en gedronken. Soms heeft ze spuugneigingen, maar van echt alles eruit gooien is geen sprake meer. Haar angst voor uitdrogen en afvallen vervaagt, het opnamespook is weer verdwenen. Wat er dan in Jokes koppie gebeurt is fantastisch. Haar ogen krijgen weer iets van hun glans, haar stem meer kracht. Een lijf en een geest die niet meer zuchten en steunen. Nu is er rust. Er hoeft en moet even niets meer. Oh ja, iets moet. Genieten van de beloofde mooie dagen. We gaan zo samen met Davy lunchen. In het AMC. Ter afsluiting.